แฟรงคลินก้าวเข้ามาภายในหอสมุดของหมู่บ้าน กลิ่นหมึกและกระดาษเก่าลอยอบอวลในอากาศ เงียบสงัดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าของตัวเองก้องสะท้อนบนพื้นขัดเงา ดวงตาคมสอดส่ายมองสำรวจไปตามซอกชั้นหนังสือที่สูงจรดเพดาน แผ่นป้ายหมวดหมู่เล็ก ๆ แขวนอยู่เหนือแถวชั้น บอกชื่อหมวดต่าง ๆ อย่างเป็นระเบียบ

เขาเดินไล่สายตามองปกหนังสือทีละเล่มอย่างตั้งใจ สีสันสันปกที่เรียงกันเป็นแถบยาวดูงดงามราวกับงานศิลปะ ทว่าไม่นานนักสายตาแฟรงคลินก็พลันหยุดนิ่งกับภาพที่ไม่ควรจะมีในห้องสมุดที่ควรเรียบร้อย

กองหนังสือหลายเล่มวางเกะกะอยู่บนโต๊ะและชั้นวางต่ำ บ้างถูกวางซ้อนกันเอียง ๆ จนทำท่าจะร่วงลงมา แฟรงคลินเลิกคิ้วสูงอย่างไม่พอใจ ก่อนจะพึมพำเสียงเบาในความเงียบของห้องสมุด

“ไม่มีใครมาจัดหรือไง…” เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ยอมขยับตัวเข้าไปใกล้ ก้มลงหยิบหนังสือขึ้นมา เริ่มต้นแยกพวกมันออกตามหมวดหมู่ด้วยความคล่องแคล่ว หมวดแรกที่เขานำไปวางไว้บนชั้นอย่างเป็นระเบียบคือหมวดวรรณกรรม ปลายนิ้วยาวลูบสันปกอย่างระมัดระวัง

ไม่ไกลจากชั้นวรรณกรรม แฟรงคลินเหลือบเห็นป้ายเล็ก ๆ แขวนอยู่เหนือชั้นหนังสือ ป้ายเหล่านั้นเขียนว่าประวัติศาสตร์ตัวอักษรชัดเจนทำได้หาเจอได้ไม่ยาก แววตาคมกวาดมองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยักหน้ากับตนเองเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหมวดหมู่ถูกจัดวางอย่างมีระเบียบอยู่แล้ว ทำให้เขาไม่ต้องเสียเวลาเสาะหาให้วุ่นวาย

แฟรงคลินหยิบกองหนังสือที่เพิ่งแยกหมวดไว้ขึ้นมากอดหลวม ๆ ไว้กับอก ก่อนจะสาวเท้าตรงไปยังชั้นประวัติศาสตร์ เสียงสันปกกระทบไม้ดังแผ่วเบาเมื่อเขาค่อย ๆ จัดเรียงหนังสือลงบนชั้นอย่างพิถีพิถัน

สายตาคมของแฟรงคลินกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องสมุดอีกครั้ง ไล่ดูหมวดหมู่หนังสือที่ยังวางระเกะระกะอยู่ตามโต๊ะและชั้นวางต่ำ ปกและสันหนังสือหลากสีสะท้อนแสงไฟอ่อน ๆ จนดูปะปนกันอย่างไร้ระเบียบ

แล้วเขาก็เห็นป้ายเล็ก ๆ ที่เขียนว่าสังคมศาสตร์ติดอยู่เหนือชั้นหนังสือไม่ไกลนัก แฟรงคลินชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่รอยย่นจะปรากฏบนหว่างคิ้วอย่างเห็นได้ชัด

“อืม… สังคมศาสตร์” เขาพึมพำเสียงต่ำ น้ำเสียงปะปนทั้งความระอาและไม่พอใจ เขาล่ะเกลียดมันที่สุดเลย หมวดหนังสือที่เต็มไปด้วยเรื่องผู้คน สังคม และระบบที่เขามองว่ามันวุ่นวายเกินจำเป็น แต่กระนั้นแฟรงคลินก็ยอมจำใจก้มลงหยิบกองหนังสือที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า กอดมันแน่นไว้ในอ้อมแขน

เขาเดินไปที่ชั้นสังคมศาสตร์อย่างเชื่องช้า ก่อนจะค่อย ๆ จัดเรียงหนังสือเหล่านั้นเข้าชั้นอย่างเป็นระเบียบ

สองขายาวของแฟรงคลินก้าวพาเขาไปยังโต๊ะไม่ไกลนัก แสงไฟสลัวสะท้อนให้เห็นกองหนังสือที่วางกองระเกะระกะสูงจนแทบล้ม ดูน่าสงสารราวกับถูกทอดทิ้งไว้โดยไร้เจ้าของ

แฟรงคลินหยุดยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคมก้มมองกองหนังสืออย่างพินิจ ก่อนจะเอื้อมมือเรียวยกมันขึ้นมากอดไว้แน่น น้ำหนักของเล่มหนา ๆ ทำให้ปลายแขนเขาตึงเล็กน้อย เมื่อสายตากวาดอ่านชื่อหนังสือแต่ละเล่ม แฟรงคลินก็เลิกคิ้วสูงเล็กน้อย ความหงุดหงิดฉายชัดบนใบหน้า

“นี่มันหนังสือหมวดภาษาศาสตร์ทั้งนั้น ไม่ใช่ที่ของมันซักหน่อย” แวมไพร์หนุ่มยังคงบ่นไม่เลิกรา ความเป็นระเบียบในตัวเขาไม่อาจทนเห็นความวุ่นวายแบบนี้ได้

แฟรงคลินถอนหายใจยาวอย่างปลงตก ก่อนจะหมุนตัวเดินนำหนังสือทั้งหมดไปยังชั้นที่ป้ายเขียนว่าภาษาศาสตร์ และจัดเรียงมันให้เป็นระเบียบ

สายตาคมของแฟรงคลินกวาดมองไปทั่วห้องสมุดอีกครั้ง ก่อนจะสะดุดเข้ากับชั้นหนังสือหมวดปรัชญาที่ดูเอนเอียงจนน่าหวาดเสียว หนังสือหลายเล่มซ้อนกันจนแทบจะร่วงหล่นลงมาจากขอบชั้นได้ทุกเมื่อ

แฟรงคลินเลิกคิ้วสูงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความระอา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนอ่านปรัชญาด้วยซ้ำ แน่นอนว่าเขาไม่ใช่หนึ่งในคนเหล่านั้น สำหรับแฟรงคลินแล้วหนังสือปรัชญาช่างเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวเกินจำเป็น เขามองมันราวกับศัตรูเงียบ ๆ ในห้องสมุด

แต่ถึงจะไม่ชอบเขาก็ทนมองความระเกะระกะไม่ไหวอยู่ดี ร่างสูงจึงก้าวเข้าไปใกล้ ค่อย ๆ ใช้มือเรียบจัดหนังสือแต่ละเล่มให้เข้าที่ สันปกถูกปรับให้เสมอกันจนเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบอีกครั้ง

เมื่อทุกอย่างกลับสู่ความเรียบร้อย แฟรงคลินก็ก้าวถอยออกมาสายตาคมเหลือบมองหอสมุดรอบสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากที่แห่งนั้น เท่านี้ก็เหมือนได้สำรวจหมู่บ้านไปในตัวแล้วล่ะ