ตัวหลายหลายตัวถูกเติมเข้าไปอย่างไม่ขาดสาย แต่ทุกอย่างยังคงนิ่งสนิทอยุ่อย่างนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนหัวตัวเองจะบวมขึ้นมาแล้วล่ะ วาเนสซ่าแทบจะกัดริมฝีปากตัวเองเพราะคิดอะไรไม่ออก ก่อนที่จะลองกรอกตัวเลขลงไปอีกครั้งอย่างมีความหวังเพราะเธอคิดว่ามันอาจจะเป็นไปได้ก็ได้เหมือนกัน

8-3-6-8

ในตอนนี้เบลลานีย์เริ่มจะจนปัญญาสุด ๆ เธอพยายามคิดอะไรให้่ง่ายขึ้นเผื่อว่าคำตอบมันจะอยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้ยากอะไรขนาดนั้น หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบกล่องมาเลื่อนรหัสแต่ละหลักไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้นิ้วของเธอเริ่มแดงขึ้นหน่อย ๆ เพราะเลื่้อนตัวเลขไปมาอยู่หลายที่ ตัวเลขสามหนึ่งสองแปดถูกกรอกลงไปด้วยความหวังว่ามันจะถูกเข้าสักที

ตัวเลขที่ยังคงนิ่งสนิททำให้เธอรึ้สกท้อแท้ขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่าคนอื่นจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เพราะงั้นเธอเองก็เหมือนกัน วาเนสซ่าลองครุ่นคิดอีกนิด หวังว่าคราวนี้จะสำเร็จไปได้ด้วยดี เพราะงั้นก็ค่อย ๆ เติมตัวเลขลงไปช้า ๆ และไม่คิดอะไรมากมายหลังจากนี้ หวังว่ามันจะถูก ถูกทีเถอะนะตอนนี้

6-3-8-8

“มีใครมีเลขอื่นให้ลองไหมคะ” ตัวเธอที่จนปัญญาแล้วหันไปถามคนอื่น เพราะไม่รู้ว่าจะใส่เลขอะไรลงไป มันคงใช้เวลาอีกสักพักนึงหรือไม่ก็พักใหญ่ๆ เพราะไม่รู้ว่าปริศนานั้นหมายความว่าอย่างไรกันแน่ เมื่อพูดว่ามองย้อนกลับไปแล้วมีใครตามอยู่ เธอก็คิดว่าน่าจะเป็นเข็มสั้นที่เดินช้าที่สุดที่หมายถึงคนที่ตามอยู่ แต่ถึงกระนั้นลองใส่ไปก็ยังดูเหมือนว่าจะไม่สามารถปลดล็อคได้เธอจึงร้องเลขอื่นอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเข้าใกล้ความจริงแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะถูกสักที เบลลานีย์หัวหมุนวนไปหมดเพราะตัวเลขมากมายกำลังแล่นเข้ามาในหัวของเธอ กล่องถูกวนเวียนซำไปซ้ำมาจนเริ่มจะหมดหวังกัน แต่ทุกคนก็ยังพยายามจะลองให้มันออกมาจนได้ ต้องมีสักเลขสิที่มันจะถูก

"เรามองข้ามอะไรไปเนี่ย งงไปหมดแล้ว" เบลลานีย์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ใกล้จะหมดหวังขึ้นทุกที

อันที่จริงแล้วเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใส่รหัสอะไรลงไปบ้างแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็คิดว่าจะลองดูอีกสักครั้ง อย่างน้อยมันก็เป็นครั้งสุดท้ายที่พอจะทำได้ ต่อจากนี้คงจะต้องให้คนอื่นเป็นผู้ลองใส่รหัสลงไป แวมไพร์สาวหยิบกล่องมาหมุนรหัสเป็นครั้งสุดท้าย เพราะตอนนี้เธอใกล้จะหมดแรงเต็มทีกับการครุ่นคิด เพื่อแก้ปริศนา

วาเนสซ่ายังคงไม่ละสายตาตัวเองไปไหน อาจจะเพราะว่าเธอค่อนข้างจะตั้งใจมากในการแก้ปัญหานี้ เธอมาไกลเพื่อกล่องนี้ เพราะงั้นต้องไขและนำมันกลับไปให้ได้ด้วยมือตัวเองและไม่ใช่เอาไปทั้งกล่องด้วย เพราะนั่นจะยากเกินไป ตอนนี้เธอต้องลองเติมก่อน เพราะยังไงฅะมันก็เป็นไปได้ว่าคำตอบจะชัดเจนมากขึ้นหากเติม

สุดท้ายรหัสของเขาก็ไม่ถูกต้อง จึงต้องคิดรหัสถัดไป เด็กชายนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะขอลองใส่รหัสอีกครั้ง "งั้นรอบนี้ผมขอลอง 6 8 3 7 แล้วกันนะครับ" ฟินเนียสพูดออกไปพร้อมกับหมุนหน้าปัดที่ล็อคกล่องเอาไว้ด้วยกัน "จะได้มั้ยนะ สักทีเถอะ ให้ไหว้ก็ยอมแล้วตอนนี้น่ะ" เซมัวร์พูดก่อนจะลองกดปุ่มเพื่อลองปลดล็อค

หลายต่อหลายคนผลัดมากดเลขตามที่ตัวเองคิดว่าน่าจะใช่ จนแล้วจนรอดกลับไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงบนหน้ากดรหัสเลยแม้แต่น้อย

"เราจะไม่ได้กลับออกไปไม่ใช่เพราะหลงทาง แต่เพราะจะไขอันนี้ไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ" ดาฟนียิ้มแห้ง ปลายนิ้วที่วาดตัวเลขบอกเวลาอยู่กลางอากาศพยายามพลิกมันกลับไปกลับมาแล้วลองกดตัวเลข

"ยกนาฬิกากลับไปกันเถอะค่ะ ถ้าคืนนี้จะกดไม่ได้จริง ๆ "

นอกจากตัวเธอและเพื่อนจะคิดรหัสกันไม่ออกแล้วก็ดูเหมือนว่าคุณอลิสเองก็เหมือนจะเริ่มถอดใจเข้าไปทุกที หากเป็นไปได้เธอก็อยากจะถ่ายปริศนาส่งไปให้คนอื่นในเเชทช่วยกันไขปริศนาเช่นเดียวกัน มันคงจะง่ายกว่านี้หากมีคนเพิ่มหรือไม่ก็ทำให้ยากกว่าเดิม เมื่อมีคนหลายคนช่วยคิด ระหว่างนั้นเธอก็หยิบมันมาหมุนรหัสเล่นอีกครั้ง

เบลลานีย์ใช้นิ้วนวดขมับหน่อย ๆ เพราะเริ่มคิดอะไรไม่ค่อยจะออก สายตาของเธอยังคงอ่านข้อความบนแผ่นหินวนไปวนมาซ้ำ ๆ อย่างไม่เข้าใจ สิ่งที่คิดมันก็ไม่ถูก สิ่งที่ถูกคืออะไรทำให้เธอไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังคงจะลองหมุนตัวเลขกรอกมันลงไปอย่างไม่ย้อท้อ ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะเริ่มดึกมากขึ้นทุกที

"เรามองข้ามอะไรไปเนี่ย งงไปหมดแล้ว" เบลลานีย์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ใกล้จะหมดหวังขึ้นทุกที

"ก็ยังไม่ใช่อยู่ดี" ความล้มเหลวเกิดขึ้นต่อหน้าของเซมัวร์อีกครั้ง หลังจากลองกดปุ่มให้มันปลดล็อคแต่ก็ไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ฟินเนียสนึกคิดอีกครั้ง "เอาไงดีละ เริ่มจะท้อแล้วด้วย" ความเหนื่อยล้าของสมองเริ่มเข้ามาครอบงำเขาอีกครั้ง "งั้นคราวนี้ผมของลองเลข 6 3 8 2 หน่อยนะครับ" แต่สุดท้ายแวมไพร์หนุ่มก็ยังคงเข้าใส่รหัสกับแป้นปัดอีกครั้ง ต้องถูกสักครั้ง

“พวกมันจะไม่ตามมาใช่มั้ยคะ พวกสัตว์ประหลาดน่ะ เราอยู่ที่นี่กันนานพอสมควรแล้วนะคะ” เธอหันไปถามคนอื่นเพราะเห็นว่าพวกเธออยู่ที่นี่มาเป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถไขปริศนาของมันได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปริศนายากเกินไปหรือว่าคำใบ้มันน้อยเกินไปกันแน่ แม้จะพยายามใส่รหัสเดิมโดยเปลี่ยนแค่เลขหลังแต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ในที่สุดก็เหมือนว่าจะมีใครคนนึงปลดล็อกมันได้ในที่สุด ตอนแรกเธอไม่คิดว่ามันจะเป็นกุญแจ แต่ในเมื่ออลิสบอกว่าพามาหากุญแจก็คงเป็นกุญแจนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าคือกุญแจอะไรตอนนี้พวกเธอคงต้องกลับไปเสียก่อนเพราะอยู่ตรงนี้คงไม่ปลอดภัย

"ฮือ ฉันไม่รู้แล้วค่ะ" ดาฟนียกมือขึ้นกุมหัว สุดเศร้าที่ไม่มีความสามารถหยั่งรู้อะไรที่พอจะเป็นคำใบ้กับเขาได้ สเปลจาร์บลูมูนที่หาซื้ออย่างยากลำบากก็เอาไปใช้ตอนเลื่อนขั้นในมิติหมดแล้วด้วย

และแล้วในช่วงเวลาคับขัน เสียงตอบสนองของกล่องรหัสที่เปลี่ยนไปกลับจุดประกายความหวังแก่แฟรี่สาวขึ้นอีกรอบ

"ใช่กุญแจที่เราตามหากันอยู่หรือเปล่านะ อลิซคะ?" แต่ยังไงก็ต้องเก็บมันกลับไปให้คนอื่นที่รีสอร์ตช่วยดูแล้วล่ะ

กว่ารหัสจะถูกปลดล็อก ก็เล่นใส่กันไปเกือบจะทุกเลขแล้ว และนั่นทำให้เธอหัวแทบปวด วาเนสซ่าผ่อนบมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเซมัวร์ใส่รหัสปลดล็อกได้ ตอนนี้คงไม่มีอะไรให้ปวดหัวแล้ว ทำไมกลายเป็นอย่างนี้ไปได้กันนะ แต่ช่างเถอะ

“เราเก็บไว้แล้วกลับกันเถอะค่ะดึกมากแล้วล่ะ – อลิชด้วยนะ วันนี้สุดยอดมากเลย”

"กุญแจเหรอคะ ? ใช่อันที่เราตามหาหรือเปล่านะ"

พิงค์เบอร์รี่ตาโตกับสิ่งที่ตัวเองได้เห็น ไม่แน่ใจว่าใช่อันเดียวกันไหม แต่ว่าก็น่าจะมองเห็นดูอยู่นี่นา บางทีอาจใช่หรือไม่ใช่คงต้องเอากลับรีสอร์ตไปก่อน คิดว่าอย่างนั้นนะ แต่ว่าคุณคนนั้นเก่งไม่เบาที่สามารถไขรหัสเอาคำตอบไปได้ มันน่าทึ่งเหมือนกันแหะ

กว่าที่กล่องใเล็กนั่นจะเปิดออกมาก็ใช้เวลานานจริง ๆ แม่มดสาวถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่เธอจะมองไปที่ของข้างใน มันน่าจะเป็นกุญแจที่น่าจะช่วยพวกเธอได้ แต่ไม่รู้ว่ามันจะใช้รึป่าว คงจะต้องกลับไปที่รีสอร์ทก่อนแล้วค่อยตรวจสอบอีกครั้ง

" รีบกลับกันเถอะค่ะ ตอนนี้น่าจะดึกมากแล้ว " แล้วก็ได้ของแล้วด้วยน่ะสิ

หลังจากที่ลองกรอกรหัสไปหลายตัวในที่สุดเสียงแกร๊กก็ดังขึ้นด้วยฝีมือของชายหนุ่มหนึ่งเดียวในวันนี้ เธอหันไปมองเลขที่เขาใส่ลงไปก็ถึงบางอ้อ ทำไมแค่เติมสองลงไปถึงคิดไม่ออก เบลลานีย์เกาหัวเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิดและหันไปสนใจสิ่งที่อยู่ในกล่องแทน

"ว่าแต่ไขอยู่นานมีอะไรอยู่ในกล่องนะ ใช่กุญแจนั่นมั้ย" เบลลานีย์พูดขึ้นก่อนจะพยายามไปดูแต่หน้าตามันไม่เหมือนอันเมื่อวานเลย จากนั้นทุกคนก็เดินทางกลับไปยังรีสอร์ตเพราะมันดึกมากแล้ว

"สำเร็จสักที" ดูเหมือนดวงในครั้งนี้จะเข้าข้างเขาสักที พวกเขาเปิดกล่องนั้นออกก่อนจะพบเข้ากับกุญแจหน้าตาแปลกประหลาด "กุญแจงั้นเหรอ ?" ฟินเนียสเอียงคอเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวถามออกมาอย่างเบา ๆ ด้วยความสงสัย แต่ถึงอย่างไรปลายทางก็ต้องเอามันกลับไปที่รีสอร์ตอยู่แล้ว "งั้นพวกเราเอามันกลับไปที่รีสอร์ตแซงกวิสกันเถอะครับ อยู่ที่นี่ต่อไปก็คงไม่ได้ประโยชน์"