โจเซฟีนผูกรูบี้ไว้ด้านนอกก่อนจะเดินเข้ามายังด้านในแต่หอสมุดมันปิดทำการตั้งแต่หัวค่ำ แต่ว่าคืนนี้ยังไงก็จะต้องได้ข้อมูลบางอย่างกลับไป แต่ดูเหมือนว่ามีเครื่องมือตรวจจับความเคลื่อนไหวถูกติดตั้งเอาไว้รอบบริเวณ เธอไล้สายตาไปรอบๆ อีกครั้งเพื่อว่าจะมีกลไกบางอย่างที่เธอสามารถแก้ไขมันได้ แผงวงจรอยู่ไหนกันนะ

---

ในที่สุดตัวของเขานั้นก็ได้มาในสถานที่ตั้งใจอย่างหอสมุด ถึงแม้จะไม่รู้ก็ตามว่าจะได้ข้อมูลมากต่างกับการไปเรือนแสงรัชนีไหม แต่ดูเหมือนว่าเพราะตอนที่เขชามายังไม่ถึงเวลาปิดทำการ รวมถึงอยุ่กับบรรณารักษ์ ทันทีที่ก้าวเข้ามาก็สังเกตเห็นได้ถึงเครื่องมือตรวจจับความเคลื่อนไหว และหากขยับไปมากกว่านั้นคงจะโดนยิงปืนเลเซอร์จนไม่เหลือสิ่งใด

"มีทางอื่นให้เข้าอีกไหมครับ" รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นักหากจะโดนความเจ็บนั้น เขาเริ่มมองหาตามพื้น กำแพง แตะทุกอย่างเพื่อจะลองดูว่าหรือจะมีประตูกลเหมือนที่ลานประลองไหม 

---

เดสเดโมนายืนประจันหน้ากับทางเข้าที่กำลังปิดสนิท เธอกำลังคิดว่าปืนเลเซอร์ด้านในมีกลไกอะไรหรือเปล่า เธอพยายามมองหาทางเข้าที่ถูกกฏหมายที่สุดระหว่างที่คนอื่นกำลังทำอะไรสักอย่างกับประตู ดวงตาสีเปลือกไม้มองไปข้างกำแพงเผื่อว่าจะเจอกับระบบสายไฟหรืออะไรทำนองนี้ อย่างที่กลุ่มหมาป่าเพิ่งหาทางเข้าโรงจอดรถของคุณเบนส์เมื่อครั้งก่อน แต่ถึงยังไงเธอก็ยังหวังให้เพื่อนแม่มดไขกุญแจได้สำเร็จ นี่เองก็ดึกเต็มที

---

ใช้เวลาไม่นานจากเรือนไทยหลังนั้นลูซินก็เดินทางมายังหอสมุดเอลิเชียนพร้อมกันกับคนอื่น ๆ และเมื่อมาถึงเขาก็หยุดยืนอยู่หน้าทางเข้าเมื่อพบว่ามันเลยเวลาเปิดทำการไปแล้ว

ก็แน่สิ นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนี่

ศีรษะกลมส่ายไปมาก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ พื้นที่ ครั้งจะให้งัดแงะเข้าไปก็คงไม่ดีแน่ เพราะหากจำไม่ผิดเหมือนว่าสถานที่นี่ดูจะมีเครื่องตรวจจับความเคลื่อนไหวด้วย และเพราะเหตุผลนั้นทำให้เขาพยายามเงี่ยหูฟังเผื่อจะได้ยินอะไรบ้าง

---

ดูเหมือนการหาข้อมูลที่หอสมุดจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขามาถึงสถานที่กันในเวลาดึกดื่นป่านนี้ แถมที่นี่ยังมีระบบคุ้มกันความปลอดภัยแน่นหนาอีกต่างหาก

สำหรับแม่มดที่แวะเวียนไปโถงเอสเม่ที่เชื่อมกับหอสมุดได้ตลอดเวลามันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด แต่สำหรับคนอื่นนี่สิ..

“งั้นเบธเข้าผ่านทางเชื่อมก่อนแล้วกันนะคะ อ้อมจากทางด้านหลังเผื่อจะหาวิธีที่ไม่ใช่พาหายตัวทีละสองคนได้น่ะ” เพราะอย่างไรเสียแม่มดที่สามารถหายตัวได้ ตอนนี้มีเธอกับพิงก์เบอร์รีเพียงสองคน

พูดจบร่างของฟลอเซนไทน์คนเล็กก็หายวับ ทิ้งเพียงวงเวทสีอ่อนบนพื้นที่เคยยืนอยู่ซึ่งเรืองแสงเพียงครู่ก่อนสลายไป เมื่อนั้นประตูที่เชื่อมกับโถงเอสเม่เปิดออกด้วยฝีมือของแม่มดคนเดียวกัน เธอก้าวเข้าสู่พื้นที่หอสมุดอย่างระมัดระวัง สอดส่องว่าพอจะทำอะไรกับระบบป้องกันความปลอดภัยได้บ้าง และการเข้ามาด้วยวิธีนี้ปลอดภัยจริงหรือไม่

เอาน่า หอสมุดคงไม่เอากันถึงตาย… หรอกมั้ง ?

---

"กลไกพวกนี้ ติดตั้งไว้ป้องกันพวกพิกซี่งั้นหรอคะ" 

มองดูหอสมุดที่เหมือนป้อมปราการอะไรสักอย่างไปเสียแล้ว คงเพราะตอนนี้มีพวกพิกซี่มาป่วนเมืองมากเกินไปแล้ว แถมยังมีตัวประหลาดเต็มไปหหมด ของในหอสมุดก็จะให้เสียหายไม่ได้เสียด้วยเลยต้องติดตั้งกลไกทำองนี้เอาไว้

"ไม่มีทางอื่นเลยหรอคะ จะไปบอกคุณเรกูลัสก็ฟังดูรบกวนสุด ๆ ไปเลยแฮะ"

ในเมื่อไม่มีทางอื่นแล้วจึงมองสำรวจดูรอบ ๆ บางทีอาจจะมีทางลับอยู่ตามพุ่มไม้ — ก็ได้ล่ะมั้ง

---

เมื่อเห็นว่าบางคนหายตัวเข้าไปข้างในได้ซานติโน่ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อย ๆ การพาตัวเองเข้าไปก็ไม่น่าใช่เรื่องยากอะไรอีกต่อไป เพียงแต่เมื่อประสาทสัมผัสเริ่มได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักขึ้นก็ต้องหุบยิ้มทันใด พร้อมหันรีหันขวางเพื่อมองหาเจ้าพวกตัวแสบพิกซี่ไว้ก่อน หากมันมาล่ะก็ต้องวิ่งหรือหายลงไปในเงาเอาไว้คิดกันอีกที

---

เซนเดินวนอยู่โดยรอบสักพัก เหมือนว่ามันจะไม่มีทางลับอย่างที่เขาคาดหวังเอาไว้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงมายืนรวมกับคนอื่นที่เข้าไปด้านในไม่ได้ใหม่ แล้วรอสัญญาณจากเหล่าแม่มดพ่อมดที่วาร์ปเข้าไปด้านในว่าเจออะไรบ้างไหม ในขณะที่โสตประสาทก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังตามสายลมมา

‘เป็นพวกพิกซี่หรือเปล่านะ พวกนั้นยิ่งชอบแกล้งอยู่ด้วย’ แฝดคนน้องของมาร์มอริสได้แต่คิดอย่างนั้นในใจ หากจะมีพิกซี่บุกจริงเท่ากับค่ำคืนนี้เขาจะได้บู๊ถึงสองรอบด้วยกัน และแน่นอน…มันจะแปลว่าการตามหาเบาะแสคงยากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

---

"คุณโจครับ เตรียมกับดักไว้ไหมครับ ผมคิดว่าถ้าประตูเปิดละก็พวกนั้นอาจจะเข้ามาก่อกวนห้องสมุดด้วยก็ได้" เขาเอ่ยกับเพื่อนมนุษย์ที่อยู่ทีมสำรวจด้วยกันบ่อยเกินไปแล้ว ก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าพวกมันไปซ่อนอยู่ที่ไหน แล้วเขาจะสร้างเกราะแสงกันพวกมันทันรึเปล่า

แม่มดที่อยู่ด้านในดูเหมือนจะยังหาวิธีให้เราเข้าไปอยู่ ซึ่งคงจะต้องใช้เวลาอีกสักพักเลย "หวังว่าหลังจากเปิดแล้วจะมีปุ่มปิดมันคืนด้วยนะ...."

---

ดูเหมือนว่าเหล่าพ่อมดแม่มดที่อยู่ตรงนี้จะใช้วิธีหายตัวเข้าไปข้างใน แต่ว่ากลายเป็นพวกเขาบางส่วนที่ไม่สามารถทำได้จึงได้แต่รออยู่ข้างนอกโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างในจะเจอกับอะไร พลันเสียงหัวเราะเล็กแหลมที่ลอยมาตามลม พอเป็นแบบนั้นแล้วก็เผลอคิดว่าค่อยกลับมาตอนเวลาทำการได้ไหมนะ

และเพราะสุดท้ายก็หากไม่กลับอพาร์ตเมนต์ก็คงต้องรออยู่ด้านนอก และเพราะไม่มีสิ่งใดให้ทำไปมากกว่านี้จึงเลือกที่จะเดินสำรวจบริเวณรอบนอก

---

"โอโห อะไรกันเนี่ย"

แม่มดตัวน้อยตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อเห็นแผงวงจรหลากสีข้างใน เธอมองหน้าแม่มดที่เหลือพร้อมรอยยิ้มกว้างตามนิสัย แต่ตอนนี้น่ะ เธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีเลยไปอยู่ตรงหน้าวงจนนั้นพลางเอียงคอมองไปด้วย

"เราใช้ลางสังหรณ์ได้ไหมน้า เพราะว่าพิงค์เบอร์รี่ไม่มีอะไรอย่างอื่นนี่นา"

ว่าแล้วก็ถ่ายรูปออกมาให้คนข้างนอกดู

Hey! Pinkberry ส่งรูปภาพ
: ช่วยด้วยค่าาาาาาาาาา แผงวงจรน่ะ

---

แม่มดทั้งสามหายตัวเข้าไปในหอสมุด ในตอนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบเชียบของคนที่ไม่รู้จะทำอะไรดี เงียบเสียจนได้ยินเสียงหัวเราะแหลมเล็กลอยแว่วมาตามลม

"เหมือนมีอะไรรอฉวยโอกาสที่พวกเราปิดไอ้เครื่องนี้เข้าไปในหอสมุดเลยนะคะ"

เอ่ยพึมพำขึ้นมาเบา ๆ ถ้าเครื่องนี่ถูกติดตั้งเพื่อป้องกันพวกมัน สิ่งมีชีวิตที่เจ้าเล่ห์ถึงเพียงนั้นต้องไม่พลาดโอกาสนี้ไปแน่

"เราควรทำอะไรสักอย่างก่อนจะเข้าไปดีมั้ยคะ" 

---

“อา.. อะไรกันล่ะคะเนี่ย” เบธานีพึมพำเสียงแผ่วเมื่อเห็นหน้าตาของระบบอะไรสักอย่างที่สามแม่มดพบเข้า หากจะต้องไขปริศนาแก้พัซเซิลเธอก็มีโอกาสเล่นเกมแนวนี้บ่อยอยู่หรอก แต่มาโดยไม่มีคู่มือนี่ทำเอาไม่กล้าแตะอะไรเลยแฮะ

“อยู่นิ่งก็ไม่ได้ช่วยอะไร งั้นขอลองหน่อยนะคะ” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก ทำใจสู้กดปุ่มสีเขียวที่อยู่ด้านล่างไปทีหนึ่งแล้วรอดูการเปลี่ยนแปลง

---

"จิ้ว ๆ เยอะมากเลย"

แม่มดตัวน้อยลองกดปุ่มเพื่อดูว่าลูกศรมันหมุนไหม มีอันไหนที่หมุนไปทางไหนบ้างเพื่อดูทิศทางว่าจะต้องกดอะไรให้ไปในทางเดียวกันหรือห้ามกดอะไรไม่ให้ไปทางเดียวกัน แต่ต้องลองกดก่อนพิงค์เบอร์รี่คิดว่าอย่างนั้นนะ

"อันนั้น อันนี้ อันไหนบ้างน้าาา เยอะชะมัด"

---

หลังจากที่เข้ามาภายในห้องสมุดแล้ว จีเวลก็พบเข้ากับแผงวงจรบางอย่าง จากการสำรวจแล้วน่าจะเป็นตัวบังคับวงจรของการจับการเคลื่อนไหว เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมเผ่ากำลังช่วยกันจิ้มปุ่นต่าง ๆ แล้วว แม่มดสาวจึงลองกดปุ่มสีม่วงดูบ้างว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยก็เผื่อเบาะแสอื่นจะเพิ่มขึ้น และสามารถแก้ไขปริศนาตรงหน้าได้ หวังว่าข้างนอกจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ

---

แม่มดตัวน้อยไม่ได้อยากจะลองอะไรมากกว่านี้ แต่พอลองกดแล้วมันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นก็เลยลองอยู่แบบนั้น เธอไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไปกับเรื่องนี้ดีแค่คิดว่าต้องพยายามให้มากหน่อยเผื่อว่ามันจะสามารถทำอะไรได้มากกว่าที่เคย และแน่นอนว่าการลองนั่นแหละที่ทำให้มันได้ ดีกว่าอยู่เฉย ๆ ใช่ไหมล่ะ

---