“เปล่าหรอกค่ะ มางีบน่ะ” ห้องสมุดมันแหล่งนอนพักชั้นดีเลยนี่นา

เหลือบมองหนังสือที่อีกฝ่ายหยิบมันมาอ่าน ถือวิสาสะนั่งลงข้าง ๆ พร้อมเท้าคางมองเสี้ยวใบหน้าที่โผล่พ้นกลุ่มเส้นผม สลับกับการปรายตาอ่านตัวอักษรที่ปรากฏแม้ไม่เป็นประโยคนัก

ถึงจะชอบอ่านหนังสือบางประเภท แต่หนังสือเล่มนี้ดึงดูดเธอได้ยากมากกว่าคนอ่านมันหรือเปล่านะ

“ปกติมาอ่านหนังสือบ่อยไหมคะ”

“บังเอิญว่า ชักจะเริ่มไม่อยากนอนแล้วค่ะ เพราะมีคนให้คุยด้วยล่ะมั้ง”

เทรโรเลียคลี่ยิ้มตาปิดเมื่อเห็นเจ้าตัวมองมาที่ตน แม้ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่มองลงไปบนเจ้าตัวจะต้องนึกถึงแมวด้วยนะ

หมายถึงแมวที่เคยเจอครั้งที่ไปทะเลสาบที่ถึงจะรู้ว่าจับต้องไม่ได้ แต่มันก็..

อันที่จริงแล้วไม่ได้หายง่วงไปเสียทีเดียว เพราะร่างกายค่อนข้างล้าจากการที่ลืมดื่มเลือดไปเมื่อหลายวันก่อนตอนนี้จึงค่อนข้างเหลวเป็นพิเศษ ชนิดที่ว่าเรี่ยวแรงคงไม่อยากใช้ให้เสียไปมากกว่านี้แล้ว

เธอหวังว่าการนอนพักผ่อนในช่วงเวลากลางวันพอจะฟื้นพลังงานของเธอกลับมาได้ไม่มากก็น้อยนะ “ต่อจากนี้จะทำอะไรต่อไหมคะ ฉันคิดว่าคุณคงตอบให้ฉันรู้ได้แล้วนะ” 

ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้ว เจอกันค่อนข้างบ่อย และแน่นอนว่าเทรโรเลียจำประโยคหนึ่งของอีกฝ่ายได้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ถึงไม่จำเป็นอย่างไรก็ยังอยากรู้อยู่ดีนี่นา

“ตายจริง” เทรโรเลียเบิกตากว้างเล็กน้อย ในขณะที่เรียวคิ้วข้างหนึ่งยกสูงขึ้นไปตาม ๆ กัน “ฉันเผลอทำคุณไม่สบอารมณ์หรือเปล่าคะเนี่ย?” 

แม้จะยังมีรอยยิ้มอยู่ แต่ทว่าแฝงไปด้วยการระวังตัวอยู่ไม่ใช่น้อยเพราะสุ่มสี่สุ่มห้าทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้หรอกเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ อาจจะด้วยความเกรงใจและการวางตัวด้วยส่วนหนึ่ง แต่เธอกำลังกังวลนะว่าแมริเพิร์ลล่าจะไม่ชอบเธอ

ก็แหม เทรโรเลียออกจะสนใจในตัวหล่อนขนาดนี้ เพราะน่าเอ็นดูกระมัง?

“ก็ยังไม่มีเป็นพิเศษค่ะ” ตอบด้วยท่าทีสบายพร้อมจดจ้องที่อีกฝ่ายไม่ละสายตา ถ้าเรียวนิ้วยื่นเข้าไปม้วนปอยผมเจ้าตัวเล่นจะถูกแมวโกรธไหมนะที่เข้าไปลูบขนโดยถือวิสาสะ หรือทำให้มันยุ่งเหยิงขึ้นมาจากที่เรียบสะอาดในตอนแรก

โอ้ะ แต่เธอล้างมือแล้วนะ “ถ้าฉันม้วนผมคุณเล่น นิ้วฉันจะขาดไหมคะแมรี่?” 

กล่าวหยอกล้อไม่จริงจังนัก เพราะตั้งแต่แรกเทรโรเลียสังเกตเห็นออร่าขนฟูฟ่องอย่างไรชอบกล การเข้าหาแมวนี่ยากพอ ๆ กับการเข้าหาเธอคนนี้ไหมนะ นึกอยากทำวิจัยขึ้นมาเลย

เป็นแมวจีบยากนี่เอง เทรโรเลียไม่ได้ส่งท่าทางตอบกลับอะไร เพราะหล่อนรู้ดีว่าเจ้าตัวไม่ใช่คนที่เข้าหาได้ง่ายนัก กลับกัน ส่วนนั้นแล้วดันน่าดึงดูดมากกว่าอีก หญิงสาวระบายยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวหรือกระทบกระทั่ง เพราะสิ่งที่เจ้าตัวตอบมามันก็ใช่ “ไม่ผิดจากที่คาดเท่าไหร่นะคะ สำหรับคำตอบของคุณ” 

ไหวไหล่ขึ้นระคนไม่แปลกใจ แน่ล่ะว่าคนแบบเธอนั้นคงยากที่จะผูกมิตรจริงใจกับใครได้ยาก แวมไพร์สาวดันชอบอะไรยุ่งยากพอดีเสียนี่ เหมาะเหม็งเลยไม่ใช่หรืออย่างไรนะ พักจากการกวนแหย่หญิงสาวข้างตัวในขณะที่เสียงหัวเราะต่ำทุ้มดังออกมาจากในลำคอ หมอบลงกับโต๊ะแต่ยังคงไม่ลืมจดจ้องเจ้าตัวต่ออีกทอด

รอบที่แล้วเพราะแสงไม่เอื้ออำนวย เทรโรเลียรู้สึกว่าสายตาล้าไปมาก รอบงานประจำหมู่บ้านนั่นก็แค่ครู่เดียว จึงถือโอกาสง่าย ๆ ที่เกิดขึ้นนี้สำรวจใบหน้าเจ้าตัวให้ลึกลงไป

เทรโรเลียชื่นชอบงานศิลป์ เธอชื่นชมความคดโค้งของร่างกายมนุษย์ ทั้งพื้นผิวและกล้ามเนื้อ นั่นรวมไปถึงการชื่นชมความงามที่ธรรมชาติจัดวางแค่ไม่กี่ส่วน จะดวงตา คิ้ว จมูกหรือริมฝีปาก เพียงเท่านั้นที่ประกบเข้าหากันอย่างลงตัวคล้ายช่างมากฝีมือสรรค์สร้าง นั่นก็มากพอจะนิยามคำว่า’สวยงาม’เป็นเช่นไร

ถ้ามนุษย์คือจักรวาล เช่นนั้นส่วนใดกันที่เป็นดวงดาว?

“ฝนดาวตก…สวยมากไหมคะ?”

เทรโรเลียเอ่ยถามในขณะที่เลื่อนสายตาไปจับจ้องที่อื่นเสียบ้าง เป็นคำถามที่คงแปลกดี เพราะที่ตรงนั้นคนคงแห่กันไปค่อนข้างเยอะอยู่พอตัว แต่เธอไม่ได้ไปหรอกนะ

ได้ยินเสียงหนังสือเล่มกะทัดรัดถูกปิดลงจึงเหลือบไปมองโดยไม่ทันตั้งตัว ในขณะเดียวกันดวงตาก็กะพริบลงกะทันหันเพื่อปรับโฟกัสกับสิ่งที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเบิกกว้างจับจ้องบุคคลตรงหน้าคล้ายแปลกใจ ทว่าปราศจากท่าทีจะขยับถอยห่างออกไป

จดจ้องกลับไปยังดวงตาอีกคู่ที่อยู่ใกล้ขึ้นมากกว่าทีแรก เพียงแค่เข็มนาฬิกาบอกนาทีเขยื้อนลงหนึ่งครั้ง มุมปากทั้งสองข้างขยับขึ้นในทันควัน วาดรอยยิ้มพริ้มในขณะที่สายตาอ่อนลงกับคำถามที่คนตรงหน้าใคร่รู้ 

“แล้วคิดว่าฉันต้องการอะไรคะ” คล้ายกับคำถามหยั่งเชิง แต่เพียงไม่นานนั้นความสงสัยที่มีคงถูกคลายลงโดยที่เทรโรเลียไม่ได้ทิ้งช่องว่างเอาไว้ให้อีกฝ่ายได้ทันตอบกลับ “พูดตามตรง ฉันคิดว่าคุณน่ารักดี มันคือความสนใจเท่านั้นค่ะ ไม่ได้มีอะไรลึกลงไปกว่านั้นเลย” 

แวมไพร์สาวตอบกลับอย่างใจเย็น เธอไม่รีบร้อนเลยสักนิดกับการเก็บเกี่ยวทุกช่วงเวลาที่อยู่ตรงนี้ เพราะทุกครั้งที่เราเจอกันนั้นแสนสั้นจนน่าใจหาย ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่พอ

เทรโรเลียไม่ใส่ใจหรอกว่าคนรอบตัวเจ้าหล่อนที่เข้าหาคาดหวังหรือต้องการอะไรบ้าง เพราะสิ่งที่เธอต้องการจากคนตรงหน้านั้นไม่มีอะไรทั้งนั้นนอกจากความรู้สึกสนใจและชื่นชม

เปลือกตาพริ้มลงอีกหนึ่งครั้ง ก่อนจะปรือเปิดขึ้นใหม่ด้วยความง่วงงุนที่แทรกซึม คำกล่าวพร่าเบาราวกับเสียงกระซิบของลมหวนถูกประดังขึ้นมาผ่านกลีบปากหญิงสาวผู้ไม่รีบร้อนต่อทุกอย่างบนโลกใบนี้

แม้แต่คำถามของเธอก็เช่นกัน

“และฉันก็แค่สงสัย…ว่าฝนดาวตกที่คุณเห็น”

“มันงดงามเท่าดวงตาของคุณในตอนนี้หรือเปล่าคะแมรี่?” 

เทรโรเลียส่งเสียงหัวเราะอีกครั้งกับคำตอบของอีกฝ่าย เธอไม่รู้หรอกว่าคำพูดตัวเองเป็นแบบไหน ปกติแล้วก็พูดแบบที่เคยพูด สื่อสารกับคนอื่นรู้เรื่องก็พอแล้วล่ะ

“ตายจริง ฉันเองก็อายุเยอะแล้วนะคะ ถ้านับตามปีทั้งหมดที่ฉันยังมีชีวิต- เป็นแวมไพร์น่ะ” ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนประโยคกะทันหัน มองตามคนที่ผละตัวออกไปก็แอบนึกเสียดายอยู่บ้าง

เมื่อไหร่จะยอมให้จับตัวนะ?

นั่นคงเป็นอีกคำถามที่เธออยากจะรู้แต่ก็ยังไม่พูดออกไป ดังเช่นคำถามอื่น ๆ ที่ผุดพรายขึ้นมาแต่ก็ยังไร้สุรเสียงให้เอื้อนเอ่ย เธอเองก็ไม่มั่นใจนักกับคำถามทั้งหมดที่ตัวเองมี เพราะไม่รู้ว่าเหตุใดถึงได้คิดว่ากล่าวไปแล้วความสงสัยนั้นก็จะถูกปล่อยเคว้งให้หายไปตามอากาศอีกครา

บางคำถาม หล่อนก็ให้คำตอบ
แต่กับบางคำถาม หล่อนก็เมินเฉย
ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องใหญ่นักหรอก

ทุกโอกาสสำคัญย่อมมีเพียงไม่กี่ครั้ง นั่นถึงจะเรียกว่าสำคัญ ซึ่งคำจำกัดความนั้นอาจจะหมายถึงช่วงเวลาพวกนี้ด้วยที่สำคัญกับเทรโรเลีย หญิงสาวหยุดนิ่งคิดสักพักเพื่อให้ตนเองได้พักไปในระหว่างนั้น ขณะเดียวกันที่หลุดพ้นก็ใช้สายตาช้อนมองแมริเพร์ลล่าอีกครั้ง ราวกับในดวงตานั้นมีคำถามอีกหนึ่งข้อที่ยังไม่ปรารถนาจะพูด

ตายจริง เธอเป็นคนที่ขี้สงสัยจังเลยนะ

“มีใครเคยบอกคุณไหมคะ ว่าคุณเหมือนแมวมากๆเลยน่ะ”

อ่า…ก็เหมือนแมวจริง ๆ จนเริ่มมีความรู้สึกแปลกประหลาดอีกแล้ว มันคืออาการหิวหรือตื่นตัวเพราะพักผ่อนน้อยนะ? แย่จริง เธอน่าจะรีบนอนพักให้ไวกว่านี้

“ค่ะ สวยค่ะ คุณสวยมาก ภูมิใจจนอยากจะตั้งเป็นชื่อตัวเองเลยค่ะ”

หัวเราะคิกคักออกมาตามประสา ยิ่งเห็นรอยยิ้มตาปิดควบคู่นั่นก็นึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แต่ถ้ามันบรรเทาอาการหิวได้ก็ดีสิ รอยยิ้มนั่นน่ะ กระนั้นคนที่สะเพร่าก็คือเธอเอง มีหลายอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นภายในวันเดียว ตั้งแต่ฝนตกที่ชวนให้บรรยากศดีเกินคาด ถุงเลือดที่หายไปสองวันติด แต่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับวันนี้คงเป็นอีกฝ่ายเสียมากกว่า

เธออยากจะพกเลือดมาอยู่หรอก แต่เพราะหาถุงล่าสุดไม่เจอเลยประมาทว่าคงทนได้อีกสักระยะ แต่ดูเหมือนความเป็นแวมไพร์จะรุนแรงกว่าที่คิดเสียนี่

ต้องรีบออกไปก่อนมือจะสั่นไปมากกว่านี้แล้วกระมัง แต่เธอขี้เกียจลุกเป็นบ้าเลย

“แมรี่คะ เปลี่ยนที่นั่งของคุณได้หรือเปล่า ฉันเกรงว่าความเป็นแวมไพร์มันจะเกินควบคุมถ้าฉันยังเห็นชีพจรที่คอคุณเต้นอยู่น่ะ” 

เทรโรเลียไม่ปฏิเสธว่ายิ่งหิวเท่าไหร่ เสียงของชีพจรรอบตัวคล้ายจะดังขึ้นมาเพื่อให้ตนเองได้รู้ว่าเหยื่ออยู่ที่ใด เมื่อไหร่กันนะที่แวมไพร์จะวิวัฒนาการลบล้างสัญชาตญาณดิบนี้ออกเสียที

“เพื่อความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สินของผู้ใช้บริการหอสมุดนะคะ”

แอบขยิบตาให้พร้อมวาดรอยยิ้ม แต่ถึงอย่างไรแล้ว เทรโรเลียคงไม่อยากพุ่งไปกัดคอใครเข้าเพราะควบคุมตัวเองไม่ได้ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว…

“ฮะๆ ที่คุณพูดมันก็ถูกค่ะ ฉันทำอะไรคุณไม่ได้หรอก”

ต้องเป็นคำว่า เธอไม่อยากแตะต้องร่างกายนั้นดีกว่าคงจะถูก ก่อนที่เรียวคิ้วจะมุ่นลงในขณะที่ยังคงวาดรอยยิ้ม เทรโรเลียผ่อนลมหายใจช้า ๆ พยายามเก็บกลั้นมือที่สั่นพร่าของตนเองลงอย่างยากลำบาก

“ใจร้ายจัง กำลังเล่นกับความต้องการคนอื่นเหรอคะ” เมื่อเห็นว่าอีกคนยังไม่ได้ลุกไปไหนในขณะที่ระดับดารควบคุมตัวเองของเธอน้อยลงขนาดนี้ แต่กระนั้นก็สาบานเลยว่าไม่อยากจะยุ่งกับคุณแมวหรอก

แวมไพร์สาวหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ความมืดกลืนกินเพื่อที่ตนจะได้ไม่ต้องมองเห็นอะไรไปมากกว่านั้น แม้เสียงของชีพจรจะดังชัดอยู่ทั้งสองข้างหู เสียงสิ่งเร้าดังขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งเสียงขยับเก้าอี้ที่อยู่ไกลออกไป หรือแม้แต่เสียงพลิกหน้ากระดาษในระแวกใกล้ตัวก็ยังคงรับรู้ได้

เอาล่ะสิ เธออยากลาออกจากการเป็นแวมไพร์เดี๋ยวนี้เลย อยากกลับบ้าน

“อ่า…ถ้าอย่างนั้นฉันไปเองดีกว่าค่ะ”

แต่เธอไม่ชอบเลย อาการที่พอกระหายเลือดขึ้นมาแล้วเรี่ยวแรงอ่อนล้าแบบนี้ ทำไมเหมือนจำพวกขาดคาเฟอีนเลยนะ ที่ว่าพอไม่ได้ดื่มมันไปนานเข้าก็จะออกอาการว่าต้องการมันอะไรทำนองนั้น…

เมื่อไม่นานมานี้ โลกได้มอบดวงตาแห่งจักรวาลให้เธอได้พบ และเป็นผู้ถือครองเพียงคนเดียวที่มอบหยาดเลือดไม่กี่หยดเพื่อช่วยยับยั้งตัวเธอที่ไม่ต้องการ

ถ้าแมริเพิร์ลล่าสงสัยว่าเธอต้องการอะไร เทรโรเลียเองก็สับสนเช่นกันว่าการที่เล่นกับความต้องการของคนอื่นเช่นนี้ เจ้าหล่อนต้องการอะไร

ตื่นตัวจากทุกอย่างที่อยู่รอบตัว ยอบรับว่าตอนนี้อาการสั่นพร่าและทรมาณถูกแทนที่ด้วยความต้องการอย่างแรงกล้า ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเพียงหยดเลือดลงบนพื้น ก็ทำให้แวมไพร์ระดับล่างคลั่งกันเป็นแถบ

ก็ดูเธอเข้าซิ เพียงแค่นี้ยังจะคุมสติตนเองไม่ได้อยู่รอมร่อ

จนในที่สุดก็ยอมกลืนเลือดที่คั่งค้างอยู่ในโพรงปากให้ไหลผ่านลำคอ มันยิ่งตอกย้ำถึงความต้องการที่มากขึ้นเมื่อถูกให้อย่างมาอย่างเลือดเย็น

“คุณนี่มัน...”

เป็นครั้งแรกที่เธอขมวดคิ้วมุ่นต่อคนตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่จมอยู่กับความคิดแสนหนักหนา ฝ่ามือเรียวยกขึ้นนวดขมับตนเองอยู่สองสามครั้งก่อนจะพ่นลมหายใจยาวเหยียดออกมา

แวมไพร์ก็ยังเป็นแวมไพร์อยู่วันยังค่ำ จะให้สิ่งใดมาลบล้างการไม่ต้องการเลือดได้เล่า? เหมือนล่ามเสือไว้ต่อหน้าเหยื่อในขณะที่มันกำลังหิวโหย

ติดตรงที่ว่า เธอไม่เคยกัดใครเลย ทั้งชีวิตเกือบร้อยปีมานี้ไม่แม้แต่จะคิดดื่มเลือดจากใคร สิ่งเดียวที่ตนใช้คมเขี้ยวกระทำคือการกัดถุงพลาสติกที่หุ้มเลือดแช่แข็งเอาไว้ในนั้นให้ขาดเพื่อดื่มด่ำแก้อาการกระหายมากกว่า

“ฉันไม่เคยกัดใคร ดังนั้น...มันอาจจะเจ็บมากกว่าปกตินะคะ ฉันคุมแรงตัวเองไม่ได้”

หลุบสายตามองลงต่ำไปยังตำแหน่งที่คาดว่าตนต้องการ ยังคงมีอาการอย่างคนคิดหนักให้เห็นผ่านสีหน้า เพราะเธอไม่ชอบใจเอาเสียเลยกับการที่ต้องลองกัดใครสักคน อาจจะด้วยความไม่ชินในหลาย ๆ อย่าง และเธอไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บกาย มันจึงยากยิ่งกว่าการใช้ชีวิตในฐานะแวมไพร์เป็นครั้งแรก

“ถ้าเป็นข้อมือกับต้นคอคุณ...จะได้หรือเปล่าคะ?”

เป็นหนึ่งคำร้องขอ ที่เทรโรเลียไม่สนอีกแล้วว่ามันจะถูกปฏิเสธหรือเขี่ยทิ้งไว้ที่ไหน

เทรโรเลียขยับใบหน้าออกจากปลายนิ้วที่อีกฝ่ายไล้ไปตามคมเขี้ยวของตนเองอย่างหวาดเสียว

เป็นฝ่ายคว้าหมับเข้าที่มือเจ้าคนแสบอีกรอบก่อนจะหลุบมองรอยแผลที่แมริเพิร์ลล่าได้ไป แวมไพร์สาวถอนหายใจลงเล็กน้อยพลางลอบกลืนเลือดเก็บเล็กเก็บน้อยไปตามนั้น อย่างที่บอกว่าเทรโรเลียไม่ชอบทำร้ายใครและเธอไม่ปรารถนาให้ใครเจ็บตัวเสียด้วย

“อย่าซนสิคะ ฉันไม่อยากให้ผิวคุณมีรอยขีดข่วนเท่าไหร่หรอกนะ”

เม้มริมฝีปากลงบริเวณบาดแผล ใช้กลีบปากเช็ดเลือดที่ยังคงไหลซึมออกมาจากรอยแตกแยกของพื้นผิว และนั่นเป็นอีกครั้งที่ได้สัมผัสเจ้าตัวจริง ๆ เพิ่งรู้เสียด้วยว่ามืออุ่นขนาดนี้

ปกติมืออุ่นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่านะ?

ช้อนมองสายตาและความรู้สึกที่เทรโรเลียพอจะสัมผัสจากอีกคนได้ก็นึกอยากจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เธอเริ่มคิดไม่ตกแล้วสิ ควรจะรีบบึ่งกลับบ้านไปดื่มถุงเลือดต่อได้แล้วกระมัง เพราะเลือดแค่นี้ก็พอสยบความต้องการได้บ้างแล้ว แม้ไม่มาก แต่ก็พอเดินไหว

“ไม่ชอบวิธีที่คุณเล่นกับฉันเลยค่ะ”

แวมไพร์สาวใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไปตามรอยแผลบนปลายนิ้ว เธอนึกอยากจะหาปลาสเตอร์มาแปะรอบนิ้วให้คุณแมวเดี๋ยวนี้เลย

“จะให้ฉันดื่มแค่นี้เหรอคะ”