ดูเหมือนว่าจะมีหลาย ๆ คนที่อยากจะตามตัวประหลาดนั่นไป แต่ไม่ใช่เบลลานีย์อย่างแน่นอน อย่างดีที่สุดก็คงทำแค่เพียงวางกับดักคอยดักอะไรก็ตามที่เธอมองไม่เห็น หรืออาจจะแค่มองไม่ทันก็ยังไม่แน่ใจ และเมื่อได้ยินคำถามจากเรกูลัสก็ทำให้เบลลานีย์คิ้วขมวดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามเขาออกไปพร้อมกับเดินตามเขาไปด้วย

"มันเห็นชัดขนาดนั้นเลยหรอคะ ว่าเราเป็นคนธรรมดา" เบลลานีย์เอ่ยถามด้วยความสงสัย

ในขณะที่มือก็เริ่มหยิบหนังสือในมุมตำราโบราณมาใส่กล่องลังว่าง ๆ ที่อยู่แถวนั้นด้วยความที่เบลลานีย์เคยมาอ่านหนังสือที่นี่ทำให้พอจะคุ้นหนังสือพวกนี้อยู่บ้าง เธอใช่สกิลที่เคยเป็นผู้ช่วยบรรณารักษ์มาหลายวัน จัดการหยิบสมุดมาจัดใส่กล่องเตรียมขนย้ายออกในทันที เรื่องวุ่นวายปล่อยให้คนที่ไม่ใช่มนุษย์จัดการจะดีกว่า

สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะวุ่นทั้งในและนอกหอสมุด แต่ด้านนอกดูจะต้องการความช่วยเหลือมากกว่าเพราะพวกนั้นไล่ตามหลังมา วาเนสซ่ามองย้อนกลับไปภายในที่หลายคนกำลังจะไปช่วยขนหนังสือ อย่างไรเสียงานตรงนั้นก็ฝากฝังพวกเขาเอาไว้ได้

“ฉันจะออกไปช่วยข้างนอกนะคะ” เธอเอ่ยบอกคนอื่น ๆ ก่อนที่จะวิ่งออกไปยังด้านหน้าหอสมุดและมุ่งเข้าตวัดกรงเล็บตตรงส่วนหัวของตัวประหลาดเบื้องหน้าไปทันที

"ไม่เป็นอะไรนะคะ"

ดารขนหนังสือกับการช่วยพี่ชายที่ชื่อรอยซ์ด้านนอกฮันเซลเลือกอย่างแรก ไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วงพี่ชายชาวเงือกคนนั้นหรอกแต่ดูพี่ชายผู้นี้จะเก่งอยู่พอควรรวมถึงคนในกลุ่มที่ตามไปทีหลังด้วย ฮันเซลเดินตามเรกูลัสไปทางมุมตำราโบราณ ไล่สายตาตามชั้นหนังสือที่สูงขึ้นไปท่วมหัว หลิ่นกระดาอวลใต้จมูกแต่ต่างจากที่ร้านขายหนังสือที่เป็นหนังสือใหม่กว่า

เสียงของเรกูลัสที่ตะโกนไล่หลังไปทำให้พิงค์เบอร์รี่ฉุกคิดอะไรได้มาอย่าง เธอเคยเห็นรอยซ์เป็นวิญญาณด้วยตาเนื้อสงสัยจะได้เห็นอีก ทีแรกว่าจะตามออกไปแต่เห็นว่ามีคนอื่นตามออกไปแล้วเลยเลือกจะอยุ่ช่้วยเรกูลัสทำงานก่อนที่จะโดนเอ็ด

"ตำราโบราณ อื้อ เดี๋ยวจัดการให้ค่ะ" รับปากอย่างขันแข็งเดินตามเรกูลัสไป พวกตำราที่ว่าคุ้นตาเป็นอย่างดีเพราะช่วงเดือนก่อนต้องมาอ่านเอาไปทำงานอยู่หลายเล่ม การขนพวกมันกลับไปก็สำคัญไม่แพ้

เธอมองไปยังชายหนุ่มที่เดินตามรอยเมือกนั้นออกไปด้านนอก จากนั้นโจเซฟีนก็หันกลับมาสนใจด้านหน้าขอวงเธออีกครั้ง เรกูลัสหยิบหนังสืออกมาวางบนโต๊ะ และเดินนำเธอทั้งคู่ไปแม่จะแปลกใจกับคำถามสักหน่อยแต่มันอาจไม่ใช้่เรื่องแปลกอะไรเมื่อเธออยู่ในเอลิเชียน เธอพยายามฟีงที่เลกุลัสบอกเกี่ยวกับหนังสือโบราณลแะเครื่องรางต่าง ๆ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่มุม ๆ หนึ่งพร้อมกับเบลลานี่

“ไม่เป็นไรค่ะจะตามมันไปหรือเปล่า เวลล์ว่าเรารีบหาหนังสือให้ครบก่อนดีกว่านะคะ” วาเลสก้ากล่าวตอบแวมไพร์หนุ่มที่เสนอตัวเข้ามาช่วยหลังจากที่เธอลุกขึ้นยืน

เสื้อตัวนอกถูกโยนทิ้งลงไปกับพื้นก่อนที่เธอจะใช้ส่วนที่ไม่มีเปื้อนเช็คไปคราบที่ยังลงเหลือออกลักษณะของมันไม่ต่างจากพวกอยู่ด้านนอกด้วยซ้ำในสายตาของเธอ คงจะมีพวกมันอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน แม้จะอยากตามไปแต่ตอนนี้เราควรจะทำคือเร่งมือตามามหาหนังสือที่คุณบรรณารักษ์ตามหาให้ได้มากที่สุด

จังหวะนั้นเองที่เสียงตะโกนที่คุ้นเคยดังขึ้นเธอจึงรีบวิ่งตามออกไปด้วยพลังของแวมไพร์ความเร็วที่เป็นต่อทำให้เธอไปถึงตัวของอีกฝ่ายได้ภายในเวลาไม่ถึงนาทีจังหวะนั้นเองที่เธอพบว่ามีสัตว์ประหลาดจำนวนมากจึงรีบกางกรงเล็บและปีกของเธอออกแล้วพุ่งเข้าไปจัดการมันตัวหนึ่งด้วยความระมัดระวัง 

เหมือนจะยังเหลืออีกหน่อยเขาจึงตั้งสติกับตัวเองอีกครั้งหนึ่งแล้วใช้แรงของตัวเองพุ่งเข้าไปใส่พวกสัตว์ประหลาดสีน้ำเงินที่ยังเหลืออยู่ มือของรอยซ์ทุบไปที่บริเวณศีรษะของมันก่อนจะข่วนไปด้วยความรวดเร็วแล้วสะบัดฉีกให้เนื้อของมันขาดออกจากกัน เงือกหนุ่มวิ่งกลับมาตั้งหลักอีกครั้งหนึ่งก่อนจะถอนหายใจอยู่ตรงนั้น น่าจะหมดแล้วนะ...

เสียงของคุณเรกุลัสทำให้แม่มดสาวหันไปมองเจ้าของชื่อที่ตอนนี้ออกไปสำรวจด้านนอกแล้ว เหมือนว่าตอนนี้จะมีตัวประหลาดพวกนั้นรออยู่ ใบหน้าสวยของแม่มดสาวขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด หนังสือก็สำคัญ แต่พวกข้างนอกเองก็อันตรายมากจนต้องรีบจัดการ แต่คิดว่า...

" ฉันไปช่วยข้างนอกนะคะ " แม่มดสาวเอ่ยพร้อมกับร่างโปร่งที่วิ่งออกมาภายนอก เป้นอีกครั้งที่เธอจะต้องเผชิญกับเจ้าพวกนี้หรอกเนี่ย มือเรียวสร้างเวทดินขึ้นมาเป็นอุปกรณ์ที่เหมือนค้อนทุบขนาดใหญ่เท่าร่างของเธอขึ้นมา 

เหมือนว่า ตัวนี้จะต้องฟาดใช่ไหมนะ?

ให้ตายเถอะ

แม่มดสาวแทบจะสบถออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มือเรียวของเธอสร้างเวทน้ำขึ้นมาแล้วเริ่มทำการดับไฟในตอนนี้ย่างรวดเร็วอย่างที่มันจะลามไปที่อื่นไม่อย่างนั้นคงจะมีแต่เรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ตอนนี้เธอจะต้องเอาเรื่องนี้เอาไว้ก่อน

" กอลนาร์ ไปจัดการพวกมันค่ะ ตรงนี้ฉันจัดการเอง " เธอบอกกับเจ้าแมวของเธอก่อนที่จะเริ่มดับไฟต่อไป

"ไอ้บ้าเอ้ย!" ร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะเกิดการติดไฟอีกแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไปที่ไหนก็ต้องเจอไฟไหม้อยู่ตลอดเวลา ดังนั้นชายหนุ่มจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อมองหาว่ามีอะไรบ้างที่จะพอดับไฟได้บ้าง ก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้ววิ่งเอาไปชุบน้ำจนเปียกชุ่ม ก่อนจะวิ่งมาด้วยความเร็วแล้วเอาเสื้อที่เปียกน้ำจนชุ่มนั้นตบๆ กองไฟที่โหมกระหน่ำเพื่อดับไฟ

นัยน์ตาเบิกโพลงขึ้นในทันทีเมื่อเห็นว่าบางอย่างตกลงมาจากเบื้องบน วาเนสซ่าอาศัยความเร็วของตัวเองวิ่งเข้าหาถังดับเพลิงที่อยู่แถวนี้ จัดการปลดลสลักออกและใช้มันฉีดพ่นเข้ากับไฟที่กำลังลามอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตามการปล่อยให้ไฟวิ่งเข้าหาหอสมุดคงจะไม่ถูกนัก

“ทำไมถึงมีไฟไหม้ที่นี่” เธอบ่นอุบอิบระหว่างที่ฉีดพ่นถังดับเพลิงไปด้วย

ตอนนี้ฮัสตันพยายามช่วยหยิบหนังสือที่สำคัญออกมาวางไว้ก็ค่อนข้างเยอะ ผนวกกับเขาได้ยินเสียงตะโกนของรอยซ์ แต่คนอื่น ๆ เองก็ไปช่วยเหลือแล้ว เขาจึงไม่คิดว่าการไปอยู่ตรงนั้นหมดจะเป็นประโยชน์อะไรนักจึงใช้ความเร็วของตัวเองในการช่วยขนของ

อยู่ดี ๆ เขาก็ได้กลิ่นบางอย่างจึงหยุดนิ่งและหันไปมองด้านนอก พบว่าตอนนี้มีแสงวาบพัดผ่านไปมาพอให้เขาเห็น ทว่าเขาเชื่อมือรอยซ์และคนอื่น ๆ ทุกอย่างคงไม่เกินความควบคุม

พิงค์เบอร์รี่แยกตัวไปทางชั้นตำราที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี น้ำยา เครื่องราง อะไรที่เกี่ยวข้องก็เก็บหยิบออกมาจากชั้นอย่างคล่องมือ รวมถึงตำราอื่นที่เรกูลัสต้องการขนย้ายด้วย คราบเมือกที่ไม่น่ารักเปรอดเปื้อนแสดงให้เห็นถึงการมาของบางสิ่ง แบบนี้ควรเร่งขนเด็ก ๆ ที่น่าสงสารออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดน่าจะดีกว่ามาก ระหว่างนั้นก็กวาดสายตาหาความผิดปกติอื่นระวังภัยไปพลาง

เลทีเซียขนย้ายตำราออกมาเท่าที่จำเป็น เธอมองดูชื่อหนังสือ เพราะในบางครั้งก็มีบ้างที่แม่มดสาวจะมาเยือนเพื่อหามุมอ่านตำราเหล่านี้ทำให้พอจำชื่อหนังสือแต่ละเล่มได้บาง เจ้าหล่อนยังคงหอบเอาหนังสือที่มีออหมาเต็มสองอ้อมแขน ส่วนที่ยกไม่หมดถูกพลังเวทยกขึ้นอีกแรง

"ตอนนี้หมดหรือยังคะ?"

"มันจะเรียกพวกตามมาอีกมั้ยเนี่ย" ไม่รู้ว่าจะปลอดภัยรึเปล่า แต่อะไรที่เขาทำได้ก็ควรจะทำไปก่อน รอยซ์มองดูของเหลวสีน้ำเงินที่ติดตัวเขาเต็มไปหมด ทำไมมันดูน่ารังเกียจแบบนี้ก็ไม่รู้ เขาอยากจะรีบกลับไปอาบน้ำล้างตัวจะแย่อยู่แล้ว ดีที่ชุดที่เขาใส่มาเป็นชุดที่ไม่ได้แพงมากนัก เขาถอนหายใจเหนื่อยหอบก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเสียงอะไรบางอย่างบนหลังคา

"... เห้ย!!" ก้านไม้ขีดตกลงมาเหมือนกับภาพสโลว์โมชัน ปรากฎเปลวเพลิงลุกโชนขขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว เขาไม่รู้จะทำอะไรได้แต่ขาแข็งแต่ก็มีคนพยายามที่จะดับไฟจนสำเร็จ

"ไม้ขีดไฟ เมื่อกี้รอยซ์เห็นไม้ขีดไฟ -- ใครอยู่ข้างบนน่ะ!!! ฝีมือมนุษย์แน่ ๆ -- มีใครตามไปดูได้บ้างครับ"

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านนอกนั้นชุลมุนยิ่งกว่าด้านในเสียอีกวาเลสก้าที่ออกมาไม่ทัน ตัดสินใจกลับไปช่วยคนที่อยู่ด้านในขนหนังสือออกมาให้เร็วที่สุด แวมไพร์สาวเลือกเดินไปอยู่หนังสือที่ดูมีมนต์ขลังและเก่าแก่ แม้จะไม่ค่อยชอบสัมผัสอะไรที่ไม่เคยจัดแต่เธอก็พยายามบอกตัวเองว่ามันจะไม่มีอะไรรีบขนหนังสือออกมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วกลับมารวมกับคนอื่น ๆ บริเวณหน้าประตูด้านใน

ภารกิจหลักวันนี้เป็นการขนย้ายหนังสือสำคัญ ๆ ของหมู่บ้านไปไว้ในที่ปลอดภัย ดังนั้นเบลลานีย์จึงไม่ว่าอะไรเลยที่ตัวเองต้องมารับหน้าที่ขนย้ายหนังสือ ในขณะที่ด้านนอกได้ยินเสียงอึกทึกดังมาเป็นระยะ ทำให้เบลลานีย์เร่งมือจดเก็บหนังสือให้ไวขึ้นกว่าเดิม และไม่ลืมเลือกเฉพาะที่สำคัญ ๆ ไปตามที่คุณเรกูลัสบอกเท่านั้น

"แหะ ๆ ขอบคุณนะคะ เราก็ทำได้เท่านี้แหละค่ะ หนังสือครบรึยังคะ?" เบลลานีย์หันไปถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีหนังสือเล่มไหนลืมเอาไว้ที่นี่ แล้วต้องวนกลับมาเอาอีกเป็นครั้งที่สอง

“คุณเรกูลัสพอจะมีถุงผ้าใส่บ้างไหมฮะ” เขาเอ่ยถามออกไปขณะหยิบหนังสือจากชั้นมากอดเอาไว้ มันหนักใช่เล่นถ้ามีรวมกันหลายเล่ม เขาถืออย่างระมัดระวังไม่ให้เผลอทำหน้าไหนขาดหรือร่วงตกพื้น หันไปมองพื้นที่ว่างรอบข้างเรื่อย ๆ ส่วนหนึ่งเพราะระแวง ห้องสมุดเงียบจนน่าใจหาย เจ้าตัวล่องหนนั่นก็ด้วย

โจเซฟีนมุ่งมั่นกับการขนย้ายหนังสือตำราโบราณตรงหน้า เธอหยิบหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าอย่างระมัดระวัง วางซ้อนกันบนกองหนังสือที่ถูกจัดเตรียมไว้ มือของเธอจับขอบหนังสืออย่างเบามือเพื่อไม่ให้ทำลายเอกสารที่เก่าแก่และเปราะบาง หญิงสาวมองไปยังคราบเมือกที่เกาะอยู่ใกล้ ๆ ตำราบางเล่ม แต่ก็ยังคงขนย้ายหนังสือต่อไปอย่างเงียบ ๆ แต่ก็ยังคงระมัดระวังกับสิ่งที่ไม่ไว้วางใจอยู่