ผืนป่าและผืนน้ำนั้นมีความใกล้ชิดกันต้องคอยพึ่งพาอาศัยกันเป็นเรื่องปกติ ทว่ากลับมีสองครอบครัวใหญ่จากทั้งสองฝั่งที่เกลียดชังกันอยู่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นความเกลียดชังก็ไม่ได้ส่งผลมายังลูก ๆ ของพวกเขา วาเลเรีย แฟรี่สาวจากผืนป่า ได้พบกับ เอวา เงือกสาวจากผืนน้ำโดยบังเอิญ การพบกันครั้งนั้นทำให้คนทั้งคู่รู้สึกราวกับว่ามันเป็นโชคชะตา หลังจากนั้นทั้งสองนัดพบกันอยู่เสมอจนทำให้มิตรภาพนั้นเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อย ๆ วาเลเรียคอยสอนเรื่องจากผืนป่าให้แก่เอวา ส่วนเอวาก็คอยบอกเล่าเรื่องจากใต้ผืนน้ำให้แก่วาเลเรียเช่นกัน

เมื่อถึงฤดูหนาวในปีหนึ่งครอบครัวทั้งสองรู้เข้า จึงได้ทำการกีดกันไม่ให้มีการพบเจอกัน แต่มันกลับไม่ใช่แค่การกีดกันเพียงอย่างเดียว มันเป็นการสร้างความเกลียดชังที่เพิ่มมากขึ้น  การที่เผ่าหนึ่งเข้าไปยังพื้นที่ของอีกเผ่าหนึ่งถือว่าเป็นการละเมิดกฎเผ่าพันธุ์ และเป็นการสร้างความเสื่อมเสียให้แก่วงศ์ตระกูลของทั้งสองฝ่าย ทั้งคู่จึงถูกต่อว่าอย่างรุนแรงรวมทั้งห้ามไม่ให้พบกันอีก

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ลดละความพยายาม เมื่อแสงเหนือปรากฏเอวาและวาเลเรียลอบมาพบกันลับ ๆ ใช้เวลาด้วยกันที่ทะเลสาบทาโฮจนกว่าแสงเหนือเริ่มเลือนหายไป แต่ความลับไม่มีในโลกในที่สุดทั้งคู่ก็ถูกนำตัวไปพิจารณคดีอย่างจริงจัง เพื่อทำโทษฝ่ายที่ผิดกฏ (แฟรี่) ตระกูลของวาเลเรียต้องถูกเนรเทศย้ายออกไปจากพื้นที่นี้ตลอดกาล และวาเลเรียจะถูกลงโทษให้ลบความทรงจำเกี่ยวกับเอวาออกไปทั้งหมด ทำให้ทั้งคู่นั้นเสียใจมาก

คืนก่อนที่จะถูกเนรเทศวาเลเรียแอบออกมาเพื่อพบกับเอวาที่เดิม ในวันนั้นมีแสงเหนือปรากฏขึ้นเหมือนดั่งเช่นเคย วินาทีแรกที่ได้พบพานทั้งคู่ดีใจเป็นอย่างมากแต่ก็เสียใจเช่นกันเพราะมันคือครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะจากกันวาเลเรียได้เอ่ยเอาไว้ว่า “หากว่ามิตรภาพของพวกเรายังมีอยู่ ในช่วงที่แสงเหนือปรากฏยาวนาน ขอให้มีฝูงหิ่งห้อยโบยบินมาใกล้ผืนน้ำเพื่อเป็นตัวแทนมิตรภาพของข้าที่มีต่อเจ้า”

เอวาเสียใจจากการจากไปของวาเลเรียเป็นอย่างมาก แม้ไม่ได้ตายจากแต่การที่อีกฝ่ายลืมเลือนความทรงจำที่มีระหว่างกันก็เจ็บปวดเหลือแสน เธอให้คำสาบานว่าจะระลึกถึงมิตรภาพของพวกเธอทุกครั้งเมื่อวันแสงเหนือมาถึง และเมื่อน้ำตาของเอวาหลั่งเมื่อไหร่ ผืนน้ำจะกลายเป็นสีดำสนิท สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นทุกปีที่มีแสงเหนือเป็นสัญญาณว่าเอวายังคงคิดถึงวาเลเรียอย่างที่สาบานเอาไว้จริง ๆ

เวลาล่วงเลยมาหลายปีจนสัญญาสงบศึกชั่วนิรันดร์ถูกตราขึ้น วาเลเรียที่ลืมเรื่องราวทั้งหมดนั้นได้กลับมาที่เดิมอีกครั้งและโชคชะตาก็ทำให้ได้พบกับเอวา ความทรงจำที่ถูกลบไปไม่อาจตัดขาดความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ วาเลเรียรู้สึกโหยหาและผูกพันกับเอวาอย่างบอกไม่ถูก ความทรงจำเริ่มย้อนคืนมาเรื่อย ๆ จนในสุดท้ายเธอก็จำเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเธอและเอวาได้ ทั้งสองคนจึงได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และไม่ต้องพรากจากกันอีกตลอดกาล

เรื่องราวของทั้งคู่กลายเป็นเรื่องเล่าขานมาอย่างยาวนาน จนในที่สุดก็ถูกจัดขึ้นให้เป็นเทศกาลเอวาเลเรีย เมื่อช่วงที่แสงเหนือปรากฏยาวนานมาถึงเมื่อใด ชาวเอลิเชียนจะนำสารพิเศษที่พ่อมดแม่มดเป็นคนปรุงขึ้นแทนน้ำตาของเอวา “หยาดน้ำตาแห่งเอวา หรือ Eva's Tears” มาหยดที่ผิวน้ำทะเลสาบทาโฮเกิดเพื่อให้การเรืองแสง เป็นการเคารพและระลึกถึงความรักอันนิรันดร์ของทั้งสอง