น่าแปลกที่เขาไปลาดตระเวนกับแวมไพร์อีกคนวันก่อนที่รอบลานประลองทว่าไม่พบอะไร แต่กลับได้รับข้อความจากคนในหมู่บ้านว่ามีประตูหน้าตาประหลาดในลานประลอง หากเปิดประสาทสัมผัสทั้งหมดแล้วยังไม่พบ หมายความว่ามันอาจเพิ่งมีให้เห็นหรือเปล่า ได้แต่คิดและคงไม่มีวันได้คำตอบ

วันนี้แวมไพร์หนุ่มปรากฏตัวอยู่ที่ทำการธนาคารเกอเบลล์ เขาทราบแล้วว่ามันคงรกเละเทะพอสมควรเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แต่แค่เผื่อว่าจะได้เจออะไรสักอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อคนในหมู่บ้าน ที่นี่จึงเป็นสถานที่ที่น่าสนใจ

ศีรษะค้อมลงทักทายวาเลสก้าที่เดินทางมาตรวจตราพื้นที่ด้วยกันในวันนี้ ก่อนจะแยกย้ายกันไปลาดตระเวนตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เขาเปิดประสาทสัมผัสทั้งหมดชั่วคราวเพื่อหาสิ่งที่ผิดปกติ คราวนี้จำเป็นต้องสอดส่องมองหาอย่างรอบคอบให้มากที่สุดเพื่อไม่ให้พลาดไปแบบในลานประลอง

---

อาคารธนาคารกลางหมู่บ้านเอลิเชียนในยามค่ำคืนดูเงียบกว่าทุกครั้งที่วาเลสก้าเคยมา ประตูบานใหญ่ที่เคยเปิดรับผู้คนตอนกลางวันบัดนี้ถูกแง้มไว้เพียงนิดเดียว เสียงบานพับเก่าครางเบา ๆ เมื่อเธอผลักเข้าไปข้างใน กลิ่นฝุ่นและเศษกระดาษเก่าคละคลุ้งอยู่ในอากาศจนสัมผัสได้แม้ไม่ต้องหายใจ

ภายในห้องโถงกว้างนั้น แสงจันทร์ลอดผ่านบานหน้าต่างสูงกระทบลงบนพื้นหินอ่อนเผยให้เห็นกองกระดาษที่กระจายเกลื่อนอยู่ทั่วบริเวณ ปะปนกับเศษขยะ ถุงพลาสติก และกระดาษเอกสารที่ปลิวอยู่ราวกับไม่มีใครแตะมาหลายวัน โต๊ะทำงานบางตัวถูกล้มคว่ำ ตู้เก็บเหรียญเปิดอ้าออกจนเห็นเงินที่ยังค้างอยู่ข้างใน พวกพิกซี่ดูเหมือนจะเล่นหนักเอาการ

แวมไพร์สาวก้าวเท้าช้า ๆ ไปตามทางเดินด้านใน ใช้ปลายเท้าเขี่ยเศษขยะออกจากทาง พลางก้มลงเก็บกระดาษที่หล่นอยู่บนพื้นมาทิ้งรวมกัน เธอไม่รู้ว่าทำไปทำไม

“รังผึ้งแก้ว…จะอยู่ที่นี่บ้างมั้ยนะ“ เสัยงหวานพึมพำเบา ๆ พลางกวาดตามองไปตามผนังและเสาแต่ละต้น พยายามเก็บรายละเอียดทุกอย่างตั้งแต่พื้นจนถึงเพดาน ก่อนจะหันไปสบตากับแวมไพร์หนุ่มที่มาสำรวจด้วยกัน

”ดูเหมือนว่าตอนนี้คงจะต้องพยายามหารังผึ้งแก้วดูยังไงก็ลองช่วยกันหาก่อนดีกว่านะคะ พวกพิกซี่ถ้าเจอเข้าน่าจะไม่เหลือบ่ากว่าแรงพวกเราพวกเรา“

---