ซานติโน่ถอนหายใจและขยับปากแบบหร้เสียงเป็นคำว่าหงุดหงิด ด้วยคำใบ้ที่หาได้กับหมวดหนังสือประวัติศาสตร์ไม่ต่างกับการงมเข็มในมหาสมุทร พวกมันซุกซ่อนได้แนบเนียนเกินกว่าคว้าลงไปและไม่ได้อะไรติดมือ เขาเปงี่ยนความคิดเสียใหม่ในระยะเวลาอันสั้นเพื่อคงไว้ซึ่งความรู้สึกนี้ กะใช้มันเป็นแรงผลักดันอย่างมีระดับ เพื่อหลอกจิตใจให้มุ่งมั่นกับการอ่านหนังสือที่ไร้ซึ่งความสนุก

---

ความพยายามเป็นผลก็ตอนนี้ หลังจากการเข้าร่วมชุมนุมของเหล่าแวมไพร์หลายต่อหลายครั้งเพนนีก็ได้ข้อคิดมากมายและโดยส่วนใหญ่มักเป็นข้อคิดเกี่ยวกับความอดทนโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นในครั้งตอนที่ต้องไปตามหากับดักของพวกนักล่าแวมไพร์ หรือแม้แต่กระทั่งในตอนนี้ ตอนที่หล่อนต้องตามหาเบาะแสหรือข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งผิดปกติภายในหมู่บ้าน มุมปากสีสดเผยยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับเรียวนิ้วที่ค่อย ๆ พลิกหน้ากระดาษสีซีดไปเรื่อย ๆ 

---

แม้จะเริ่มท้อแต่เพราะเมื่อครั้งก่อนหน้านี้เพเนโลเป้พยายามตามหาสมุดบันทึกเหตุการณ์และเรื่องราวของหมู่บ้านเอลิเชียนและในตอนนี้หล่อนก็ได้มันมาครอบครองแล้วเรียบร้อย แต่อาจเพราะด้วยสาเหตุบางอย่างทำให้ในตอนนี้สมุดเล่มที่หล่อนมีไม่ได้บันทึกเรื่องราวทั้งหมดที่มี ทำให้ในตอนนี้เพนนีต้องทำหน้าที่นักสืบตัวน้อยค้นหาสมุดต่อไปเรื่อย ๆ ไม่มีจุดหมายปลายทาง

---

เมื่อชั้นหนังสือด้านหนึ่งถูกค้นจนทั่วก็ได้เวลาของการรื้อค้นอีกชั้นในไม่ช้า ความเร็วในการเปิกตามหาคำใบ้แต่ละเล่มช้าเสียยิ่งกว่าอะไร ซานคิดดีแล้วว่าหากหนังสือน่าเบื่อจนไม่อยาหเป็นอ่าน ที่นั่นจะต้องมีคำใบ้ของคำตอบที่ต้องการอยู่ แต่มันจะเป็นรูปแบบที่ซ่อนเอาไว้อย่างแนบเนียนอย่างไม่ต้องสงสัย

ซานยกหนังสือส่องกับแสงสว่างและพลิหดูจุดที่แสงไม่โดนสีปาดทึบ เทคนิคการว่อนไว้ท่ามกลางสายตาประลาชนก็นับว่าเป็นที่นิยม

---

ไม่รู้ว่าการเป็นแวมไพร์แต่ยังคงนับถือในพระเจ้า พระเจ้าจะยังคงตอบรับคำขอของหล่อนอยู่หรือไม่ ทว่าเพนนีกลับยังคงนั่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับความคิดเพียงว่าขอให้ตนได้รับข้อมูลเกี่ยวกับหมู่บบ้านแห่งนี้มากกว่าเดิม มากกว่าที่หล่อนหาได้จากในตอนนี้ และหากพระเจ้ายังคงรักและเอ็นดูสิ่งมีชีวิตตาดำ ๆ อย่างหล่อนที่รอคอยวันตายเพียงเท่านั้นก็ขอให้หล่อนพบกับคำตอบ พบกับสมุดบันทึกเหตุการณ์ที่มากกว่านี้ 

---

"โอ้ย !" เจ้าของเสียงหวานร้องกระซิบกับตนเองก่อนที่จะค่อย ๆ เปิดหน้าหนังสือออกอีกนิด ทีละนิด เพนนีไล่สายตามองตามตัวอักษรทีละบรรทัดอีกครั้งอย่างใจจดใจจ่อ ในตอนนี้นอกจากความหวังในการกลับบ้าน หล่อนก็ไม่มีความคิดอื่นในหัวอีกแล้ว หากรู้ว่าตนตอบรับการออกมาในครั้งนี้พร้อมกับต้องลำบากลำบนหาข้อมูลภายในหมู่บ้านแถมยังต้องเจ็บตัวเพราะกับดักไร้เหตุผลที่ติดเอาไว้กับหนังสือนี่อีก "ชีวิตไอ้เพนนีนี่มัน..."

---

โซราเรียเดินออกมาจากโถงแห่งเอสเม่และออกมาพักหายใจที่หอสมุดเอลิเชียนเงียบ ๆ เขามองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะมองเห็นว่าดวงจันทร์ที่มีแสงสว่างเพียงเสี้ยวเดียวมีจำนวนสองดวง นัยน์ดาสีนิลเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ เขาขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะเห็นว่ามันกลับมาเป็นดวงเดียวแล้วในขณะนี้ เขามองค้างไว้แต่ก็ยังคงเป็นปกติ

มือเรียวคว้าสมุดจดออกมาจดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเองอีกครั้ง เขาต้องจดมันเอาไว้เผื่อมีอาการหลงลืมอีก เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเจอภาพหลอนหรือมันเกิดขึ้นจริง ๆ

---

วิโอเล็ตต์เดินออกจากบาร์หลังจากงานเลี้ยงจบลง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ไม่ได้ดื่มไปมากอย่างที่เคยเป็น สองขาก้าวไปตามทางเดินเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าหอสมุดที่ตั้งตระหง่าน บางทีที่นี่อาจจะเงียบสงบพอให้คิดอะไรได้ ขอแค่มันไม่ปิดก็พอ

เงือกสาวเข้ามาภายในตัวหอสมุด ท่ามกลางชั้นหนังสือเรียงราย เธอลองเดินเข้าไปในโซนประวัติศาสตร์ เพราะนาน ๆ ทีจะได้อ่านหนังสือประเภทนี้ ดวงตากลมไล่สายตาหาหนังสือที่น่าอ่าน 

"เวลานี้จะยังยืมหนังสือได้อยู่รึเปล่านะ..."

---

ข้อความที่ส่งเข้ามาจากหลายคนผ่านทางแชตของหมู่บ้านทำให้เขาไม่ใคร่ที่จะยังคงอยู่ที่หอสมุดต่อนัก เสียงหายใจหนักดังขึ้นหลายครั้งเมื่อเขาเลื่อนผ่านข้อความเหล่านั้น ทั้งยังคงเป็นห่วงแฟรี่สาวที่อยู่ที่บ้านเพียงคนเดียวด้วย ฝีเท้ามั่นคงก้าวต่อไปยังมุมอับสายตาด้านหน้าของตัวอาคารหอสมุดก่อนที่ร่างสูงจะหายลับไปจากพื้นที่นั้นเพื่อมุ่งตรงสู่ที่พักอาศัยของตน

---

หลังจากที่ลองเทียบหญิงสาวในภาพประหลาดกับภาพในข่าวอยู่หลายหนก็ดูจะไม่พบกับคนที่คล้ายกันเลย เพราะแบบนั้นเงือกสาวถึงได้มาที่หอสมุด เผื่อว่าจะมาหาอะไรอ่านให้ผ่อนคลายได้บ้าง สองขาก้าวเข้าไปในโซนหนังสือประวัติศาสตร์แทนที่จะเป็นโซนหนังสืออ่านเล่นอย่างพวกนวนิยาย — เพราะโซนประวัติศาสตร์ที่นี่มักจะมีหนังสือที่ที่อื่นไม่มี หลายครั้งก็มักจะเจอเรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับหมู่บ้านที่นี่ วิโอเล็ตต์รู้สึกว่าหนังสือพวกนั้นบางครั้งก็สนุกกว่านิยายเสียอีก 

อีกอย่างหนึ่งคือเธออาจจะเจออะไรที่สนใจในประวัติศาสตร์ของเอลิเชียนก็ได้

---

ร่างสูงโปร่งนั่งประจำอยู่ที่จุดของบรรณารักษ์ เรกูลัสมองลอดแว่นดูผู้มาใหม่ตามหน้าที่ของตนเอง แล้วก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหนไกล เป็นคุณวิโอเล็ตต์ หนึ่งในทีมออร์แกไนเซอร์ของงานหมั้นและงานแต่งงานของเขาเมื่อปีกลายนี้เอง

"สวัสดีครับคุณวิโอเล็ตต์" เขาว่าพลางปิดหนังสือลง "มาหาอะไรอ่านเหรอครับ"

เงือกหนุ่มยกยิ้มให้ อีกไม่กี่ชั่วโมงหอสมุดจะปิดลง เจ้าตัวคงจะต้องยืมหนังสือกลับไปอ่านที่ที่พักอาศัยของตนเอง แทนที่จะมานั่งอ่านในหอสมุดแบบนี้

---