ดูเหมือนเจ้าแมวขนฟูกำลังสนุกกับการนั่งเล่นอะไรที่ไม่ควรเล่นเสียได้ แต่ถึงอย่างนั้นเทรโรเลียก็สุดจะพูดอะไรออกไปอยู่ดี ดีแค่ไหนแล้วที่อีกฝ่ายยังมีน้ำใจ(?)ให้เธอลดอาการอยากไปได้บ้าง

อาศัยจังหวะนี้กลับบ้านเลยดีหรือไม่นะ แม้จะอยากทำแผลให้เพราะกลัวว่าจะไปลากเชื้อโรคอะไรเข้าแผล ทว่าติดตรงที่เธอทำแผลไม่เป็นนี่สิ

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นพร้อมเงยหน้ามองคู่สนทนา “อืม..ถ้าคนอื่นคงกัดไปแล้ว แต่ฉันไม่หรอกค่ะ”

พลางยกปลายนิ้วชี้มาที่บริเวณเขี้ยวตัวเอง เผยอริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อให้เห็นมันบ้างก่อนจะเอ่ยออกมาถึงเรื่องปัญหาที่ว่า เป็นแวมไพร์แต่ไม่เคยกัดใครสักทีนี่ คงถูกหยามหน้าไม่น้อยกระมัง

“จริงอยู่ที่ฉันดื่มเลือดจากในถุง แต่ปกติก็ใช้เขี้ยวเจาะแล้วกรอกปากมากกว่าดูดมันขึ้นมาทีละนิดน่ะค่ะ”

เอิ่ม ออกแนวตะกระตะกรามไปหน่อย แต่ในกรณีพวกนั้นจะเป็นเฉพาะที่ร่างกายต้านทานอาการกระหายไม่ไหว เพราะเทรโรเลียค่อนข้างดื้อดึงพอสมควร การรับถุงเลือดมาจากโรงพยายาลค่อนข้างมีข้อจำกัด เพราะเลือดที่เธอเอามายื้อชีวิตตัวเองก็สามารถช่วยชีวิตใครต่อใครได้หลายทอดทีเดียว

จรดสายตาลงมองบริเวณบาดแผลเจ้าตัวอีกครั้ง แต่เชื่อเถอะว่าอาการอยากกระหายไม่ได้จากไปไหน ความต้องการที่กู่ก้องอยู่ลึก ๆ ยังคงต้องการให้คมเขี้ยวทั้งสองฟากฝั่งนี้แทรกผ่านผิวกายเพื่อดูดกลืนของเหลวสด

แต่นั่นก็แค่ความคิด...เทรโรเลียเชื่อว่าเธอหลีกเลี่ยงการใช้สัญชาตญาณดิบของแวมไพร์ได้นะ แม้เมื่อครู่นี้จะพลาดท่าไปเสียหน่อยก็ตาม

“ถ้าคุณแค่อยากได้เลือดแวมไพร์ก็บอกฉันโดยไม่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรนั่นก็ได้มั้งคะ”

“ฉันไม่ติดหรอกถ้าแมรี่อยากได้ ฉันไม่ได้หวงเลือดตัวเองเท่าไหร่เสียด้วยสิ”

เพราะอีกเดี๋ยวก็มีเลือดสำรองทดแทนส่วนที่เสียไปอยู่แล้ว ติดที่ว่าตอนนี้มันไม่มีเลือดที่ว่านั่น อีกฝ่ายคงต้องรอเธอเสียหน่อยถึงจะรีดเลือดไปตามที่หล่อนต้องการ

“เอ…ฉันก็ไม่ได้คิดนะคะว่าคุณกำลังร้องขอฉันอยู่ แมรี่?”

เทรโรเลียเอ่ยกลับในขณะที่สายตาสบมองเห็นถึงความไม่พอใจที่เจ้าตัวแสดงออกมา พอเป็นแบบนี้แล้วก็นึกอยากจะขำขันเล็ก ๆ เพราะท่าทีไม่สบอารมณ์นั่นเหมือนแมวมากเกินไปจริง ๆ

แย่จัง แบบนี้เธอจะมองอีกฝ่ายเป็นแม่มดได้ไหมนะ?

“แต่ถ้าคุณต้องการแลกเปลี่ยน รอบหน้าก็ให้เลือดเยอะกว่านี้สิคะ ถ้าแบบนั้นฉันยอมให้คุณรีดเลือดจนหมดตัวเลยล่ะ”

หญิงสาวเริ่มกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง คลี่ยิ้มพลางเอียงศีรษะลง สบมองเข้าไปยังดวงตาจักรวาลเบื้องหน้าอีกครั้งก่อนจะปัดตกคำพูดก่อนหน้านี้ด้วยท่าทีสบาย

แน่นอนล่ะว่าไม่ เธอไม่ต้องการเลือดจากอีกฝ่ายสักเท่าไหร่นัก ไม่ใช่ว่ารสไม่ถูกปาก แต่เทรโรเลียกำลังกลัวตัวเองต่างหากถึงปฏิเสธ

“ล้อเล่นค่ะ อย่าลืมทำแผลนะคะ เลี่ยงโดนน้ำหรือสัมผัสสิ่งของ”

“ฉันต้องไปแล้วค่ะ เลือดคุณคงห้ามอาการหิวได้ไม่นาน”

เธอกล่าวบอกลาเพียงสั้น ก่อนจะรีบลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งและดิ่งตรงกลับไปทางเดิมที่ตนเคยมาในทันที