ช่วงเวลาของการทราบตัวตนของคนเรา จุดแรกเริ่มล้วนเหมือนกันไม่แคล้วเป็นทารกแผดเสียงร้องในอ้อมอกของผู้เป็นมารดร หากแต่ไม่ใช่กับอาตีที่เขากว่าจะรู้ตัวตนว่าตนเป็นเงือกก็ถูกจับพลัดจับผลูมาอยู่กับมนุษย์ตั้งแต่เกิด เขาเคยคิดว่าการที่ขากลายเป็นหางยามถูกน้ำ มนุษย์ทั้งหลายล้วนเป็นเหมือนกัน อาตีนับตนเป็นหนึ่งในพวกนั้น และแล้วความจริงตีแสกหน้าความแตกต่างทางเผ่าพันธุ์สร้างช่องว่างวูบโหวงฝังใจแก่เด็กคนหนึ่ง ยามเมื่อตนถูกคนที่อดีตเคยรักขังไว้ในบ่อปิดถูกใช้ร่างกายหารายได้ นาทีนั้นเขาตระหนักรู้ว่าตัวเองน้นถูกรับเลี้ยงโดยมนุษย์ที่ไม่มีเลือดเนื้อเชื้อไขสักเสี้ยวตนเลยสักนิด เพราะแบบนี้เองความเคลือบแคลงที่มักแต้มจุดในใจย้มกายเขาทุกอณู มันกู่ร้องย้ำน้ำหนักต่อความจริงที่อยากหลีกหนีว่า ‘เขาเป็นเพียงสินค้า และทาสเอาไว้โชว์ของครอบครัวนี้’

อาตีนั้นจำหน้าตาคนในครอบครัวไม่ได้ และใช้ชีวิตปะปนกับมนุษย์ ถูกปฏิบัติราวสิ่งของ จะได้กรีดกรายทวนว่ายในธาราแสดงสัญญะของชาติกำเนิดไม่แคล้วต้องทำให้พวกมนุษย์ตาต่ำเหล่านั้นได้จรรโลง อาตีถูกขายทอดแล้วทอดเล่า และเวลาผ่านไป 10 ปี เด็กน้อยเติบใหญ่กลายเป็นดรุณ รู้จักอำนาจพึงมี ใช้เสน่ห์ชวนลุ่มหลงล่อลวงผู้เป็นนายสุดท้ายได้ ‘อิสระ’ พร้อมความจริงอีกหนึ่งประการว่าครอบครัวที่เขาลืมไปเสียนานนมตามหาตนอยู่ บทละครชวนหัวร่อจบลงด้วยความสุข อนิจจา ครอบครัวที่ครั้งหนึ่งเคยเฝ้าถวิลหายามเมื่อประจักษ์สู่สายตา เงือกหนุ่มซึ่งเคยรันทดกลับไม่รู้สึกปิติยินดี ดวงใจขด้านชา ความรู้สึกมอดดับ หลุมดำที่ถูกสร้างโดยน้ำมือผู้อื่นเสมือนแผลเน่ามีน้ำหนอง การใช้ชีวิตตามสัญชาตญาณร่วมเผ่าพันธุ์ไม่ทำให้เขารู้สึกถึงรัก 'รัก' ได้อีกแล้ว สุดท้ายปลีกตัวโผล่มายังใจกลางหมู่บ้านเอลิเซียนใช้ชีวิตตามใจปวารณา

เย็นชา

หยิ่งผยอง

รักตนเป็นที่หนึ่ง

ไร้ความเป็นมิตร แต่ไม่ถึงขั้นปฏิเสธสังคม

คร่ำเคร่ง

รักความสมบูรณ์แบบ

ย้อนแย้งในตนเองสูง และมักพุ่งตรงแต่สิ่งที่สนใจ เป็นพวกปากตรงกับใจไร้ทิศปลิ้นปล้อน