ashlyn

"คิก- ได้สิคะ เดี๋ยวจะรีบกลับไปบอกเจ้าเด็กนั่นให้เลย~" เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างสดใส ก่อนจะหูผึ่งเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายเองก็ชอบนิยายแนวเดียวกันกับเธอเลย ด้วยความสนใจจึงตั้งใจจึงได้ตั้งใจฟังเงียบ ๆ แบบไม่ได้เอ่ยอะไรอีกจนกระทั้งปกหลังถูกปิดลง เป็นสิ่งที่ทำให้รู้ว่าแอชลินอ่านจนจบเล่มจนได้

แฟรี่สาวเลื่อเก้าอี้ออก ก่อนจะนำตำราในมือไปเก็บเข้าที่ชั้นเช่นเดิมแล้วกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง

"ร้านหนังสือคุณวีด้าไม่ได้ไปสักพักแล้วเหมือนกันน้า มีอะไรใหม่ ๆ มาลงบ้างไหมคะ"

---

ความรวดเร็วเอกลักษณ์ประจักษ์เผ่าพันธุ์นำพาให้เขานำร่างกายแฝงอุณหภูมิต่ำมายังหอสมุดได้ทันใจนึกคิด แวมไพร์หนุ่มเงยใบหน้ามองหน้าทางเข้าเล็กน้อยก่อนเลือกเดินรอบภายนอกอาคารก่อสร้างของหอสมุดแห่งนี้, ในวันนี้เขาไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมที่สำคัญตามการเรียกร้องของจดหมายค้างคาว... แต่สิ่งที่เขาพอทำให้คือการตรวจตราเสริมสร้างความมั่นใจและปลอดภัยขึ้นอีกระดับว่าจะไม่มีนักล่าหลุดมาในบริเวณนี้

♱ ออกสำรวจพื้นที่ต่าง ๆ ภายในหมู่บ้านเพื่อเฝ้าระวังกลุ่มแวมไพร์ปริศนา 1/10

Kim Wendy

อาจจะเป็นข้อดีของวันที่แสงของพระจันทร์ยังช่วยในการส่องทางมายังหอสมุด ร่างบางเดินเข้าสู่บริเวณหอสมุดอย่างระมัดระวังก่อนที่จะเริ่มเดินหาหนังสือที่ต้องการ เวนดี้หยุดดูหนังสือที่ชั้นอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตาสีกาแฟพยายามอ่านชื่อหนังสือที่ระบุไว้บนสันเรียงรายเต็มชั้น เธอยังไม่สามารถเลือกได้ว่าควรอ่านเล่มใน แต่ในเมื่อเนื้อหาใกล้เคืองกัน อาจจต้องเลือกจากปีที่ตีพิมพ์ก่อนเป็นหลัก

ยามฝ่าเท้าวางแนบพื้นก้าวข้ามเขตแดนเข้ามาภายในหอสมุด กลิ่นอากาศปะทะลมตีต้อนออกมานำพากลิ่นเจือจางบางอย่างที่แม้สัมผัสได้หนเดียวกลับตราตรึงปลุกเรียกเขาลุกออกจากโลงไม้มะกอก, ฮอร์นเวิร์ตเดินตามสัญชาตญาณการได้กลิ่นก่อนหยุดที่ชั้นหนังสือหนึ่งที่มีต้นเหตุยืนเลือกเรียงราย

♱

Kim Wendy

มือเรียวแตะที่สันหนังสืออย่างแผ่วเบา เพราะเธอไม่แน่ใจว่าควรที่จะหยิบเล่มนี้หรือไม่ แฟรี่สาวยังคงวุ่นวายกับการคัดสรรหนังสือเบื้องหน้า หากจะต้องหยิบไปเสียหมดนี้อาจจะดูมากเกินไป ไม่ทันทีเธอจะตัดสินใจหยิบหนังสือสีเด่นสะดุดตา เสียงของแวมไพร์หนุ่มที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบของห้องสมุด ไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่ามีคนอื่นนอกจากเธอ เวนดี้เงยใบหน้ามองตามหาต้นเสียง ไม่คิดว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ เธอยังไม่ได้คิดหาวิธีในการเจอหน้าเขาหลังจากได้สติเต็มเมื่อตื่นขึ้นของเช้าอีกวัน

“ทางนี้เองก็ไม่คิดว่าจะเจอคุณเหมือนกันค่ะ วันนี้ลมอะไรหอบให้มาถึงนี้คะ” เสียงใสเอ่ยตอยอีกฝ่าย โดยข่มความตื่นเต้นไว้ พลางหยิบหนังสือเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ออกมาสองสามเล่มบนชั้น

"สายลมของความใคร่รู้" ฮอร์นเวิร์ตเอ่ยออกพลางเปรยสายตาตวัดมองคู่สนทนาผ่านช่องว่างโหว่ของหนังสืออยู่ชั่วครู่ก่อนหยิบหนังสือของเผ่าพันธุ์ปกป้องพงไพรอย่างแฟรี่ออกมาหนึ่งเล่มที่หนาจนมั่นใจว่าอย่างไรคืนนี้เขาก็อ่านไม่จบ

♱ เอลิเชียนมีเรื่องราวมากมายให้ค้นหา ลองเข้าหอสมุดเพื่ออ่านเรื่องราวเหล่านั้น 1/5

Kim Wendy

สายลมของความใคร่รู้ ? ก็อยากว่าหากอยากรู้อะไรก็ต้องมาสถานที่แห่งนี้ ร่างบางถือหนังสือที่เลือกมาทั้งหมดสามเล่มซึ่งไม่หนาและไม่บางจนเกินไป รวมถึงความเก่าที่น่าจะมีการเพิ่มเติมความรู้อยู่เสมอหากดูจากครั้งในการตีพิมพ์ เธอเลือกที่จะเดินไปยังโต๊ะที่อีกฝ่ายเลือก ตำแหน่งของเก้าอี้คงไม่พ้นเก้าอี้ตรงข้ามร่างสูง มือเรียววางหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วขยับเก้าอี้เบา ๆ ก่อนที่จะทิ้งกายนั่ง

“ฟังดูมีเหตุผล...แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้างคะ” แฟรี่สาวเอ่ยถามอีกฝ่าย โดยที่ไม่สบตาและเริ่มหยิบหนังสือรวมข้อมูลเผ่าพันธุ์อออกมากางโดยเริ่มเปิดที่หน้าคำนำไว้

เสียงกระดาษถูกพลิกออกเพื่อเลื่อนอ่านตามความหนักเบา หน้าแล้วหน้าเล่าจากปฐมบทสู่เนื้อเรื่องที่แท้จริง 'เผ่าพันธุ์แฟรี่' ตัวอักษรตวัดขีดเขียนเด่นชัดให้เขาตระหนักว่ากำลังศึกษาในเรื่องใด ทว่าเสียงเก้าอี้ลากออกและการนั่งลงในฝั่งตรงข้ามของผู้เกี่ยวข้องในความอยากรู้ทำให้เขาเหลือบดวงเนตรติดตามเสียงกล่าวก่อนเคลื่อนจุดวางสายตาลงกลับมาที่กระดาษ

♱ เอลิเชียนมีเรื่องราวมากมายให้ค้นหา ลองเข้าหอสมุดเพื่ออ่านเรื่องราวเหล่านั้น 2/5

Kim Wendy

เขาพึ่งตื่นในขณะที่เธอยังไม่ได้ได้นอน และทำงานลากยาวมาถึงวันนี้ เพื่อที่จะไม่ได้คิดเรื่องคืนที่ชายป่า แต่เอาเถอะสถานการณ์ตอนนี้ร่างสูงไม่ได้ถามอะไรแปลก ๆ หรือเล่าเรื่องเกี่ยวกับการกระทำยามที่เธอเริ่มเกริ่ม ๆ เมื่อได้ดื่มสิ่งที่อยู่ภายในบาร์ของวันนั่น ใบหน้าของแฟรี่สายพยักขึ้นลงเบา ๆ เป็นเชิงนัยว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อ

“ต้องทักทายว่าไงคะ หากตื่นยามนี้ราตรีสวัสดิ์หรือเปล่าคะ” นัยน์ตาสีกาแฟกวาดสายตาไปยังหัวข้อที่เรียงอยู่ในสารบัญ ก่อนที่จะเปิดไปยังที่ต้องการ หัวข้อนั้นก็คือประวัติแวมไพร์สิ่งมีชีวิตที่เหนือธรรมชาติ

ดวงเนตรรัตติกาลยังคงทอดมองตัวอักษรที่แล่นผ่านการมองเห็นบนแผ่นกระดาษและโสตแวมไพร์ยังคงทำหน้าที่รับรู้ถึงการเอ่ยสนทนาของแฟรี่สาวฝั่งตรงข้าม ใบหน้าขาวซีดสันกรามเด่นชัดจึงพยักรับตามก่อนกล่าวโต้ "ถูกแล้ว ราตรีสวัสดิ์" แวมไพร์หนุ่มเอ่ยย้ำพลางถือจังหวะกล่าวสวัสดีของวันร่วมไปด้วย

♱ เอลิเชียนมีเรื่องราวมากมายให้ค้นหา ลองเข้าหอสมุดเพื่ออ่านเรื่องราวเหล่านั้น 3/5

Kim Wendy

ปลายนิ้วเรียวแตะบนรายละเอียดบนหน้ากระดาษก่อนจะไล่ไปที่ละบรรทัด เป็นข้อมูลที่เธอรู้บ้างและไม่รู้ มีบางอย่างที่ดูเหมือนว่าจะเป็นความรู้ใหม่กว่าที่เธอคาดไว้อยู่มากโข เสียงเอ่ยตอบบทสนทนาของร่างสูงที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเคล้าคลอกับเสียงกระดาษที่พลิกไปยังหน้าถัดไป ไม่รู้ว่าบทสนทนานี้จะเป็นการรบกวนเขาหรือไม่ แต่เธอก็ยังเลือกที่จะต่อบทสนทนานั้นด้วยความใคร่รู้เช่นเดียวกัน

“งั้นจะจำไว้นะคะ ราตรีสวัสดิ์” แฟรี่สาวกล่าวคำนั้นซ้ำอีกหน เพียงหวังทักทายอีกฝ่ายอย่างถูกต้อง พร้อมกับหยิบสมุดเล่มเดิมพร้อมดินสอออกมาจากกระเป๋า

ตัวอักษรร้อยเรียงประกอบรวมกันมาเป็นถ้อยคำให้ได้อ่านเขียน ตามดวงเนตรขยับกวาดอ่านไล่ต้อนขยับกระชับความและพลิกผันผ่านไปอย่างรวดเร็วตามวิถี

♱ เอลิเชียนมีเรื่องราวมากมายให้ค้นหา ลองเข้าหอสมุดเพื่ออ่านเรื่องราวเหล่านั้น 4/5

Kim Wendy

ริมฝีปากบางถูกเม้มเล็กน้อยเมื่อเจอสิ่งที่เธอไม่ค่อยเข้าใจ ปลายนิ้วเรียวที่ถูกพันพลาสเตอร์ปิดแผลลายดอกไม้สีชมพูอ่อน เคาะบนคำนั้นเบา ๆ พลางเรียกมวลความทรงจำที่มีอยู่ภายในหัวให้ออกมา คล้ายว่าเคยอ่านแต่จำไม่ได้ว่าจากที่ใด แต่ที่มั่นใจไม่ใช่จากหอสมุดเอลิเชียนแห่งนี้แน่นอน แฟรี่สาวหยิบสมุดวางเคียงข้างหนังสือที่กำลังอ่าน ก่อนที่ดินสอจะถูกครองแล้วเริ่มเขียนหัวข้อที่น่าสนใจอย่างบรรจง

“เข้าใจแล้วค่ะ สวัสดีแวมไพร์” ประโยคทักทายที่ลอกมาจากอีกฝ่าย และเธอก็ไม่ได้เถียงเรื่องเผ่าพันธุ์เหมือนคราวก่อน เพราะคืนนั้นก็คงเฉลยไปหมดแล้ว หมดมุกที่จะก่อกวนเรื่องนั้นโดยสิ้น คงต้องหาเรื่องใหม่มากวนเร็ว ๆ นี้

ข้อมูลมากมายหลั่งไหลเข้าการรับรู้คิดของแวมไพร์หนุ่ม มันมากจนเพียงพอให้เขาเปิดอ่านอีกสองถึงสามหน้าและปิดปกหนาของตำราเผ่าพันธุ์ตรงข้ามก่อนเคลื่อนสันหนังสือเล่มหนาเมื่อครู่นี้ขยับห่างออกไปอีกประมาณหนึ่งคืบนิ้ว ใบหน้าพยักรับคำกล่าวพลางเบนสายตามองตามการกระทำที่เป็นจุดวางสายตาใหม่รวมถึงสิ่งสะดุดการมองเห็นอย่างพลาสเตอร์ปิดแผลลวดลายดอกไม้ที่ปลายนิ้ว

♱ เอลิเชียนมีเรื่องราวมากมายให้ค้นหา ลองเข้าหอสมุดเพื่ออ่านเรื่องราวเหล่านั้น 5/5

Kim Wendy

ดินสอของแฟรี่สาวเริ่มวงกลมประโยคล่าสุดที่เขียนลงบนกระดาษ บุคคลนั้นดื่มเลือดของแวมไพร์มากไปจะทำให้สามารถมึนเมาเหมือนกับการเสพยาเสพติด แน่นอนว่าเธอเน้นคำว่ามึนเมากับเสพยาเสพติด ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็เคยทดลองการมึนเมาในทำนองนั้น เพราะความอยากรู้และความสงสัยในความเชื่อของเหล่ามนุษย์ เกี่ยวกับผู้นำทางจิตวิญญาณอะไรประมาณนั้น เสียงเอ่ยถามของร่างสูงทำให้เธอ ละสายตาจากสมุดของตนเองแล้วเงยใบหน้าเรียวมองอีกผ่าย

“ก็ปกตินะคะไม่มีอะไรพิเศษ แล้วคุณฮอร์นเวิร์ตเป็นยังไงบ้างคะ” ไม่นับอาการที่คล้ายจะเมาค้างแต่ไม่ใช่ เพียงนอนพักตลอดทั้งวันก็กลับมาทำงานต่อได้ปกติ จนถึงตอนนี้

"ปกติแต่ยังไม่หาย?" แว่วเสียงเอ่ยถาม ในยามนี้เขาไร้หนังสือให้จับจ้องมอง แววตาและความสนใจจึงหลุบไปอยู่กับฝั่งตรงข้ามสายตา ปลายด้ามดินสอปากกาที่ถูกหยิบตวัดวาดเขียนอักษรลงบนกระดาษ กระทั่งใบหน้านั้นเงยเงยขึ้นตอบโต้ "ฉันปกติดี แต่ไวต่อสิ่งเร้าอย่างเลือดที่เคยดื่ม"

♱

Kim Wendy

อันที่จริงเธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงถามเช่นนั้น แต่แผลพึ่งเกิดขึ้นได้เพียงไม่กี่วัน ใช่ว่าจะหายได้ภายในพริบตาเดียว ซึ่งมันควรเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ ใบหน้าเรียวของแฟรี่สาวเอียงเล็กน้อยด้วยความสงสัยในประโยคของดูเหมือนจะเป็นคำถามของอีกฝ่าย เวนดี้เริ่มตั้งข้อสงสัยพร้อมกับแตะปลายดินสอวงกลมบนคำว่าแวมไพร์ซ้ำ ๆ จนเด่นชัด 

“ก็แผลลึกหนิน่า ใช่ว่าจะหายได้ภายในไม่กี่วัน” เธอละสายตาจากคนเบื้องหน้าอีกครั้ง แล้วก้มอ่านหัวข้อถัดไปต่อเกี่ยวกับแวมไพร์ แต่ไม่ทันไรก็สะดุดกับประโยคถัดไปของแวมไพร์เพียงคนเดียวในหอสมุดเวลานี้

“ไวกว่าปกติงั้นหรอคะ แต่นี้คือหอสมุด คุณฮอร์นเวิร์ตไม่ทำหรอก” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมยกคิ้วสูงเพราะที่กล่าวมาทั้งหมดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น

ใบหน้าพยักตามคำกล่าวให้คำตอบของคิม เวนดี้, ร่างกายของแวมไพร์สามารถฟื้นตัวได้รวดเร็วและตั้งแต่การมาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่มีโอกาสให้เขาได้สัมผัสบาดแผลจากรัตติกาลจริงจัง การกล่าวโต้ตอบของเวนดี้จึงทำให้เขานึกคิดในส่วนนี้ขึ้นมาได้

♱