โรวีน่าเมื่อลงแรงฉีกทึ้งมันจนไม่อาจทำให้พวกมันต่อสู้ได้แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นตัวต่อไป รู้สึกพะอืดพะอมแทบบ้า ตอนนี้มีแต่เรื่องสินะ แล้วทำไมเจ้าตัวนิสัยเสียนี่ต้องขึ้นมาบนบกเพื่อโจมตีที่นี่ด้วย เฮอะ

“พวกเมือก... น่ารังเกียจชะมัด” เธอตอบก่อนเงือกสาวจะจัดการพวกมอนสเตอร์ประหลาดนี้อีกครั้ง ตายซะเถอะพวกน่ารำคาญ

ในระหว่างที่ฮัสตันกำลังพยายามจะโจมตีสัตว์ประหลาดตัวอื่น ๆ ต่อ เขาก็พบว่ามีตัวใหญ่เข้ามาอยู่ด้านหลังเขา สัญชาตญาณของเขาไวกว่า รีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและยกขาขึ้นถีบเข้าที่ลำตัวของมันด้วยพลังกายของตัวเองที่มีก่อนจะไปจัดการตัวอื่น ๆ ต่อซึ่งเป็นพวกตัวเล็กกว่า

เลทีเซียเบี่ยงตัวหลบแทบจะทันที โชคดีที่เธออยู่บนไม้กวาด ผนวกกับเสียงร้องเตือนของลัลล่เบลืำืำให้ตั้งตัวได้ทันท่วงที รู้สึกว่าหัวใจดวงเล็กกำลังเต้นแรงจากอะดรีนาลีนที่หลั่งอยู่ เธอไม่ชอบใจเวลาที่เกือบโดนโจมตีเลย เลทีเศียไม้ชอบความเจ็บ

"ทุกคนปลอดภัยไหมคะ"

มันอันตรายนี่นา แต่ก็อดห่วงคนอื่นไม่ได้ ถ้าเป็นอะไรไปตอนนี้คงจะลำบากแน่ ๆ เลย

แม้ตอนแรกจะแน่ใจแล้วว่าคงจะไม่มีสัตว์ประหลาดตัวใดโผลเข้ามาอีกแต่ดูเหมือนว่าคราวนี้โชคจะไม่เข้าข้าง สัตว์ประหลาดพุ่งโจมตีอีกครั้งด้วยครีบแหลมที่พยายามเฉือนร่างของเธอทำให้แวมไพร์สาวเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว กระโดดถอยหลังหลบหลีกไปทางด้านซ้าย แล้วใช้มือจับไปที่ขอบกำแพง ก่อนจะถอยมาตั้งรับพร้อมกับคนอื่นๆแล้วหาทางสู้กลับไป

เหมือนว่าตอนนี้การโจมตีไม่ได้ทำให้มันลดน้อยหรือว่าถอยลงไปเลยแม้แต่น้อย เธอได้แต่ถอนหายใจก่อนที่ร่างกายของเธอจะหลบการโจมตีของเจ้าสัตว์ประหลาดตัวผอมไปไม่ให้โดยอะไรแม้แต่ปลายก้อย เพราะรู้ว่าบางทีมันอาจจะทำให้เธอติดเชื้อหรืออะไรจากการที่สังเกตการณ์มาตลอดก็เป็นได้

ในขณะที่หลบอยู่นั้น เธอก็คิดด้วยว่าเธอจะต้องทำอย่างไรต่อไป แน่นอนว่าจะต้องเป็นการโจมตีพวกนั้นอยู่แล้ว

ดูเหมือนว่าพอเขาละสายตาไปเพียงแค่แปปเดียวเจ้าสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็หาช่องว่างในการเข้ามาโจมตีเขาได้ แต่โชคยังดีที่ฟินเนียสนั้นรู้ทัน ด้วยสัญชาตญาณของเขาทำให้ร่างกายนั้นหลบออกโดยอัตโนมัติ

“เป็นบ้ารึไงมาโจมตีคนอื่นเขาทีเผลอ เดะก็ทำให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดสะหรอก ไอ้สัตว์ประหลาดหน้าทุเรศ” เมื่อหลบได้ฟินเนียสจึงด่าสวนกลับไปสักเล็กน้อย

เดสเดโมนาเหวี่ยงเจ้าตัวประหลาดให้พ้นจากตัวก่อนจะก้มหลบการโจมตีจากมันอีกตัว สามัคคีกันจริงเชียว เธอคิดก่อนจะพ่นลมหายใจร้อนระอุออกจากจมูก ใบหน้าแหลมยาวคล้ายสุนัขดุร้าย เธอแยกเขี้ยวและเตรียมตัวจะพุ่งเข้าหาพวกมันอีกครั้งในตอนที่สบโอกาส เพียงแต่ตอนนี้ออกมาตั้งหลักก่อนก็เท่านั้น

หลังจากที่เขามาจัดการตัวผอมต่อ เขาก็ใช้กรงเล็บกรีดไปยังร่างกายของมันให้ได้มากที่สุดเพื่อให้มันบาดเจ็บ และพยายามไล่ต้อนมันเข้าไปภายในซึ่งห่างจากน้ำท่วมด้านนอก อย่างน้อยก็เพื่อให้มันอยู่ห่างแหล่งที่มันคุ้นชิน การโจมตีของเขาจะได้ไม่เสียเปล่า และเมื่ออีกตัวผ่านไป แวมไพร์หนุ่มก็รีบพุ่งไปทางอีกตัวทันที

ในตอนนี้แม่มดสาวหลบพ้นแล้ว สิ่งที่เธอควรจะทำอย่างต่อไปก็คือการโจมตีพวกนั้น อย่างน้อยตอนนี้ก็ให้มันตายไปเสียก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นไปมากกว่านี้ และจะได้ไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้ด้วย ว่าแล้วเธอก็สร้างลิ่มหินขนาดใหญ่ออกมาอีกครั้งแล้วให้มันพุ่งไปโจมตีเจ้าตัวประหลาดในทันที ขอให้มันตาย ๆ ไปเสียทีเถอะ เธอเริ่มรำคาญพวกมันแล้ว

หลังจากที่หลบการโจมตีแรกได้ เธอก็หันกลับไปสู่กับเจ้าตัวเดิมที่พุ่งเข้ามาโจมตีตนก่อนหน้านี้ วาเลสก้าใช้กำลังทั้งหมดวิ่งเข้าไปพุ่ง มันจะด้านข้าง เมื่อเจ้าสัตว์ประหลาดล้มลงเธอก็รีบหมุนตัวกลับมากางกลมเล็กแหลมคมของเธอออกมาอีกครั้งก่อนจะแทงลงไปที่คอของมันก่อนที่มันจะตั้งตัวได้อีก แล้วกระชากออกหวังที่จะปลิดชีพให้เร็วที่สุด

เลทีเซียหลบพ้นแล้วเธอจึงหันกลับไปโจมตีใส่เจ้าตัวประหลาดด้วยเวทไฟแบบลูกใหญ่สะใจใส่พวกมันโดนเฉพาะเจเาตัวอ้วนมีครีบ การสู้ใกล้น้ำหรือต้องบอกว่าในน้ำทำให้พวกมันได้เปรียบแน่ ๆ 

ริมฝีปากขบเม้มแน่นจนแทบจะกัดอยู่รอมร่อ แต่ไปไหนไม่ได้เพราะเธอต้องจัดการพวกมันให้พ้นทางเสียก่อน ไม่เข้าใจเลยว่ามาทำอะไรกัน

แม่มดสาวถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าการโจมตีทั้งหลายเหมือนว่ามันไม่ได้ผลอย่างที่ควรจะเป็นเสียเท่าไหร่ เธออยากให้มันตายไปเสียที นั่นเลยทำให้เธอใช้พลังเวทมนตร์ของตัวเองมากขึ้นแล้วสร้างลิ่มหินที่มีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม พุ่งให้มันไปเสียบทะลุร่างอันน่าเกลียดของเจ้าตัวประหลาดให้ได้ จนกระทั่งมันล้มลงไป

พวกมันโผล่ออกมาไม่หยุดหย่อน และตัวเธอยังไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ ตัวตาคมมองปราดเข้าไปด้านใน นึกห่วงหน้าพะวงหลัง ยังคงไม่สามารถสลัดตัวเองให้หลุดจากตรงนี้ได้เลย ว่าแล้วก็กระชากคอเจ้าตัวประหลาดหน้าก็อบลินขึ้นจากนั้น เหวี่ยงกระแทกเสาก่อนจะตามไปตวัดกรงเล็บใช่ช่วงลำคอ ส่วนสูงที่ไม่แตกต่าง ทำให้เธอไม่เสียเปรียบนักในการสู้ด้วยพละกำลัง

มือหนากดอกมันลงไปนอนกับพื้นก่อนที่จะลุกขึ้นมาใช้เท้าเหยียบเข้าที่ศีรษะของมันแรง ๆ อีกทีหนึ่งเพื่อให้มันตายไวขึ้น เพราะการอ่านบอร์ดบริเวณล็อบบี้มาก่อนทำให้เขารู้ว่าจุดอ่อนของมันคือตรงไหน

ฮัสตันยังคงจัดการพวกมันต่อไปให้ได้มากที่สุด ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันเหลือมากน้อยแค่ไหน แต่อย่างไรมันก็ต้องน้อยลงกว่าเดิม

หลังจากหลบการโจมตีของสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้ เซมัวร์จึงไม่รีรอต่อยหน้าสวนมันกลับไปจนมันลอยไปชนกับผนัง คงเพราะด้วยความหงุดหงิดที่โดนขัดจังหวะ จึงทำให้ออกแรงมากเกินกว่าปกติ

“ผมขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจ พอดีหงุดหงิดไปหน่อย” เซมัวร์ขำออกมาเล็กน้อย พร้อมกับประโยคในเชิงล้อเล่น แล้วหันหน้ากลับไปสนใจสิ่งมีชีวิตตนอื่นที่กำลังเข้ามาเรื่อย ๆ

พวกมันมาทำอะไรและพวกมันต้องการอพไร เธอยังไม่เข้าใจอยู่ดี เลทีเซียใช้พลังเวทของเธอยิงลูกไฟใส่ตัวที่ไม่ได้มีเพื่อนคนไหนเข้าไปซัดนัวใกล้ ๆ ดวงตาสีเหลืองเหมือนก้อนบุษราคัมมองไปมาซ้ายขวา เธอจัดการกับตัวที่อยู่แยกกับคนอื่นหรือจะเข้าไปรวมตัวไม่ให้พวกมันได้ทีโอกาศไปใกล้ทางเข้า

"ทำไมถึงได้เยอะแบบนี้ล่ะ"

สายฝนที่ยังคงตกลงมานั้นทำให้การต่อสู้นั้นเต็มไปด้วยสายน้ำที่สาดกระเซ็น เธอเบี่ยงตัวหลบสัตว์ประหลาดอีกตัวที่พุ่งเข้าใส่ตน แล้วใช้จังหวะที่มันพุ่งผ่านเตะไปที่หลังของมันอย่างแรงจนครีบบทกลางหลังนั้นหักลง เมื่อมันกลิ้งตัวไปตามแรงกระแทกเธอก็พุ่งตัวตามไปทันที ก่อนจะใช้กรงเล็บจิกไปที่แขนของมันแล้วกระชากเหวี่ยงไปกระทบกับกำแพงของอาคารอีกครั้ง เมื่อมันแน่นิ่งไปเธอก็เข้าไปตรวจดูให้แน่ใจว่าร่างของมันแหลกละเอียด

ระหว่างที่กำลังจ้วงแทงเจ้าตัวเมือกอยู่แบบนั้นแล้ว โรวีน่าก็ต้องพลาดได้รับการโจมตีจากพวกสัตว์ประหลาดน่าเกลียดจนได้แผล ริมฝีปากแห้งผากกัดเม้มแน่นก่อนที่ตนเองนั้นจะมองทั่วบริเวณ ตอนนี้น้ำท่วมไปหมดเลยและทำให้เธอค่อนข้างคิดว่าน่าจะรับมือยากถ้ามันอยู่ใกล้น้ำแบบนี้

ก็แค่กระทืบมันเรื่อย ๆ ก็สิ้นเรื่องแล้วไหม?

แยกเขี้ยวข่มขู่ น่าเสียดายที่เขี้ยวคมไม่อาจฝังเข้าไปในเนื้อของพวกมันได้เพราะยังคงมีเรื่องการติดเชื้อให้ต้องคำนึงถึง แต่เมื่อคำนึงถึงกลิ่นและรสสัมผัส ความเสียดายก็ไม่อยู่ในสารระบบอีกต่อไป มนุษย์หมาป่าสาวฟาดฟันกรงเล็บเข้าใส่ไม่ยั้ง สลับกับถอยหลบเป็นบางจังหวะ ทุกคนที่นี่ไม่มีใครน่าเป็นห่วงเลย ขนาดคุณกรรมการที่ชอบถ่อมตัวว่าไม่ถนัดต่อสู้ แต่พอถึงเวลาแล้วกลับทำได้ดีจนอยากชวนไปประลองด้วยกัน