ทางแม่มดตัวน้อยเห็นว่าสถานการณ์ยังไม่ได้ลามจนน่าเป็นห่วงถึงได้พาพวกตำราทั้งหลายขนหอบไปกับตัวเองขนขึ้นรถไป ด้วยเวทยกของช่วยแบ่งเบาภาระงานได้มากโขถึงได้ขนตำราที่ต้องใช้ได้มากกว่าปกติ ระหว่างช่วยจัดแจงวางพวกเด็ก ๆ ลงก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่คุ้นจมูกลอยตามลมมา กลิ่นเนื้อย่าง ? แต่นั่นอาจเป็นสิ่งที่คิดไปเอง ถึงกลิ่นมันจะคุ้นจมูกมากก็ตามทีน่ะนะ

"เหลืออะไรที่ต้องขนอีกไหมคะ พิงค์เบอร์รี่ช่วยเอง!" หันไปหาคนอื่น ๆ ที่อาจต้องขนย้ายตำราที่ยังไม่เสร็จ

โจเซฟีนที่หอบลังหนังสือออกจากห้องสมุด เมื่อเดินพ้นประตูเธอก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจทุกครั้งที่เห็นวาเนสบินขึ้นไปที่สูง ก่อนจะหันมาสนใจการขนย้ายหนังสืออีกครั้ง เธอแบกลังไปยังรถบัสที่เบรย์เดนติดเครื่องยนต์รอเอาไว้ ก่อนจะกลับไปยกอีกกล่องที่เป็นหนังสือโบราณถูกบรรจุดเอาไว้ และนำมันไปเก็บไว้บนรถบัสอีกครั้งก่อนจะหันไปมองวาเนสซ่าที่ส่งเสียงร้องออกมา

เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มอยู่เบื้องหน้า ฮันเซลก้าวยาว ๆ พาทั้งตัวเองและถุงบรรจุตำราสำคัญขึ้นรถบัสไป เขาวางมันไว้บนเบาะแล้วไปเกาะกระจกดูเหตุการณ์หน้าห้องสมุด แหงนมองตรงยอดสุดเห็นแสงไฟสีแดงกำลังลุกไหม้ มันขยับได้และพุ่งเข้าใส่พี่สาวผิวซีดอย่างน่าสะพรึงกลัว ฮันเซลตาหยีพยายามเขม้นมองว่าสิ่งนั้นคือตัวอะไรกันแน่

หนังสือทั้งหมดที่เลทีเซียนำมาถูกขนไปจัดวางในรถบัส เมื่อเสร็จสิ้นทุกอย่างหญิงสาวจึงแหงนหน้าขึ้นมองช่องระบายอากาศเจ้าปัญหาก่อนหน้าพลางเอื้อมมือได้ไปแตะดูคราบเมือกด้วยความสนใจระคนสงสัยไม่คลาย มันประหลาดไปหมดเลยนี่นาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วเจ้าต้นเหตุของเมือกเหล่านี้คืออะไรกันแน่

ตอนนี้เขาไม่อยากจะทำความเข้าใจสถานการณ์อะไรในตอนนี้ สิ่งที่เกาะแวมไพร์สาวตอนนี้กลายเป็นเมือกไปเรียบร้อยแล้ว เขาไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดที่มีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อนแต่เพื่อให้รอดคงต้องรีบกลับไปยังรีสอร์ตในตอนนี้เลย

“ขึ้นรถกันครับ” เขาบอกกับทุกคนอีกครั้งเพื่อเร่งให้ขึ้นรถกันโดยไว ก่อนจะวิ่งกลับขึ้นรถไปโดยไม่ลืมเก็บคำพูดของเรกูลัสมาคิด

รอยซ์ยังคงอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แต่เขาก็ต้องเอาสายยางนี้ไปเก็บเพราะว่าอีกคนที่เขาดับไฟให้ก็ดูจะโอเคขึ้นมาแล้ว ส่วนไอตัวนั้นมันก็สลายกลายเป็นเมือกซะงั้น แปลว่าเขาก็คงจะไม่สามารถไว้วางใจพวกคราบเมือกที่เห็นได้อีกต่อไป

"กลับกันเถอะครับ ขวัญเอ้ยขวัญมานะครับ" เงือกหนุ่มเอ่ยก่อนจะเดินทางไปขึ้นรถบัสเพื่อกลับ เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ยังหลอนอยู่ในหัวรอยซ์อยู่เลย ถ้าเกิดขึ้นกับเขาน่าจะเป็นบ้าไปแล้ว

ตัวประหลาดติดไฟที่กระโดดเกาะคุณวาเนสซ่านั้นถูกสายน้ำหลายสายช่วยกันดับจนไม่น่าจะติดขึ้นมาได้อีก น่าเสียดายที่มันสลายหายไปโดยที่พวกเธอไม่สามารถทำอะไรได้

“คงต้องไปแจ้งคนอื่น ๆ ว่าเจอตัวประหลาดเพิ่มอีกแล้ว เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกมันจะมาเพิ่มกันอีก แล้วคราบเมือกที่อยู่ในช่องแอร์ล่ะคะจะทำยังไง” วาเลสก้าหันไปถามคนนั้นอื่นเพราะเธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้ก็มีคราบแบบนี้อยู่ที่ในช่องแอร์เหมือนกันหากมันลุกติดไฟขึ้นมาเเล้วก็จะเป็นปัญหา

ความเจ็บแสบแล่นริ้วไปทั่วทั้งร่างเพราะเปลวไฟที่ลุกไหม้จากตัวที่เกาะติดเธออยู่ไม่หยุด ความร้อนแผดเผาร่างกายไปจนทั่ว แต่โชคดีที่มันเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น ความเย็นแทรกเข้ามาแทนที่เมื่อคนอื่น ๆ ช่วบดับไฟออกไปจากร่าง แวมไพร์สาวสูดลมหายใจเข้าเพราะระงับอารมณ์ของตัวเอง ระหว่างนั่นก็ค่อย ๆ ยันกายขึ้นเพื่อที่จะกลับเข้าไปภายในรถ


“ขอบคุณนะคะ ฉันเกือบจะกลายเป็นเนื้อย่างไปแล้ว” แม้ความรู้สึกจะยังไม่จางหายและบาดแผลยังคงเด่นชัดตามตัว แต่จะประวิงเวลาต่อไปก็ไม่ได้เช่นกัน

เธอค่อย ๆ ปัดเมือกตามตัวออกระหว่างที่เดินกลับไปยังรถบัส

" คุณวาเนสซ่าไม่เป็นอะไรนะคะ " แม่มดสาวรีบเข้าไปดูในทันที ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรแล้วบ้าง แต่คิดว่าน่าจะดีขึ้นแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มไล่มองไปตามร่างกายก็เห็นว่ามีบางอย่างสลายไปแล้ว มัน..น่าแปลก

" อย่างนั้นเองหรอ " เพราะคถอธิบายจากคุณเรกุลัส ทำให้เธอเข้าใจขึ้นมาได้เล็กน้อย แต่ว่าในเวลานี้ ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมาคิดเรื่องนี้แล้วจริง ๆ " ไปกันเถอะค่ะ " ว่าแล้วเธอก็เดินขึ้นไปบนรถบัสของคุณเบรย์เดนในทันที

เกิดอะไรขึ้น?

เขามัวแต่วุ่นวายกับการขนย้ายหนังสือไปบนรถบัสของคุณเบรย์เดนจนไม่ทันรู้สึกตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น กลับมาอีกทีก็พบว่าวาเนสซ่านั้นตัวเปียกชุ่มไปหมด และยิ่งได้ยินคำพูดของชายที่คาดว่าน่าจะเป็นคนรู้จักกับชายชื่อรอยซ์พูด น้องสาวของเขาถูกตัวบางอย่างโจมตีจนทำให้เกิดการติดไฟอย่างนั้นหรือ? แบบนี้มันจะไม่กลายเป็นแวมไพร์ย่างไปเลยหรือ? ด้วยความเป็นห่วงจึงเดินเข้าไปทักญาติผู้น้องเล็กน้อย

"โอเคหรือเปล่าวาเนสซ่า?" ถามด้วยความกังวล ก่อนจะปล่อยให้น้องสาวเดินขึ้นรถบัสไปก่อน แล้วตัวเองถึงจะกระโดดขึ้นรถตามไปด้วยความรวดเร็ว

"เหมือนเด็ก ๆ จะขนมาครบแล้วสิ"

ดวงตากลมไล่กวาดมองตำราหนาหนักหลายเล่มต่อหลายเล่มที่ถูกขนขึ้นมาบนรถบัสด้วยความสนใจ พิงค์เบอร์รี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างตำรากองหนึ่งเอื้อมมือแปะลูบ ตบ ๆ คล้ายกับจะพูดกับพวกมันว่าปลอดภัยแล้ว แต่ดูท่าว่าต้องกลับมาขนเพิ่มอีกถึงส่วนสำคัญจะถูกนำออกมาแล้วก็ตามที

ในที่สุดภารกิจการขนหนังสือก็เสร็จสิ้นเสียที แต่ภาพตรงหน้ายังทำให้เบลลานีย์งงเป็นไก่ตาแตก ลูกไฟที่ติดกับตัวแวมไพร์สาวคนนั้นคืออะไร แล้วอยู่ ๆ มันก็หายไปทิ้งเอาไว้แต่คราบเมือก จนกระทั่งได้ยินสิ่งที่คุณเรกูลัสพูดก็ค่อยเข้าใจขึ้นมา ดูเหมือนจะมีอะไรที่จู่โจมทั้งสองคน แล้วมันติดไฟ น่าจะหมายถึงตัวที่เรามองไม่เห็นละมั้ง เลยเห็นเป็นลูกไฟแปลก ๆ

"ยังดีนะคะมันไม่ได้ไปจุดในห้องสมุด คุณเรกูลัสอย่าลืมเช็คทางเข้าออกห้องสมุดดี ๆ นะคะ" เบลลานีย์พูดขึ้นมาอย่างเป็นห่วงก่อนจะก้าวขึ้นรถบัสไป

โจเซฟีนขนหนังสือกล่องสุดท้ายที่อยู่ในมือของเธอเอาไปเก็บไว้บนรถบัสที่คุณเบรย์เดนสตาร์ทเครื่องยนต?รอไว้ก่อนจะหันไปมองตัวที่เกาะวาเนสซ่าสลายกลายเป็นเพียงเมือกเธอรู้สึกงงเป็นอย่างมาก พร้อมกันัน้นเสียงของเรกูลัสก็ดังขึ้นและบอกให้ทุกคนรีบเดินทางกลับหลังจากภาระกิจเสร็จ หญิงสาวเดินขึ้นไปบนรถบัสก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิมของเธอก่อนจะหันไปมองวาเนสซ่าด้วยความเป็นห่วง

ฮันเซลถอยออกจากหน้าต่างกลับมานั่งที่เบาะข้างถุงหนังสือดังเดิม โชคดีที่ดับไฟพี่สาวผิวซีดเอาไว้ได้ ที่เหลือก็ได้แต่หวังว่าตอนกลับจะไม่มีตัวประหลาดโผล่ออกมา แล้วระบบระบายอากาศนี่กลับมาใช้ได้หรือยัง ฮันเซลแหงนมองช่องที่เคยมีบางอย่างซ่อนตัวอยู่ก่อนจะสลับไปมองห้องสมุดนอกหน้าต่าง เจ้าตัวลุกติดไฟก็ไม่เห็นรูปร่าง มีแต่เรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด

"ตายจริง มีคนโดนโตมตีด้วยเหรอคะ เป็นอะไรมากหรือเผล่า"

เลทีเซียละความสนใจจากช่องลมมามองไปทางคนอื่น ๆทดูเหมือนว่าเธอจะมัวแต่สนใจหนังสือจนไม่ได้สนใจรอบข้างเลยน่ะสิ วาเนสซ่ากับวาเลสก้าโดนจู่โจมในระหว่างที่เธอกำลังนำหนังสือมาเก็บบนรถและตัวที่จู่โจมติดไฟ?

"ถ้ามันติดไฟ แปลว่ามันอาจจะแพ้น้ำกับน้ำแข็งหรือเปล่าคะ?"

น่ากลัวเป็นบ้าเลยเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ ภาพทั้งหมดยังคงหลอนติดตารอยซ์ เขาไม่ค่อยชอบไฟเท่าไหร่ ด้วยเพราะเป็นเงือกอยู่แล้วด้วยก็ส่วนหนึ่ง แต่เขาเองก็ไม่ชอบเห็นใครถูกไฟครอกแบบนี้ด้วยเหมือนกัน เมื่อขึ้นมาบนรถแล้วรอยซ์ก็นั่งนิ่งไม่ได้พูดอะไร รอแค่ให้รถนั้นแล่นกลับไปถึงที่รีสอร์ทเร็วไวก็พอ

ตอนนี้คนขับรถบัสเคลื่อนตัวรถยนต์ออกไปจากหอสมุดแล้ว เขากลับมายังถนนสายหลักเช่นเคยต่างไปแค่มีหนังสือกองพะเนินมาด้วย ใบหน้าคมหันมองสิ่งที่อีกคนในรถทำ เมือกของมันกับเมือกของหนังสือไม่ต่างกัน

“งั้นมันคือตัวเดียวกันเหรอครับ ไม่ได้ตัวใหญ่เท่าตัวอื่น ๆ”

“พอไหวไหมครับ” เขาเอ่ยถามกับคนที่โดนไฟคลอก เขารู้แค่ความร้อนนั้นแผ่มาถึงเขา แต่เธอที่โดนเข้าไปกันจัง ๆ คงเจ็บปวดน่าดู ทว่ามันกลายเป็นเมือกไปแล้ว เขาจึงไม่รู้ว่าเธอยังรู้สึกเจ็บอยู่หรือเปล่า

บนรถเองก็ยังมีเรื่องที่จะต้องตรวจสอบ และคุณเรกุลัสก็จัดการไปแล้ว เมือกที่อยู่ตรงนั้นเหมือนว่าจะเป็นเมือกอย่างเดียวกับที่ติดอยู่บนหนังสือ และคิดว่าน่าจะเหมือนกันที่เพื่อนสาวของเธอโดนด้วยเหมือนกัน แสดงว่ามันเป็นอีกอย่างที่จะต้องระวังเอาไว้มาก ๆ เลย

" เราควรเอามันออกให้หมดก่อนไหมคะ? ไม่อย่างนั้นถ้ามันติดไฟขึ้นมาตอนขับรถกลับคงจะแย่แน่ ๆ "