ยามสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์กำลังเกิดขึ้นและกินเวลามายาวนานกว่าหลายศตวรรษ จนในปีค.ศ.ที่ 1559 ซึ่งเป็นขณะที่เกิดความขัดแย้งขึ้นภายในฝูงมนุษย์หมาป่าและสงครามยังไม่จบสิ้น ต้นตระกูลของเขาตัดสินใจที่จะหนีออกมาให้ไกลที่สุดจนได้มาตั้งหลักปักฐานซึ่งคือ เกาะโอคุนิชิมะหรือเกาะกระต่าย ประเทศญี่ปุ่นในปัจจุบัน

ต้นตระกูลของเขานั้นได้พบรักและแต่งงานกับคนตระกูลชิบะ จนนับเวลาผ่านมาหลายร้อยปีจนถึงรุ่นปัจจุบันคือเขา ชิบะ เคียว ตั้งแต่เกิดมาเขาเกิดมากับเพียงแม่นมเท่านั้น บิดา มารดา ของเขาได้จากไปตั้งแต่ตอนที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาดูโลกใบนี้

เคียวนั้นถูกเลี้ยงดูมาแบบทั่วไปจนกระทั่งคืนพระจันทร์เต็มดวงแรกในวัย 11 ปี ที่ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล ความเป็นเด็กที่มักจะแฝงความซุกซนภายใน แม้จะถูกกำชับว่าห้ามออกไปในวันคืนจันทร์เต็มดวงแต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งอยากในความคิดของเด็ก เป็นคืนที่เขานั้นหนีออกจากบ้านหวังจะไปเล่นกับเพื่อนอย่างใครเขา แต่ทันใดนั้นเมื่อเดินมาได้ครึ่งทางก็มีความรู้สึกแปลกกับร่างกายตัวเอง ควบคุมตัวเองไม่ได้ นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดได้ครั้งสุดท้ายก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีก็วันต่อไปบนเตียงของตัวเองเสียแล้ว

เด็กหนุ่มนั้นไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ตื่นมาก็ไม่พบแม่นมที่มักจะอยู่ด้วยกันตลอดแต่เขาก็ไปโรงเรียนตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือทุกคนนั้นมีท่าทีที่แปลกไป ความหวาดกลัว ความรังเกียจ ความสับสน ทุกสายตาที่จ้องเข้ามาที่เขาแสดงออกแบบนั้น

tw: ความรุนแรง

หลังจากนั้นแม่นมก็มารับเขากลับจากโรงเรียน ด้วยสภาพที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลราวกับไปสู้กับสัตว์ป่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกผมเถอะ อย่าเก็บเอาไว้ ขอร้อง เคียวในตอนนั้นปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นไว้ภายในออกมาทั้งหมดในระหว่างกลับบ้าน แต่ไม่ว่าจะทำยังไงสุดท้ายเขาก็ไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น เขาโดนปล่อยเบลอเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แม้เขาจะมาตกตะกอนได้เมื่อโตขึ้น แต่เหตุการณ์นั้นเองทำให้เคียวลาออกจากโรงเรียนและกลายเป็นคนเก็บตัว

จนมาในปัจจุบันเขาได้ใช้ชีวีตอยู่คนเดียวมาตั้งแต่อายุ 19 ปี เพราะแม่นมจากไปตามกาลเวลา เคียวใช้ชีวิตอย่างตามมีตามเกิด อยู่ด้วยเงินมรดกไปวัน ๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อ จนเขาได้ไปพบกุญแจดอกหนึ่งที่ถูกแนบไว้ว่าห้องใต้ดิน เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่าสวนหลังบ้านของเขานั้นมีห้องใต้ดินอยู่ เคียวขุดหญ้าที่ถูกปลูกทับออกมาก่อนจะไขกุญแจเพื่อเปิดประตูและเข้าไป

ภายในนั้นมีหนังสือมากมาย เคียวใช้เวลาทุกวันในการอยู่ที่นี่เพื่ออ่านทุกอย่างให้หมด แต่เพราะไม่ได้ถูกดูแลอย่างดีทำให้บางหน้าของหนังสือนั้นเลอะเลือนและจางหายไป หมู่บ้านเอลิเชียน นั้นเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถจับใจความได้ และเขานั้นจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปยังหมู่บ้านเอลิเชียนเพื่อตามหาความจริงที่ต้องการจะรู้ทั้งหมด

ชิบะ เคียว เป็นคนประเภทที่เรียกว่ามึนได้อย่างถ่องแท้ เขามักจะประมวลผลช้าไปเสียหน่อยแต่ในบางเรื่องเขาก็หัวไวขึ้นอยู่กับสถานการณ์ และเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเป็นคนเงียบ พูดน้อย และไม่แสดงอารมณืทางสีหน้า ด้วยอีกเช่นกัน

หากมองเข้ามาเคียวคงเหมือนสายน้ำที่นิ่งสงบ แต่หากมีคนโยนหินลงไปแล้วนั้นกว่าสายน้ำจะกลับมาสงบนิ่งอีกครั้งก็คงต้องใช้เวลา เปรียบเทียบเหมือนเมื่อเคียวเมื่อรู้สึกโกรธ หากมีคนมาขยี้ปมในใจของเขา หากให้หยุดง่ายก็คงยาก

นั่นก็จะเป็นสิ่งในอีกมุมที่ไม่ค่อยมีใครเห็น เคียวนั้นจะเปลี่ยนไปราวกับกลายเป็นคนละคนในเวลาที่ต้องต่อสู้และรู้สึกโกรธ แม้ภายนอกจะเหมือนเดิมแต่จะสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเขาจะมีความจริงจัง และไม่มีความมึนที่ติดตัวหลงเหลืออยู่แต่อย่างใด

ตัวคันจิสองตัวที่มารวมกันกลายเป็นนามสกุลที่มีความหมายถึงพระจันทร์เต็มดวง โมจิสึกิ (望月) มันไม่ใช่นามสกุลที่หาคนใช้ได้ยากในประเทศญี่ปุ่น แต่ก็ไม่ใช่นามสกุลที่มีคนใช้มากมายเหมือนนามสกุลที่ติดอันดับพบได้มากที่สุดเช่นกัน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือครอบครัวหนึ่งที่มีมนุษย์หมาป่าใช้กันมารุ่นสู่รุ่น

โมจิสึกิ ริเอะ เกิดที่จังหวัดนาระ ประเทศญี่ปุ่นเป็นหนึ่งในเมืองที่เต็มไปด้วยร่องรอยทางประวัติศาสตร์ของประเทศ ไม่มีที่มาอย่างแน่ชัดว่าจุดเริ่มต้นของมนุษย์หมาป่านามสกุลโมจิสึกิมีความเป็นมาอย่างไร บางทีอาจเริ่มตั้งแต่ก่อนยุคสมัยเมจิจะเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างไรอย่างนั้นเธอก็ได้รับสืบทอดสายเลือดที่ดั่งคำสาปติดตัวไปเสียแล้ว

ริเอะเติบโตมากับการเลี้ยงดูของคุณปู่และคุณย่าของเธอซึ่งเป็นมนุษย์หมาป่าทั้งคู่ ตั้งแต่จำความได้เธอก็ไม่เคยมีแม้แต่เศษเสี้ยวของความทรงจำเกี่ยวกับพ่อและแม่ เธอรู้เพียงว่าพ่อของเธอเป็นมนุษย์หมาป่า ส่วนแม่ของเธอเป็นมนุษย์ ริเอะถูกเลี้ยงดูอย่างเด็กสาวธรรมดาทั่วไป ไม่ได้โดนกดดัน มีอิสระตามประสาวัยรุ่น แต่มีเพียงกฎข้อเดียวที่เธอต้องรักษาเอาไว้ ‘เก็บความลับ อย่าบอกใคร’ และเพราะแบบนี้ทำให้เธอมีนิสัยเรียบร้อยจากการที่คอยระวังตัว และมีคนสนิทนับคนได้

เมื่ออายุได้ 18 ปี ริเอะตัดสินใจไม่เรียนต่อในชั้นมหาวิทยาลัยด้วยเหตุผลส่วนตัว และเลือกที่จะเอาดีในด้านดนตรีพื้นบ้าน เธอรับสอนพิเศษการเล่นเครื่องดนตรีโบราณของญี่ปุ่นอย่าง โคโตะกับชามิเซ็ง ซึ่งเธอเก่งในด้านนี้และมีชื่อเสียงอยู่พอสมควรทำให้ไม่มีใครขัดการตัดสินใจของเธอ

ผ่านไปสองปีนับจากวันนั้น เธอก็ยังคงใช้ชีวิตตามที่ได้วางไว้ แต่อาจเพราะมันเป็นไปตามดั่งที่กำหนดไว้ทุกอย่างทำให้ไม่แปลกที่ประกายในตาของเธอจะเริ่มดับลง ซึ่งคนที่เห็นเธอมาตั้งแต่เด็กยันโตอย่างปู่กับย่าของเธอทำไมจะไม่เห็นสิ่งที่เปลี่ยนไปในตัวของหลานสาว เพียงประโยคเดียวที่ปู่ของเธอได้พูดออกมา ออกไปใช้ชีวิตซะสิ เมื่อได้ยินแบบนั้นความคิดที่ไม่เคยถูกปลุกก็ได้ตื่นขึ้น ทำให้ริเอะได้ออกเดินทางมายังหมู่บ้านเอลิเชียนเป็นที่แรกตามคำแนะนำพร้อมโคโตะคู่ใจของเธอ

ริเอะเป็นคนที่มีบุคลิกเรียบร้อย ยิ้มเก่ง รวมถึงพูดเก่งทำให้เธอชอบที่จะได้สนทนากับผู้คน มักเป็นฝ่ายที่จะเข้าหาก่อนอยู่เสมอ มักมองโลกในแง่ดี หากมองมาก็อาจเห็นความสดใสที่มีเหลือล้น เป็นประเภทที่คนเฒ่าคนแก่มักจะเอ็นดู 

แต่มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสีย เป็นคนที่อ่อนไหวในเรื่องความสัมพันธ์ เธอมักจะกังวลเรื่องความรู้สึกของคนอื่นที่มีต่อตัวเองอยู่บ่อยครั้ง เพราะไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตาของใคร เป็นคนที่หากจะคิดก็จะคิดมากเกินไปจนกว่าเหตุ แต่ทุกครั้งที่เธอผ่านและจัดการมันได้ก็เพราะนิสัยมองโลกในแง่ดีที่มี