สุดท้ายกลายเป็นต้องติดอยู่กับพวกสัตว์ประหลาดจนกว่าจะล้มหายตายจากหมดถึงจะเดินทางต่อได้ ทว่ากลับต้องหยุดอยู่ที่หน้าทางแยกทั้งสองทางอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าถ้าเดินซ้ายอีกซัรอบสองรอบจะกลายเป็นเดินวนอยู่ทางเดิมซ้ำ ๆ หรือไม่ แต่หาทุกทางบรรจบกันได้จริง ไม่ว่าทางเลือกไหนก็หวังว่าจะไปได้เหมือนกันหมด

เธอเลือกเดินตามคนอื่นไปตามเส้นทางเดียวกันอีกครั้ง

การโจมตีที่มีระยะเวลาติดต่อกันสร้างความรู้สึกหอบเหนื่อยไม่ยาก ยิ่งต้องสู้ได้น้ำด้วยแล้วเธอไม่ถนัดการทำแบบนี้สุด ๆ ไปเลย ดวงตากลมกวาดมองรอบตัวอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าจะไม่มีอะไรโพล่มาโจมตีถึงได้เดินตามเพื่อนคนอื่นไป ทั้งยังระวังภัยไว้ให้ในตัว ความกังวลเกิดขึ้นภายในจิตใจของแม่มดตัวน้อย เวลาผ่านไปยังไม่ได้อะไรเท่าไหร่เลย

"ทางซ้ายเหรอคะ อื้อ!"

ช่วงเวลาชุลมุนในที่สุดก็จบลง อย่างน้อยก็ในตอนนี้ คราวนี้พวกเธอคงจะต้องระวังให้มากกว่าเดิม เธอดูให้แน่ใจว่าไม่มีสัตว์ประหลาดตัวไหนถูกทิ้งไว้ในน้ำไม่อย่างงั้นแล้วมันอาจจะฟื้นฟูตัวแล้วตามพวกเธอมาได้ ก่อนจะเดินตรงตามทางเดินทีอลิซวิ่งผ่านไปพร้อมกับคนอื่นๆ 

เดินลุยน้ำมาได้เพียงครู่เดียวไม่นึกว่ามาถึงก็จะเจอแยกซ้ายขวาอีกครั้ง คราวนี้เพราะไม่มีอลิซพวกเธอก็คงต้องเลือกเอง หลังจากเห็นคุณอลิสเลี้ยวซ้ายมาสองครั้งคราวนี้พวกเธอก็เลี้ยวซ้ายกันอีกครั้งนึงเผื่อว่ามันจะเป็นทางที่ถูก

ร่างกายร่อนลงกับพื้นเมื่อสถานการณ์ปกติ ตอนนี้ดูเหมือนพวกมันจะไม่มาเพิ่มอีกแล้ว เพียงแต่ว่าอลิซหายไปแล้ว .. คราวนี้จะเอายังไงต่อ คงต้องเดินดูก่อนอย่างเดียวสินะ

“ทีนี้เราควรจะไปทางไหนกันต่อคะ ซ้ายเหมือนเดิมมั้ย?” ตลอดทางมาหากไม่มีทางกลาง อลิซมักจะพาเลี้ยวซ้ายเสมอ ที่นี่ไม่มีคนนำทางแล้วด้วย เพราะงั้นนี่ค่อนข้างที่จะยุ่งยากเชียวล่ะ

ใช้เวลาอยู่สักพักกว่าจะจัดการเหล่าสัตว์ประหลาดทั้งตัวผอมและตัวที่มีครีบแหลมได้จนครบหมดทุกตัว พวกเราจึงเดินต่อมาจนเจอเข้ากับทางแยกอีกครั้ง แต่ก็ยังดีหน่อยที่มีเพียงแค่สองทาง คราวนี้ต้องเลือกแล้วว่าจะต้องไปด้านไหน

"เราจะไปตรงไหนกันดีครับ" ฟินเนียสตัดสินใจพูดถามทุกคนเพราะถ้ามัวแต่เงียบก็คงไม่ได้ไปไหนต่อกันพอดีคืนนี้ ท้ายที่สุดพวกเราก็เลือกเดินไปในด้านซ้าย

ว่าแล้วไง คุณอลิซหายไปแล้วจริง ๆ ด้วย ใบหน้าสวยของแม่มดสาวขมวดคิ้วออกมาอย่างไม่พอใจ ในตอนนี้ดูเหมือนอะไรก็ไม่ได้เป็นดั่งใจเธอเลยจริง ๆ 

" ไปกันก่อนแล้วกัน " แม่มดสาวถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปทางซ้ายมือ คิดว่ามันน่าจะเป็นทางที่เธอเดินไปเมื่อครู่นี้แน่ ๆ ว่าแล้วเธอก็เริ่มจับสัมผัสของร่างก็อปปี้ คิดว่าพลังเวทมนตร์น่าจะรับรู้อะไรบ้างนั่นแหล่ะ

ไม่อย่างนั้นก็ได้เดินวนแน่ ๆ

เส้นทางขยายเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ตอนนี้มีเป็นสามทาง และบรรยากาศสั่นไหวเบื้องหน้าก็ยังคงชวนสงสัย คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากเดินตามไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่ว่ายังไงคำตอบก็รออยู่ที่ปลายทาง จะมัวแต่หลงอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกแล้ว

“เรารีบไปกันเถอะค่ะ ถ้ามีอะไรโผล่มาฉันจะจัดการเอง” สัตว์ประหลาดพวกนั้นเริ่มชินมือเธอแล้ว เพราะงั้นอะไรก็ไม่น่ากลัวอะแล้ว

ถึงแม้จะรู้สึกว่าตอนนี้อาจจะกำลังเดินเป็นวงกลมแต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่าวงกตที่นี่มีลักษณะเป็นยังไง แล้วคำที่บอกว่าทุกทางบรรจบกันก็ยิ่งทำให้สับสนเข้าไปอีก ในขณะที่เดินมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้น้ำค่อย ๆ ลดระดับลงจนถึงข้อเท้าทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมาหน่อย

"คุณเขาไปทางไหน มาด้วยกันแท้ ๆ ไม่รอกันเลย คุณอลิซไปไหนแล้วค่าาา" เบลลานีย์บ่นขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรีบไปไหนถึงได้เดินนำไปโดยไม่รอกันแบบนี้ จากนั้นจึงตัดสินใจร้องเรียงดู ในขณะที่เดินตามเพื่อน ๆ

เดินมาสักพักพวกเขาก็เจอเข้ากับทางแยกอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมานักก็นี่มันเขาวงกตนี่ จะให้หาทางออกได้ง่าย ๆ ก็ยังไงอยู่ แต่ก่อนที่จะได้เลือกทางต่อไปเด็กชายก็สัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวบริเวณพุ่มไม้ 'สัตว์ประหลาดอีกแล้วงั้นเหรอ' คิดได้ดังนั้นเซมัวร์จจึงตั้งท่าเตรียมต่อสู้ในทันที

"นั่นตัวอะไรครับ ผมเตรียมต่อยแล้วนะ ถ้าไม่ออกมา"

จากแยกทางซ้ายก็พบกับแยกอีกครั้งคราวนี้มันเป็นทางสามแพร่งที่เลือกยากกว่าเดิมเสียอีก ถึงอย่างงั้นน้ำก็ดูเหมือนว่าจะตื้นขึ้น มีตัวเลือกแค่สองว่ายากแล้วแต่ตัวเลือก สามตัวเลือกนั้นทำให้เธอหันกลับไปมองหน้าคนอื่น ๆ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงอะไรที่สั่นไหวอยู่ด้านบนพุ่มไม้ มันทำให้แวมไพร์สาวกางกรงเล็บของเธอออกมาอีกครั้งเพื่อตั้งรับเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้เข้าไปโจมตีหรือตรวจสอบแต่เลือกที่จะถอยออกมาแล้วเดินตามทางที่คนอื่นเลือกไป

ยิ่งเดินดาฟนีก็ยิ่งพบว่าระดับน้ำลดลงเรื่อย ๆ อย่างน้อยพื้นที่ที่สูงขึ้นอาจสื่อความหมายในทางที่ดีว่าเราไม่ได้กำลังย่ำอยู่ที่เดิม

สิงโตเผือกสัตว์แฝงของแฟรี่สาวส่องแสงเรืองรอบตัวระหว่างที่มันปรากฏขึ้นเพื่อปกป้องเธอจากอะไรก็ตาม ยกตัวอย่างเช่นในพุ่มไม้ที่สั่นไหวอยู่ด้านบนนั้น

"ฮัลโหล..." ดาฟนีส่งเสียงเรียกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พอดีกับที่ใครคนหนึ่งเร่งให้เดินต่อ สองเท้าถึงได้ขยับตามไปด้วย

"อื้อ!"

พิงค์เบอร์รี่พยักหน้าให้วาเนสซ่าก่อนจะเดินตามคนอื่น ๆ ไป ทางน้ำที่ท่วมเปียกดีขึ้นมาหน่อยเพราะเนินสูงตรงหน้าช่วยเอาไว้ สารรูปตอนนี้ดูไม่ได้สักเท่าไหร่คิดว่ากลับไปคงต้องอาบน้ำยกใหญ่ เวลาผ่านไปยังไม่ได้เบาะแสที่ต้องการจนมานั่งคิดว่า เธอทำพลาดอะไรไปตรงไหนหรือเปล่านะ มันน่าจะมีอะไรสักอย่างสิ

ขายาวเดินไปเรื่อย ๆ ตามเส้นทางที่ได้เลือกกัน น้ำที่อยู่ภายในตอนนี้เหมือนว่ามันจะลดลงไปจนเหลือแค่ข้อเท้าแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่หากว่า สิ่งที่เห็นอีกนอกจากนั้นกลับเป็นอะไรไหว ๆ อยู่ ไม้รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร เธอหันไปมองก่อนที่ลูกไฟของเธอจะปรากฏออกมา

" อะไรกันคะน่ะ " ใบหน้าสวยจับจ้องมันด้วยความระแวงก่อนที่จะหันไปดูเส้นทาง

" ตรงกลางหรอ? " เห็นคนอื่นว่าแบบนั้น เธอก็ตัดสอนใจแบบนั้นด้วย

ฝ่าเท้ามาหยุดยืนเบื้องหน้าเส้นทางที่ยาวเหยียด แต่เหมือนสุดท้ายก็พบกับคนที่ตามหาที่อยุ่เบื้องหน้า วาเนสซ่าผ่อนลมหายใจออกมาเล้กน้อยอย่างโล่งอก ตอนนี้ดูเหมือนเราคงจะไม่ได้หลงไปอย่างเสียเปล่า เพราะสุดท้ายก็สามารถมาเจอกับอลิซได้ หนำซ้ำดูเหมือนเธอจะมีอะไรที่รอเราอยู่ข้างหน้า

“ปริศนาหรอคะ ฉันขอดูหน่อยค่ะ” เอ่ยพร้อมกับพิจารณาปริศนาข้อนี้

“ดีใจที่พบนะ ว่าแต่นั้นคืออะไรกันคะ” แวมไพร์สาวโล่งใจที่เจออลิซอีกครั้งแต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่เข้าใจว่าปริศนาที่หมายถึงนาฬิกาโบราณคืออะไร เธอเดินเข้าไปสำรวจใกล้ ๆ ก่อนที่จะขมวดคิ้วอ่านข้อความด้านบน เธอไม่เก่งอะไรพวกนี้เสียด้วยเรียกว่าแย่สุดๆเลยคงจะดีกว่า จึงคงจะต้องปล่อยให้คนอื่นแก้ปริศนานั้นแทน

พิงค์เบอร์รี่มาพบกับอลิซทีรออยู่กับกอลนาร์ แมวตัวเล็ก ไม่สิ ตัวใหญ่ที่น่ารัก เบื้องหน้าของเธอมีนาฬิกาเรือนใหญ่อยู่ทำให้ต้องเดินไปเพื่ออ่านข้อความที่เป็นปริศนาอย่างที่อลิซว่า จะว่าไปมันก็ไม่ได้มีอะไรทื่ยากเกินไปกว่านี้หรอกหน่า

"เวลาเหรอคะ เข็มของนาฬิกา ?"

ด้วยความจนตรอกทำให้เบลลานีย์เลือกที่จะลองตะโกนถามดูเผื่อหญิงสาวคนนั้นจะหูดีและหยุดรอกันบ้าง ยังดีที่ตอนนี้น้ำลดแล้วอย่างน้อยก็เคลื่อนไหวร่างกายได้สะดวกขึ้น ทั้งกลุ่มเดินตรงไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ว่าด้านหน้าจะมีอะไรหรือเดินมาถูกทางไหมด้วยซ้ำ

"เอ้าแล้วมารออยู่นี่เฉยเลย ปริศนาอะไรคะ" เบลลานีย์หันไปอ่านแผ่นจารึกที่สลักข้อความเอาไว้ นาฬิกาสินะ ต้องปมุนหรอ

"ดูเหมือนว่าต้องหมุนเข็มนะ" เบลลานีย์เอ่ยขึ้นขณะที่ยังคิดอยู่

เดินมาได้สักพักก็เจอเข้ากับหญิงสาวที่วิ่งหนีพวกเขาไปเสียที แต่ดูเหมือนหล่อนจะพบเข้ากับอะไรบางอย่างที่คล้ายกับนาฬิกาโบราณแต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้นนั่นก็คือเข็มของนาฬิกาทั้งหมดหยุดอยุ่ที่เลขสิบสอง แถมยังหมุนเข็มได้ พร้อมกับหินหน้าตาราวกับศิลาจารึก "ปริศนาอีกแล้วงั้นเหรอ" ฟินเนียสเอ่ยออกมาเบา ๆ เขาละเกลียดการแก้ไขรหัสลับเสียจริง