ในตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอีกแล้วว่าสิ่งที่หยิบออกมานั้นจะเป็นหนังสือสำคัญหรือจำเป็นหรือไม่ เพียงแต่ต้องเอามันออกไปให้ได้มาที่สุดเท่านั้น ช่องว่างมิติของเขาเองก็เป็นพื้นที่หนึ่งที่เอามาใช้ในการเก็บหนังสือพวกนี้เช่นกัน คลอสไล่เก็บมันลงไป และหากหยุดอยู่ตรงพื้นที่ที่ใกล้กับประตูหรือหน้าต่างก็จะส่งมันออกไปด้านนอกแทนด้วยข้อจำกัดทางด้านพื้นที่ที่เขาครอบครองอยู่

---

หยิบหนังสือ

"ไม่ ไม่ๆๆๆ ไม่!!"

ซาช่าวิ่งพรวดเข้ามามองสถานการณ์ด้วยความตกอกตกใจ ตอนนี้ไฟลุกลามขนาดที่เรียกได้ว่าให้หยุดคงจะยากแม้เธอจะเป็นแม่มดขั้นสูงก็ตาม ซาช่าร่ายคาถาสร้างเขตแดนขึ้นรอบหอสมุดเพื่อไม่ให้มันลามออกมานอกอาณาเขตก่อนที่จู่ ๆ จะเกิดแรงระเบิดซ้ำขึ้นมันจนร่างกายของคนที่คุมเขตแดนอยู่กระตุกวูบ

"บ้าเอ้ยย ประตูกุญแจหยากไย่.."

ความหัวเสียของเธอแสดงออกชักผ่านสีหน้า ต่อให้อยากเข้าไปตรวจสอบดูมากเท่าไหร่ตอนนี้คงไม่สำคัญเท่าความสูญเสียของชีวิตชาวบ้านที่หายไปเมื่อเพลิงลุกโชนขึ้น แม้เธอจะเสียใจเรื่องความสูญเสีย

แต่หากไม่มีหอสมุด มิติที่เชื่อมต่อกับเอสเม่และป่าอันไม่ศักดิ์สิทธิ์ก็หายไปเช่นเดียวกัน เธอกลับไปไม่ได้แล้ว

---

เรกูลัสรีบวิ่งลงจากรถเล็กซัสของผู้เป็นพี่มาที่หอสมุดแห่งเอลิเชียนหลังจากที่ได้รับโทรจิตจากโรวีน่า เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายแบบนี้กลางดึก หอสมุดที่เขารักทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เมื่อตอนเย็นที่เขาปั่นจักรยานกลับจากที่ทำงานยังไม่เป็นสภาพนี้เลย

เงือกหนุ่มทรุดเข่าลงด้านหน้าหอสมุดที่เหลือเพียงโครงไม้ดำเมี่ยมเป็นตอตะโก ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุดนับตั้งแต่เกิดมา สองมือทุบลงกับพื้นหญ้าด้านหน้าระบายอารมณ์เจ็บปวดในทรวงอกอย่างไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม้สถานการณ์จะเลวร้าย นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย

เขาพยายามหาสาเหตุที่พอจะเกิดขึ้นได้ เรกูลัสไม่รู้เลยสักนิดว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ตัวคนทำต้องรับผิดชอบ เขาคิดแบบนั้น หลังจากพยายามตั้งสติได้แล้ว บรรณารักษ์หนุ่มจึงพยายามพาตัวเองกลับไปบนยานพาหนะที่พาเขามา ซบหน้ากับหมอนอิงที่เบาะหลังแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลทั้งเสียงสะอื้น

ไม่ทันที่เรจิน่าจะจอดรถ เรกูลัสก็เปิดประตูลงไปเมื่อเขามองเห็นกลุ่มควันโขมงลอยออกมาจากสถานที่ที่เคยเป็นหอสมุดของหมู่บ้าน เรจิน่าพยายามเอ่ยปากห้ามน้องชายของตนเองแต่ก็ไม่ได้ผล ไฟหน้ารถหญิงสาวทอดผ่านด้านหน้ามองเห็นเพียงซากของหอสมุดที่ครั้งหนึ่งเคยตระการตาเป็นสง่าในหมู่บ้านเอลิเชียน น้องชายของเธอกำลังเศร้าอย่างหนัก ใช่ เรื่องนั้นหล่อนรู้ดี แต่เรจิน่าก็ไม่อาจจะห้ามให้เขาหยุดร้องไห้ได้ ด้วยเพราะเข้าใจความรู้สึกเป็นอย่างดี

หลังจากที่เรกูลัสขึ้นรถมาแล้ว เรจิน่าก็ทำได้เพียงพูดปลอบใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าพอจะช่วยอะไรน้องชายคนนี้ได้หรือเปล่า แต่ก็ดีกว่าเรจิน่านิ่งเงียบไปเฉย ๆ

"ร้องออกมาเสียให้พอเรกูลัส เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน เธอไม่ได้ตัวคนเดียว ยังมีพี่ เฟลิกซ์ เรแกน รอยซ์ ราล์ฟ และแฟนเธออย่างโยฮัน คิดเสียว่าได้พักงานชั่วคราว ส่วนเรื่องตำราต่าง ๆ พี่จะช่วยตามกลับคืนมาเอง นิ่งเสียเถอะนะคนดี" เรจิน่ายื่นมือไปลูบหลังน้องชายด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ

ทันทีที่รู้เรื่องผู้นำจิตวิญญาณมนตรารีบมาปรากฏตัวที่นี่ทันที เธอร่ายคาถาบางอย่างก่อนที่ไฟจะเริ่มมอดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งดับพรึ่บไปเหมือนเปลวเทียนที่ถูกเป่า

ซาช่าได้พักแรงจากการกางเขตแดนซึ่งต้องใช้พลังเวทมหาศาล อีกทั้งหากมันลุกลามไปที่อื่นนั่นหมายถึงสภาต้องรับผิดชอบไปด้วยเช่นกันที่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมา

"ขอบคุณค่ะ ซาช่า" ลุยซ่าพูดขึ้นทั้งสีหน้าไม่สู้ดี เธอได้ยินเสียงกรีดร้องทรมานจากสิ่งที่ไม่มีชีวิตอีกแล้วดังออกมาจากกลุ่มควันโขมงจากเปลวเพลิงขนาดใหญ่ที่เพิ่งดับไฟ และบรรยากาศภายในยังคงร้อนระอุแบบที่ยังไม่สามารถเดินเข้าไปได้ในตอนนี้

ผู้นำจิตวิญญาณมนตราเดินไปใกล้สถานที่มากที่สุด ก่อนจะมองเศษเถ้าของตำราที่สลายไปอย่างเหม่อลอย ทำอย่างไรดี.. พลังเวทเธอจะมากพอที่จะเรียกมันกลับคืนมาอีกครั้งไหม.. แน่นอนว่าเธอหมายถึงสิ่งของ ไม่ใช่สิ่งที่เคยมีชีวิตอยู่ภายในนั้น สองมือบางยกมือปิดสองหูตนไปแผ่วเบาเมื่อเสียงหวีดร้องทรมานภายในนั้นยังไม่จางหายไปเลย..

"อย่าเพิ่งเข้าไปนะคะ รอให้มันสงบลงอีกหน่อยเถอะ" เธอเอ่ยกับซาช่า ตอนนี้เอสเม่เองก็หายไปแล้ว รวมทั้งประตูต่าง ๆ ด้วยเช่นกัน

"เอาล่ะที่สุดท้ายต้องจุ๊ ๆ นะครับ" พ่อมดหนุ่มทำมือชู่วที่ริมฝีปากเป็นการบอกโครงกระดูกน้อยว่าการจะเข้าไปสถานที่แห่งนี้นั้นต้องงดใช้เสียงซึ่งเจ้ากระดูกน้อยก็ทำตามเป็นอย่างดี พ่อมดหนุ่มจึงว่าใจและพาเจ้ากระดูกน้อยเข้าไปยังหอสมุกเอลิเซียนที่สร้างขึ้นมาใหม่แม้จะแอบเม้มริมฝีปากอยู่นิดหน่อยแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดให้เด็กน้อยกังวลใจ

"ที่สุดท้ายที่นี่รึเปล่าครับ" พ่อมดหนุ่มกระซิบเบา ๆ เพราะถ้าทำผิดมารยาท้เสียเองมันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเลยนี่นะ

---

พาเด็กกลับบ้านคำใบ้ที่ 3  [1+2]