ถุงมือดำถูกสวมอย่างรวดเร็วตามด้วยหมวกโม่งที่ดึงลงมาปิดคลุมใบหน้าเอาไว้ ปลายนิ้วเรียวดึงมันให้เข้าที่ก่อนจะกวาดสายตามองคนอื่น ๆ ที่กำลังสวมเหมือนกัน

แผนมีเพียงข้อเดียวเท่านั้นนั่นคือห้ามถูกจับ... ฟังดูเหมือนง่ายมากมั้ง... แค่คิดตามก็รู้สึกว่า.. เออช่างมันแล้วกัน แค่คิดตามก็เหมือนจะเป็นสิ่งที่ะไม่ถนัดเอาเสียเลย

---

ผีนี่เอาจริงแต่แผนฟังดูเหมือนมีแผนเดียวคือตามไปเท่านั้นและเชื่อฟังคำสั่งอย่างฝ่าฝืน ฮันส์ถอนหายใจ เขาล่องหนหายตัวได้ฉะนั้นเรื่องที่อาจมีใครเห็นคงไม่ได้น่ากังวลเท่าไรกระมัง โม่งดำยัดสวมศีรษะ หายใจลำบากเพราะผ้าปิดทั้งหน้า อึดอัดแต่ก็ต้องทน

“ไปก็ไป” ฮันส์ตอบรับ ก่อนจะเริ่มสาวเท้าตามไปมุ่งหน้าสู่โถงรับรองสภาฯ เวลาแบบนี้คงไม่มีใครมาทำงานหรอก และการเข้าไปเอาแค่ทะเบียนประชากรก็คงไม่อันตรายถึงตายละมั้ง

---

เรย์กระพริบตาปริบ ๆ ขณะฟังบับเบิ้ลบูอธิบายแผนการราวกับกำลังอยู่ในภาพยนตร์แอคชั่นเรื่องหนึ่ง ไม่รู้ตัวมือของเขาทั้งสองข้างก็สวมถุงมือที่ได้รับมาเมื่อครู่เรียบร้อย เหลือก็แต่หมวกโม่งสีดำที่กำลังถูกขยับคลี่ออกอย่างดี ถ้าเขาสวมมันก็จะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างเต็มตัว แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว และเขาก็เชื่อใจในตัวหมาป่าหนุ่มอย่างแลนสลอตมากเกินกว่าที่จะถอย เรย์จึงขยับส่ายศีรษะน้อย ๆ ให้เส้นผมหน้าม้ากระจายตัวออกจากการบดบังการมองเห็นทางสายตา พลางสวมหมวกโม่งลงอย่างเรียบร้อย

---

การอธิบายอย่างรวบรัดของบับเบิ้ลบู แต่กลับละเอียดและตรงประเด็นได้อย่างน่าเหลือเชื่อทำให้ภาพลักษณ์ของอีกฝ่ายในสายตาของคลอสในค่ำคืนนี้ถูกยกระดับขึ้นไปอีกจนแทบสูงเสียดฟ้า เขาหันมองหอสมุดก่อนจะเพ่งมองไปยังอาคารทำเนียบสภาแล้วพยักหน้ารับด้วยสายตามุ่มมั่น

"ได้ครับพี่ ถ้าพี่ให้ผมกระโดด ผมจะถามพี่ว่าให้กระโดดสูงแค่ไหน และถ้าพี่ให้ผมดำน้ำ ผมจะถามพี่ว่าให้ดำลึกแค่ไหน" น้ำเสียงของเขาจริงจังยิ่งกว่าที่เคย

"ผมจะหยุดทันทีที่พี่บอกให้หยุด ผมจะวิ่งทันทีที่พี่บอกให้วิ่ง พี่สั่งการมาได้เลยครับ!"

---

แฟรงคลินเดินทางมาถึงหน้าหอสมุดในยามค่ำ เขาชะลอฝีเท้าพลางกวาดสายตามองไปรอบบริเวณตั้งแต่ลานหน้าอาคารไปจนถึงแนวพุ่มไม้ด้านข้าง

“เงียบดี” สายตาคมสวยยังคงสำรวจทุกซอกมุม เผื่อจะเห็นเงาของใครบางคนที่มาลาดตระเวนเหมือนกัน กลิ่นอากาศเย็นปนกลิ่นหนังสือเก่าลอยแตะจมูก หวังว่าจากสำรวจครั้งนี้จะปลอดภัย เพราะเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นเลยนี่น่าที่ผ่านมา

---

ถึงแม้ว่าไม่แน่ใจว่าในห้องสมุดในยามวิกาลนั้นสามารถเข้ามาลาดตระเวนได้หรือไม่ แต่เพื่อความปลอดภัย หลังจากที่ได้รับมอบหมายมาจึงจำเป็นต้องลองมาตรวจสอบบริเวณนี้ดู อันที่จริงวันนี้เธอไม่แน่ใจว่านัดใครไว้ที่นี่บ้าง หวังแค่ว่าจะไม่มีใครขโมยอะไรออกไปในคราวนี้ก็พอ เพราะเห็นรายชื่อคนที่ถูกห้ามเข้าแปะเอาไว้ด้านหน้า แวมไพร์สาวเดินวนสำรวจอยู่พักนึงออกมาก็เจอหน้ากับแวมไพร์หนุ่มทั้ง 2 ที่มาสำรวจบริเวณเดียวกัน

“เป็นไงบ้าง เรื่องอีธานเขาโอเคแล้วใช่ไหม” พอเจอหน้าแฟรงคลินวาเลสก้าก็ถามเรื่องนั้นเป็นอย่างแรกเพราะอยู่ในกลุ่มแชตเห็นว่าไม่ได้อัพเดทอะไรเลยก็คิดว่าทุกอย่างน่าจะโอเคแล้ว

---

หลังจากที่เขามาถึงที่หน้าหอสมุดแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองสำรวจรอบหอสมุดจริงๆแม้ว่าครั้งนั้นเขาไม่ได้มองเลยก็ตาม ความทรงจำแทบจะเป็นศูนย์ ในขณะที่สายตามองรอบไปเรื่อยก็พบเจอกับเพื่อนวาเลสก้าและแฟรงคลิ้นทันที "โย่ ผมมมาแล้วรอนานไหมคับ" เอสเตแวนเอ่ยทักทายทันทีในขณะที่มืออีกข้างจัดทรงผมให้ไม่ปกปิดทัศนียภาพ

---

แฟรงคลินพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นวาเลสก้าเดินเข้ามาทักทาย น้ำเสียงของเธอทำให้มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย

“อืม... ก็กลับมาปากดีได้เหมือนเดิมแล้วนั่นแหละ” แม้ว่าปากจะเอ่ยตอบแต่สายตาคมยังคงจับจ้องไปยังรอบบริเวณราวกับยังไม่วางใจเต็มที่ ไม่นานนักเขาก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นตาของเอสเตแวนเดินเข้ามา แฟรงคลินยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย

“สวัสดี แวน ไม่นานหรอก ฉันเองก็เพิ่งมาถึงได้สักพัก”

---

“เจอกันอีกแล้วนะคะคุนแวน เห็นว่าคุณจีอันน่าปลอดภัยดีแล้ว หายห่วงแล้วสินะคะ” พอแฟรงคลินเอ่ยตอบเรื่องที่ว่ามานานรึยังไปแล้วเธอจึงเอ่ยทักทายเรื่องอื่นแทน จำได้ว่าเห็นแชตของเขากับจีอันน่าเมื่อวาน ทั้งเอสเตแวนยังรีบเร่งออกจากทะเลสาบไป ก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงร้อนใจเรื่องใคร แต่ว่าตอนนี้คงจะดีขึ้นแล้ว

“อย่างงั้นก็ดีแล้ว หมดกังวลไปอีกเรื่อง ตอนนี้คงต้องหาพวกที่หายไป นายจะกินน้ำผึ้งสัก 2 ช้อนไหมล่ะคะ เผื่อว่าจะหาพวกสภาเจอ” อันที่จริงเธอก็พอจะเห็นข้อความของเขาในแชตของหมู่บ้านแล้ว พอแฟรงคลินยืนยันอย่างนั้นจึงเพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยเรื่องที่น่ากังวลกว่าออกไป แต่เพราะไม่อยากให้มันดูซีเรียสกันไปจึงเพียงแค่เอ่ยติดตลกแล้วเดินแยกออกไปสำรวจอีกทาง

---

"ดีเลย ผมมัวแต่กินขนมไประหว่างทางแล้วก็พึ่งหมดไปหน่ะ" เอสเตแวนวาสจบก็ชูซองขนมจากกระเป๋าที่เหลือแต่ซองถูกพับเก็บอย่างดี ก่อนที่จะหันหน้าฟังคำทักทายของแวมไพร์สาวอีกที

"ใช่แล้วครับ ผมโล่งใจมาก ต้องขอบคุณคุณคนนี้ที่พบเจอเธอไม่งั้นผมไม่รู้เลยว่าจะเป็นอะไรยังไง" แวมไพร์หนุ่มถอนหายใจเพราะความโล่งทันทีแม้ว่าจะไม่มีลมหายใจแล้วก็เถอะ

---

“ไม่ไหว ๆ ฉันไม่ชอบของหวานเท่าไหร่เลย ใครทำได้ก็ให้เขาทำเถอะ” แฟรงคลินส่ายศีรษะเบา ๆ พร้อมหัวเราะในลำคอ น้ำเสียงฟังดูติดประชดแต่แฝงความขี้เล่นตามสไตล์ของเขาเอง เขารู้ดีว่าวาเลสก้าแค่หยอก ไม่ได้จริงจังอะไรนัก

“งั้นเราแยกสำรวจกันเลยก็ได้” แฟรงคลินก้าวเดินออกไปอีกทางเขาเลือกทางเดินที่ลึกเข้าไปในเงามืด เพื่อสำรวจความผิดปกติที่อาจซ่อนอยู่

---