ตำรา ความเป็นมาของมนุษย์ท่านหนึ่ง

ความเป็นมาของมนุษย์ท่านหนึ่ง

TO BE SOMEONE

---

เพราะชีวิตพลิกผันมาหลายครั้งยังดวงดีมาหลายหน แต่ท้ายที่สุดอะไรก็ไม่สู้ความเรียบง่ายของชีวิตมนุษย์ได้เลย ภายในหมู่บ้านเล็กๆที่ถูกซุกซ่อนอยู่ในสถานที่มหัศจรรย์อย่างนี้ ใครจะเคยคาดคิดว่าจะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นอย่างมิอาจคาดรู้ได้เลย อรรถชีวะประวัติของคนที่ทำคุณงามความดีต่อหมู่บ้านแห่งนี้จักถูกจดจำและจารึกเอาไว้มิใช่สิ่งแปลก หากแต่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่เกียจคร้านเกินกว่าจะลุกขึ้นมาสร้างความทรงจำแก่ผู้คนเองก็อยากทิ้งร่องรอยเอาไว้เช่นกัน เช่นนั้นแล้ว บันทึกเล่มนี้ก็คือเรื่องราวของเด็กชายแสนขี้เกียจคนหนึ่ง ที่จะเล่าเรื่องราวที่ประสบพบเจอในหมู่บ้านเอลิเชียนด้วยดวงตาสองดวงผ่านปลายนิ้วมือทั้งสิบนิ้วนี้

---

สารบัญ

บทที่ 1 เทศกาลสายใยบุปผา
บทที่ 2 บันทึกของคนขี้เกียจ
บทที่ 3 ประสบการณ์ระทึกขวัญ

บทที่ 1

เทศกาลสายใยบุปผา

หนังสือเล่มนี้เขียนเมื่อเทศกาลสายใยบุปผาวนกลับมาอีกครั้ง เทศกาลอันเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนผันฤดูหนาวเข้าสู่ใบไม้ผลิ ความอบอุ่นแผ่ขยายไปทั่วทั้งหมู่บ้านเอลิเชียน สัญญาณของการเลิกจำศีล และกลับมาใช้ชีวิตอันเงียบสงบท่ามกลางดอกไม้ของเหล่าผีเสื้ออีกครั้ง

เทศกาลนี้จัดไม่ไกลจากทะเลสาบทาโฮของเอลิเชียน ทะเลสาบสีมรกต “สวนดอกไม้ตระกูลเบลีย์” เมื่อเวลาวนกลับมา เงือกในทะเลสาบจะทำลูกบอลสีใส “สปริงบอล” อันสามารถทำให้ดอกไม้สามารถเบ่งบานในตอนกลางคืนและทำให้มีประกายแสงเรืองรองสวยงามด้วยการบดสปริงบอลจนละเอียดและโปรยใส่ดอกไม้ ความมหัศจรรย์ไม่ได้มีเพียงเท่านี้ ตลอดช่วงเทศกาลจะมีปรากฏการณ์พิเศษขึ้น “ปรากฏการณ์กำเนิดแห่งแมริโพซา” คล้ายเป็นการชุมนุมของเหล่าผีเสื้อหายาก สัตว์ปีกแสนบอบบางพากันบินว่อนไปทั่วทั้งเมืองให้เห็นได้มากกว่าปกติ ผีเสื้อสีฟ้าตัวเล็กเป็นที่เตะตา ผู้คนที่เห็นมักจะรู้สึกอบอุ่นไปทั้งใจ ธรรมชาติสรรค์สร้างพวกมันได้สวยงามราวกับต้องการให้เป็นที่จดจำ

ค่ำคืนแรกของงานเทศกาลจะเป็นความอลังการและความร่วมแรงร่วมใจของผู้คนในหมู่บ้านเอลิเชียน “พาเหรด” ขบวนพาเหรดของแต่ละเผ่าพันธุ์ที่จะแต่งตัวให้เข้ากับเทศกาลแล้วมาสร้างสีสันให้งานเทศกาลเป็นที่น่าจดจำในทุก ๆ ปี นอกจากนี้ ในสวนดอกไม้จะมีการจัดแสดง “ดนตรีในสวน” จากนักร้องในหมู่บ้านเอลิเชียน ภายในเทศกาลมักจะเต็มไปด้วยความรื่นเริง และความอบอุ่น แม้จะเป็นตอนกลางคืนก็ยังรู้สึกว่าอากาศอุ่นขึ้นมาก

สิ่งเหล่านี้คือเทศกาลสายใยบุปผาในปัจจุบัน และเป็นเทศกาลที่ถูกจัดขึ้นในทุก ๆ ปี ส่วนเรื่องราวความเป็นมาของสายใยบุปผานั้นล้ำลึกและอบอุ่นหัวใจ ความสัมพันธ์อันดีของสิ่งมีชีวิตสองเผ่าพันธุ์ที่ผู้คนมองว่าเป็นปฏิปักษ์ต่อกันเกิดขึ้นที่สวนตระกูลเบลีย์แห่งนี้ หนึ่งมนุษย์หมาป่าผู้รักสงบ กับหนึ่งแวมไพร์ผู้ใช้ชีวิตโดยไร้จุดสิ้นสุดของอายุขัย แม้การเริ่มต้นสายใยของพวกเขาจะเปราะบางและทุลักทุเลไปบ้าง หากแต่เมื่อความไว้วางใจและเชื่อใจกันมีมาก พวกเขาก็ทำให้สายใยนามธรรมกลายเป็นสิ่งที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กเส้นเสียอีก บิดาบุญธรรมและบุตรชายบุญธรรมที่อยู่ร่วมกันจนถึงวาระสุดท้ายของมนุษย์หมาป่า

'นิจนิรันดร์' เป็นสิ่งที่ยากเกินเอื้อมสำหรับผู้ที่มีชีวิตอยู่ แต่สำหรับความตาย มันคือสิ่งที่คงอยู่ตลอดไป แวมไพร์บิดาบุญธรรมตัดสินใจนอนหลับตลอดกาลเคียงข้างบุตรชายของเขาโดยมีป้ายปักคู่กันในสวนดอกไม้อันเป็นจุดเริ่มต้นของเทศกาลสายใยบุปผาแห่งนี้

หากต้องการอ่านเรื่องราวตำนานโดยละเอียด ตามผีเสื้อแมริโพซาไปเลย

บทที่ 2

บันทึกคนขี้เกียจ

‘Today, I don't feel like doing anything
I just wanna lay in my bed
Don't feel like picking up my phone
So leave a message at the tone
'Cause today, I swear I'm not doing anything’

Bruno Mars —

เพลงนี้คือบทเพลงที่คนขี้เกียจอย่างผมชอบมากที่สุด ชอบมากเสียจนต้องยกแขนจากเตียงเพื่อไปกดเปิดมันแล้วให้เสียงเพลงดังก้องอยู่ในห้องนอนเย็นฉ่ำ ผมเป็นคนขี้เกียจเกินกว่าจะลุกไปทำอะไรในแต่ละวัน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ทำอาหารเป็นนะ ผมทำอาหารกินเองในทุก ๆ ครั้งที่ผมตื่นมากิน ผมอาศัยอยู่ในป่าลึกมาก่อนจะย้ายตัวเองออกมาเจอสังคมเมืองอย่างหมู่บ้านเอลิเชียน หมู่บ้านที่เต็มไปด้วยเรื่องราวแปลกหูแปลกตา ผู้คนหลากหลายเผ่าพันธุ์ทำให้ผมได้รับรู้ว่าตำนานนิทานเป็นเพียงคำกล่าวขานที่ใช้สอนเพื่อให้เกิดความระวังตัวแต่มิใช่หวาดกลัวจนขลาดเขลา

ตอนนี้ ผมเป็นมนุษย์เพศชาย อายุเข้าเลขสามแล้ว ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง บ้านก็อาศัยแม่มดใจดีผู้หนึ่งอยู่เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในหมู่บ้านแห่งนี้ เงินก็มีติดกระเป๋าเพียงพันสองพันดอลลาร์ แฟนไม่มี ความสัมพันธ์อื่น ๆ เองก็ไร้วี่แววจะมีในเร็ว ๆ นี้ หากแต่ผมมีเตียงเป็นของตัวเอง และนั่นทำให้ผมติดเตียงยิ่งกว่าผู้ป่วยเสียอีก ทั้งมีสายตาสั้น 900 มัดรวมกับโรคหัวใจ ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้คงอาจจะคิดว่าผมควรหาทำอะไรที่ดูแลตัวเองเสียหน่อย ใช่ ผมเองก็คิดแบบนั้น เลยขยับตัวพลิกไปมาบนเตียงเป็นการออกกำลังกายไงล่ะ

ก่อนหน้านี้ ผมไม่ได้เป็นมนุษย์อายุเพียงสามสิบปี เป็นสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์หายากอีกเผ่าพันธุ์หนึ่ง เหล่ามนุษย์นิยามให้เราอ่อนแอและต้องหลบซ่อนอยู่ในป่าลึก หากแต่เรามิได้เป็นแบบนั้น เราไม่ได้อ่อนแอไปกว่ามนุษย์หมาป่าเลย ทั้งเราก็ไม่ได้ตัวเล็กเท่าต้นเห็ด  และสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องราวอดีตกาลก่อนของผมเอง

ตัวผมอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้หนึ่งปีถ้วน พบเจอเทศกาลและผู้คนประมาณหนึ่ง ผมเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยเพราะคร้านจะทำความรู้จักคนอื่น หนึ่งแวมไพร์ สองแม่มด สามมนุษย์หมาป่า นับแล้วก็มีเพื่อนอยู่หกคนที่ผมมักจะได้เจอและพูดคุยอย่างสนิทใจ

สิ่งที่ผมทำและเข้าร่วมในหมู่บ้านเอลิเชียนมีไม่มาก ผมเคยเข้าร่วมประกวดนายนพมาศแม้จะไม่ได้ชนะที่หนึ่งแต่กลับสนุกสนานจนทำผมนอนหลับดีไปอีกหลายสัปดาห์เลย ผมชอบช่วงเทศกาลคริสต์มาสเพราะหมู่บ้านแห่งนี้จะประดับตกแต่งอย่างสวยงาม ยิ่งไปกว่านั้นในช่วงวันฮาโลวีนเองก็มีกิจกรรมเล็กน้อยในหมู่บ้านแห่งนี้ สถานที่ที่ผมชอบมากที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้คือ ห้องนอนของผมเอง บ้านล็อกอัส หมู่บ้านนี้เปรียบเป็นบ้านของผมไปแล้ว อยู่ตรงไหนก็สบายใจ หากเพียงช่วงไหนที่อยากไปเที่ยวผมก็สามารถเดินทางไปรีสอร์ตของแวมไพร์บนเขาเซียร์ร่าได้ หรือหากอยากไปพักผ่อนซุกน้องแมว ก็สามารถไปคาเฟ่แมวได้เช่นกัน แม้จะเพิ่งเปิดแต่ดูมีลูกค้าเยอะทีเดียว ทั้งได้ข่าวว่าคาเฟ่แมวของหมู่บ้านมีมนุษย์หมาป่าเป็นพนักงานด้วยล่ะ

คนขี้เกียจแบบผมเองก็อยากทิ้งเรื่องราวเอาไว้บนโลกแห่งนี้ แม้ว่าจะมั่นใจอย่างยิ่ง ในสักวันหนึ่งคนที่รู้จักผมก็จะลืมผมไป แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยหนังสือเล่มนี้ก็จะเป็นเครื่องยืนยันว่าครั้งหนึ่่งผมเคยอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ในฐานะของคนขี้เกียจคนหนึ่ง

บทที่ 3

ประสบการณ์ระทึกขวัญ

ก่อนหน้านี้ผมเป็นบุคคลที่หวาดกลัวต่อสิ่งที่มองไม่เห็นมาก ยิ่งไม่สามารถจับต้องได้เขายิ่งหวาดกลัว เป็นสิ่งมีชีวิตที่กลัวสิ่งไม่มีชีวิต ผมไม่ค่อยชอบเวลากลางคืนที่มืดมิด เพราะไม่รู้ว่าภายใต้เงามืดนั้นมีอะไรอยู่หรือเปล่า ผมไม่สามารถดูหนังเกี่ยวกับความน่ากลัวของวิญญาณได้เลย

แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อผมต้องตายหนึ่งหนแล้วกลายเป็นวิญญาณเสียเอง ความรู้สึกระทึกขวัญขนหัวลุกที่สุดในชีวิตของมนุษย์แบบผมแล้วล่ะ ผมไม่รู้ว่าวิญญาณตนอื่นจะเป็นเฉกเช่นที่ผมเป็นหรือไม่ ช่วงวันแรกหลังจากผมกลายเป็นวิญญาณ ผมหวาดกลัวรอบตัวมากที่สุด กลัวสิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจ หวาดหวั่นถึงความโปร่งใสของวิญญาณ ทั้งยังรู้สึกโหวงเหวงจนไม่อาจข่มตานอนหลับได้เลย นั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นเป็นครั้งแรกในที่ห่างไกลผู้คน

วันที่สองของการเป็นวิญญาณไม่ได้แตกต่างจากวันแรกเท่าไหร่ ผมยังคงหวาดระแวงว่าจะมีวิญญาณตนไหนเข้ามาทำร้ายหรือหลอกหลอนผมหรือเปล่า เพราะผมตัวคนเดียวทั้งอยู่ท่ามกลางค่ำคืนไร้ซึ่งแสงจันทร์ กอดตัวเองเอาไว้ตรงนั้นอย่างเดียวดาย ปลอบตนเองว่าอีกไม่นานรุ่งเช้าจะมาเยือนอีกครั้ง

วันที่สามและสี่เป็นวันที่ผมเริ่มค้นพบถึงความเป็นไปที่ว่างเปล่า ผมทบทวนเรื่องราวในชีวิตหนหลังของตัวเองทุกนาที บางเรื่องดีมากเสียจนนึกถึงแล้วน้ำตาซึม หากแต่บางเรื่องกลับย่ำแย่จนรู้สึกหงุดหงิด ผมลอยไปมาอยู่ที่นั่น ใช้ช่วงเวลานั้นอยู่กับตัวเองจนลืมความหวาดกลัวเมื่อสองวันแรกไปหมดสิ้น อาการขวัญผวาหวาดกลัวหายไป เหลือเพียงความหวังเพื่อรอคอยให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวิญญาณตนอื่นคิดแบบเดียวกันไหม อยากมีชีวิตอีกครั้ง ยังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ ลืมเลือนสิ่งใดไม่ได้เลยเพราะไม่รู้ว่ามีใครจดจำผมได้บ้างบนโลกใบนั้น พิธีกรรมแสนอันตรายแต่กลับมอบชีวิตใหญ่ที่ดียิ่งกว่าให้กับคนขี้เกียจแบบผม

ประสบการณ์ผ่านความตายมาแล้วครั้งหนึ่งทำให้ผมหมดความกลัวในเรื่องของผีสาง เพียงใช้ชีวิตอย่างที่อยากใช้ เพียงเพราะเมื่อผมตายอีกครั้ง ผมจะได้มั่นใจว่าไม่มีสิ่งไหนที่ต้องการทำหรือเรียกร้องหาอีกแล้ว ประสบการณ์สยองขวัญในชีวิตผม ครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่ร้ายแรงที่สุด เพราะหลังจากจบประสบการณ์นี้มาได้ ผมก็ได้ชีวิตใหม่พร้อมด้วยโรคประจำตัว และการรับรู้ที่ทำให้ผมรู้สึกขนหัวลุกที่สุดคือ 'การทำพิธีกรรมของแม่มดพ่อมดอันตรายมากถึงมากที่สุด'

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 06-14-2024, 09:53 PM โดย Sorin C. Seraiah

รายละเอียดผู้เขียน

TO BE SOMEONE

---

โซริน ไคโร เซไรอาห์ มนุษย์เจ้าของหนังสือทำมือเล่มนี้เองครับ และเนื่องด้วยผมเป็นคนขี้เกียจคนหนึ่ง เช่นนั้นในบทนี้จึงไม่ได้มีเรื่องราวมากมายที่จะจารึกเอาไว้เพิ่มเติมอีกแล้วล่ะครับ หนังสือเล่มนี้ที่เขียนเอาไว้มีความตั้งใจให้มันเป็นหนังสือเพื่อความบันเทิงและเรื่องเล่าจากมนุษย์ผู้หนึ่งเท่านั้นครับ หากว่าเบื่อมุมมองของตัวเองแล้วสามารถมาหยิบยืมมุมมองจากมนุษย์ผู้ที่สายตาสั้น 900 และมีโรคหัวใจเป็นของแถมได้นะครับ

ทั้งนี้ หากหนังสือเล่มนี้มีข้อผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ

ลงชื่อ

(โซริน ไคโร เซไรอาห์)

---