หลังจากที่หนังสือมาเป็นเวลาสองสามวันตอนนี้ หนังสือที่เขานั้นเขียนออกมาก็เสร็จเป็นที่เรียบร้อย แล้วตอนนี้ก็อยู่ในขั้นตอนการส่งตรวจ ก็ถ้าหากว่ามีอะไรผิดพลาด ก็ต้องกลับมานั่งเขียนใหม่แหละนะ แต่ถ้าไม่มีอะไรที่ต้องแก้ไขหรือปรับเปลี่ยน ก็เอาไปตีพิมพ์แบบชิวๆ ก็หวังว่าจะไปผ่านไปได้ด้วยดี ส่วนตอนนี้ตัวเขาก็ควรที่จะเดินทางกลับอพาร์ตเมนต์ไปอาบน้ำได้แล้ว เพราะตอนนี้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์มันเริ่มส่งกลิ่นออกมาแล้ว ว่างั้น ชายหนุ่มตระกูลมันสันก็เก็บข้าวของนำหนังสือไปเก็บเข้าชั้นให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินทางออกจากหอสมุดเอลิเชียน

ใช้เวลาเดินเท้าอยู่นานโขเลย แต่ในที่สุดโจนาธานก็เดินมาถึงจุดหมายปลายทาง แถมไม่รู้สึกเหนื่อยอีกต่างหาก เอาล่ะ เริ่มต้นยังไงดีเรา โจนาธานครุ่นคิดพรางมองกระดาษมากมายที่เขานั้นเขียนเนื้อหาสำคัญลงไป ว่าจะเริ่มลงมือทำอย่างไร เพราะทั้งชีวิตนี้ก็ไม่เคยจะเขียนหนังสือ ทำรูปเล่ม แล้วนำไปตีพิมพ์เป็นของตัวเอง นอกจากหยิบหนังสือของคนอื่นมาอ่านเท่านั้น แต่ในท้ายที่สุดสมองน้อยๆของเขาก็ตัดสินใจที่จะอ่านทวนอีกสักรอบ พร้อมกับจัดหน้ากระดาษให้ตรงเสียก่อนจะเย็บและเข้ารูปเล่มในขั้นตอนต่อๆไป

ไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เขายังคงหมกมุ่นอยู่กับการทำรูปเล่มหนังสือของตนเอง ถึงอย่างนั้นตอนนี้เขาก็ยังทำไปไม่ถึงไหน เพราะมัวแต่ทำไปพักไป ทำให้เวลาตอนนี้ไหลไปเรื่อยสุดๆ แฮะ ในขณะนั้นเองหางตาของเขาก็บังเอิญพบเจอหนูตัวเล็กๆที่วิ่งผ่านไปมา ดะ...เดี๋ยวนะ ที่นี้มีหนูได้ไง คิ้วหนาขมวดเมื่อเห็นแบบนั้น โชคดีที่เขาไม่ได้กลัวพวกหนู เลยไม่ทำให้ตกใจตื่นเสียงดังรบกวนคนอื่นที่อยู่ที่นี้ไปเสียก่อน แต่โจนาธานก็พยายามไม่ใส่ใจอะไรมาก แล้วหันกลับมาตั้งใจกับการทำรูปเล่มหนังสือต่อ

ในขณะที่ชายหนุ่มตระกูลมันสันตั้งใจทำรูปเล่มหนังสืออยู่นั้น เสียง จิ๊ดๆ ของเจ้าหนูก็ได้ส่งเสียงร้องออกมา อ้าวเฮ้ย เดินไปมาไม่พอยังส่งเสียงร้องอีกหรอเนี่ย "ไปเล่นที่อื่นเถอะน่า ฉันยุ่งอยู่ พวกแกคงไม่อยากโดนเจ้าหน้าที่ ที่นี้จับโยนออกไปหรอกนะ... เอ๊ะ ทำไมดูแปลกๆ.." โจนาธานที่บ่นครุ่นคิดกับตนเอง ก็ได้เอ่ยพูดออกมา พรางก้มมองหาต้นเสียงที่มา เพื่อที่จะไล่ให้เจ้าหนูออกไปให้พ้นจากตรงนี้ แต่ทว่าโจนาธานก็ต้องชะงักเสียก่อน เนื่องจากหนูที่ว่านั้นดันมีชุดใส่ด้วย มือเรียวทั้งสองข้างถึงกับต้องขยี้ตาตัวเองไปมา "อะไรกันเนี่ย"

หรือว่าเรานอนหลับยังไม่ตื่นกันนะ ใบหน้าของเขาส่ายไปมาเพื่อเรียกสติ ก่อนจะทำเป็นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วรอสักพักเผื่อว่าตัวเองจะลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียง โดยการที่เขานั้นตั้งใจกลับมาเข้ารูปเล่มหนังสือต่อให้เสร็จ "ฉันอาจจะฝันไป ฉันอาจจะฝันไป คงคิดมากเรื่องทำรูปเล่มแน่นอนเลยเก็บมาฝัน โดยมีหนูมาป่วน ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ" เขาพูดเอ่ยคิดในแง่บวกให้ตนเองแบบนั้น และสองมือก็เข้ารูปเล่มหนังสือต่อไป เพราะอีกไม่นานก็จะเสร็จแล้ว แต่เดี๋ยวนะ ถ้ามันคือฝันจริง เราจะทำไปทำไมล่ะ หรือมันจะไม่ใช่ฝัน! ว่าแล้วก็หันไปมองเจ้าหนูในชุดนอนสีฟ้าที่เริ่มจะนิ่งเงียบลง

"โอเคๆ พยายามจะคุยกับฉันใช่ไหมล่ะ ฉันขอทำงานก่อนนะ เพราะงั้นอยู่นิ่งๆก่อนแล้วค่อยว่ากัน" อย่างน้อยเจ้าหนูนั้นก็ไม่ได้ร้องส่งเสียงอะไรออกมารบกวน ทำให้โจนาธานใจเย็นลงและเอ่ยบอกกับเจ้าหนูตัวนั้น ก็หวังว่าเจ้าหนูนั้นจะเข้าใจในสิ่งเขาพูดตามที่คิดเอาไว้ นัยน์ตาสีน้ำตาลอมเขียวละสายตาจากเจ้าหนูน้อยและหันกลับมามองหนังสือที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองแล้วลงมือทำรูปเล่มต่อให้เสร็จๆ เพราะตอนนี้ก็ทำมาถึงครึ่งทางแล้ว

การเข้ารูปเล่มใกล้จะเสร็จสิ้นลงเต็มทีแล้ว เสร็จจากนี้ก็อาจจะพักผ่อนสักวันสองวัน หลังจากนั้นก็ค่อยกลับมาตีพิมพ์หนังสือต่อให้เสร็จ สองมือทำรูปเล่มหนังสือต่อไป แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลอมเขียวของเขาก็เหลือบไปมองดูเจ้าหนู ที่ทำท่าทำทางแปลกๆ เต้นหรอ? มีชูไม้ชูมือ จะโชว์เต้นให้ดูหรือป่าวนะ? "ถ้าฟังภาษาฉันรู้เรื่อง งั้นเธอชื่ออะไร" จริงๆไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าหนูเพศชายหรือหญิง แต่ดูจากชุดที่สวมใส่อยู่ก็น่าจะพอเดาๆได้แหละนะ

ในขณะที่สองไม้สองมือทำรูปเล่มอยู่นั้น ก็พึงจะคิดได้ว่าที่ถามออกไปอย่างนั้นเจ้าหนูมันจะตอบยังไง คิดแล้วก็รู้สึกอยากจะขำตัวเอง แต่ทว่า เจ้าหนูตัวนั้นกับทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหยุดมองดูอย่างตั้งใจ " ล .. อ .. ร .. า .. ลอรา.. ลอร์ร่า หมายถึงเธอคือ.. คุณลอร์ร่างั้นหรอ" โจนาธานเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะหันกลับไปทำรูปเล่มต่อให้เสร็จแล้วจะได้มาเคลียร์กับเจ้าหนูตนนี้ต่อ เพราะเขาเริ่มสนใจเข้าให้แล้ว

ในที่สุดก็เข้ารูปเล่มเสร็จ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่า จะเข้ารูปเล่มได้โอเค หรือถูกต้องมั้ย แต่ถ้าเกิดเข้ารูปเล่มไม่ผ่าน เขาก็ยังมีอีกฉบับที่สำรองเอาไว้เพื่อเอามาใช้เข้ารูปเล่มใหม่ได้ ส่วนตอนนี้นั้น สิ่งที่ต้องมาสนใจอย่างต่อไป ก็คือเจ้าหนูที่อยู่ตรงหน้านี้แหละ เอาไงดี เป็นคุณลอร์ร่าจริงๆงั้นหรอ แต่เหมือนจะเห็นข่าวผ่านๆว่าพ่อมดแม่มดถูกสาป มันคือเรื่องจริงงั้นหรอ จะว่าไปอะไรๆก็เกิดขึ้นได้ที่หมู่บ้านเอลิเชียนนี่น่า "เอาหละ ออกไปด้านนอกกัน ไปคุยที่อื่นกันดีกว่า" เมื่อโจนาธานเก็บข้าวของเสร็จ ก็จับเจ้าหนูตัวน้อยขึ้นมาไว้บนมืออย่างเบามือ ก่อนจะเดินทางออกจากหอสมุดเอลิเชียนไปในที่สุด

ใช้เวลาไม่นานเสียเท่าไหร่ โชคดีที่ทำเนียบกับหอสมุดไม่ได้ไกลกันนัก จึงใช้เวลาเดินทางด้วยเท้าไม่นาน แต่เมื่อเดินทางมาถึง โจนาธานก็เดินเข้ามาภายในหอสมุดในทันที ก่อนจะค่อยๆสับเท้าเดินตามหาหมวดหนังสือที่เขานั้นตีพิมพ์เอาไว้ อยู่ไหนนะ อยู่ไหน.. โอ๊ะ.. นั่น และในที่สุดก็เห็น เมื่อเจอหมวดหมู่หนังสือของตนเองแล้วนั้น ร่างสูงก็เดินตามหาหนังสือของตนเองในทันทีเพื่อนำมาอ่าน และคาดว่าจะได้ทิ้งตัวอยู่ที่นี้สักพักใหญ่

หลายชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มได้ และก็ได้เวลาแล้วที่เขานั้นจะต้องเดินทางออกจากหอสมุด มือเรียววางหนังสือที่หยิบมาอ่านเก็บเข้าชั้นหนังสือไว้ให้เรียบร้อย พร้อมกับยิ้มภูมิใจกับตัวเองที่ทำสำเร็จ ตอนแรกก็กะไว้แล้วว่าคงจะไม่ทำแน่ๆ เพราะเรื่องเขียนๆนั้นมันไม่เหมาะกับเขาเอาซะเลย แต่ทว่าไฟและแรงบันดาลใจมาจากไหนก็ไม่รู้ ก็เลยทำให้เขาตัดสินใจที่จะลงมือทำ