โรลเพลย์ หอสมุดเอลิเชียน

ในตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอีกแล้วว่าสิ่งที่หยิบออกมานั้นจะเป็นหนังสือสำคัญหรือจำเป็นหรือไม่ เพียงแต่ต้องเอามันออกไปให้ได้มาที่สุดเท่านั้น ช่องว่างมิติของเขาเองก็เป็นพื้นที่หนึ่งที่เอามาใช้ในการเก็บหนังสือพวกนี้เช่นกัน คลอสไล่เก็บมันลงไป และหากหยุดอยู่ตรงพื้นที่ที่ใกล้กับประตูหรือหน้าต่างก็จะส่งมันออกไปด้านนอกแทนด้วยข้อจำกัดทางด้านพื้นที่ที่เขาครอบครองอยู่

---

หยิบหนังสือ

หอสมุดถูกจู่โจม ล้มเหลว
trigger warning ; การเสียชีวิต ไฟไหม้ ไฟคลอก

ภาพตรงหน้ามีเพียงกองไฟขนาดใหญ่กำลังเผาไหม้หอสมุดแห่งเอลิเชียน สถานที่เดียวที่พอจะตามหาหนังสือทุกประเภทตามที่ต้องการ (ยกเว้นเพียงแต่เรื่องตกปลาหรือทารุณกรรมสัตว์) สถานที่ทำงานของใครหลายคนรวมถึงพื้นที่นัดพบของพ่อมดแม่มดถูกเผาทำลายย่อยยับ เพียงครู่เดียวก็เหลือแค่โครงไม้ ซากโคมไฟระย้ากองอยู่บนพื้น ซากสัตว์เองก็ถูกเผาคลอกไปเช่นเดียวกัน

ที่น่าสงสารที่สุดคือกลุ่มคนบริสุทธิ์ที่พยายามเข้าไปแย่งหนังสือในตอนแรกและถูกมัดไว้โดนแลนสลอตนั้นไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้ พวกเขาถูกไฟคลอกเสียชีวิตพร้อม ๆ กัน หอสมุดจึงถูกปิดให้บริการนับตั้งแต่บัดนี้ จนกว่าจะได้รับการบูรณะซ่อมแซม และแน่นอนต้นเหตุต้องรับผิดชอบด้วยมูลค่าเกินกว่าจะประเมินได้

---

สิ้นสุด Main Event ล้มเหลว

ไม่สามารถช่วยเหลือคนบริสุทธิ์ได้สำเร็จ หอสมุดปิดให้บริการนับตั้งแต่บัดนี้

"ไม่ ไม่ๆๆๆ ไม่!!"

ซาช่าวิ่งพรวดเข้ามามองสถานการณ์ด้วยความตกอกตกใจ ตอนนี้ไฟลุกลามขนาดที่เรียกได้ว่าให้หยุดคงจะยากแม้เธอจะเป็นแม่มดขั้นสูงก็ตาม ซาช่าร่ายคาถาสร้างเขตแดนขึ้นรอบหอสมุดเพื่อไม่ให้มันลามออกมานอกอาณาเขตก่อนที่จู่ ๆ จะเกิดแรงระเบิดซ้ำขึ้นมันจนร่างกายของคนที่คุมเขตแดนอยู่กระตุกวูบ

"บ้าเอ้ยย ประตูกุญแจหยากไย่.."

ความหัวเสียของเธอแสดงออกชักผ่านสีหน้า ต่อให้อยากเข้าไปตรวจสอบดูมากเท่าไหร่ตอนนี้คงไม่สำคัญเท่าความสูญเสียของชีวิตชาวบ้านที่หายไปเมื่อเพลิงลุกโชนขึ้น แม้เธอจะเสียใจเรื่องความสูญเสีย

แต่หากไม่มีหอสมุด มิติที่เชื่อมต่อกับเอสเม่และป่าอันไม่ศักดิ์สิทธิ์ก็หายไปเช่นเดียวกัน เธอกลับไปไม่ได้แล้ว

---

ประตูกุญแจหยากไย่ได้หายไปแล้วพร้อมหอสมุด

เรกูลัสรีบวิ่งลงจากรถเล็กซัสของผู้เป็นพี่มาที่หอสมุดแห่งเอลิเชียนหลังจากที่ได้รับโทรจิตจากโรวีน่า เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายแบบนี้กลางดึก หอสมุดที่เขารักทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เมื่อตอนเย็นที่เขาปั่นจักรยานกลับจากที่ทำงานยังไม่เป็นสภาพนี้เลย

เงือกหนุ่มทรุดเข่าลงด้านหน้าหอสมุดที่เหลือเพียงโครงไม้ดำเมี่ยมเป็นตอตะโก ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุดนับตั้งแต่เกิดมา สองมือทุบลงกับพื้นหญ้าด้านหน้าระบายอารมณ์เจ็บปวดในทรวงอกอย่างไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม้สถานการณ์จะเลวร้าย นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย

เขาพยายามหาสาเหตุที่พอจะเกิดขึ้นได้ เรกูลัสไม่รู้เลยสักนิดว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ตัวคนทำต้องรับผิดชอบ เขาคิดแบบนั้น หลังจากพยายามตั้งสติได้แล้ว บรรณารักษ์หนุ่มจึงพยายามพาตัวเองกลับไปบนยานพาหนะที่พาเขามา ซบหน้ากับหมอนอิงที่เบาะหลังแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลทั้งเสียงสะอื้น

ไม่ทันที่เรจิน่าจะจอดรถ เรกูลัสก็เปิดประตูลงไปเมื่อเขามองเห็นกลุ่มควันโขมงลอยออกมาจากสถานที่ที่เคยเป็นหอสมุดของหมู่บ้าน เรจิน่าพยายามเอ่ยปากห้ามน้องชายของตนเองแต่ก็ไม่ได้ผล ไฟหน้ารถหญิงสาวทอดผ่านด้านหน้ามองเห็นเพียงซากของหอสมุดที่ครั้งหนึ่งเคยตระการตาเป็นสง่าในหมู่บ้านเอลิเชียน น้องชายของเธอกำลังเศร้าอย่างหนัก ใช่ เรื่องนั้นหล่อนรู้ดี แต่เรจิน่าก็ไม่อาจจะห้ามให้เขาหยุดร้องไห้ได้ ด้วยเพราะเข้าใจความรู้สึกเป็นอย่างดี

หลังจากที่เรกูลัสขึ้นรถมาแล้ว เรจิน่าก็ทำได้เพียงพูดปลอบใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าพอจะช่วยอะไรน้องชายคนนี้ได้หรือเปล่า แต่ก็ดีกว่าเรจิน่านิ่งเงียบไปเฉย ๆ

"ร้องออกมาเสียให้พอเรกูลัส เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน เธอไม่ได้ตัวคนเดียว ยังมีพี่ เฟลิกซ์ เรแกน รอยซ์ ราล์ฟ และแฟนเธออย่างโยฮัน คิดเสียว่าได้พักงานชั่วคราว ส่วนเรื่องตำราต่าง ๆ พี่จะช่วยตามกลับคืนมาเอง นิ่งเสียเถอะนะคนดี" เรจิน่ายื่นมือไปลูบหลังน้องชายด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ

ทันทีที่รู้เรื่องผู้นำจิตวิญญาณมนตรารีบมาปรากฏตัวที่นี่ทันที เธอร่ายคาถาบางอย่างก่อนที่ไฟจะเริ่มมอดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งดับพรึ่บไปเหมือนเปลวเทียนที่ถูกเป่า

ซาช่าได้พักแรงจากการกางเขตแดนซึ่งต้องใช้พลังเวทมหาศาล อีกทั้งหากมันลุกลามไปที่อื่นนั่นหมายถึงสภาต้องรับผิดชอบไปด้วยเช่นกันที่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมา

"ขอบคุณค่ะ ซาช่า" ลุยซ่าพูดขึ้นทั้งสีหน้าไม่สู้ดี เธอได้ยินเสียงกรีดร้องทรมานจากสิ่งที่ไม่มีชีวิตอีกแล้วดังออกมาจากกลุ่มควันโขมงจากเปลวเพลิงขนาดใหญ่ที่เพิ่งดับไฟ และบรรยากาศภายในยังคงร้อนระอุแบบที่ยังไม่สามารถเดินเข้าไปได้ในตอนนี้

ผู้นำจิตวิญญาณมนตราเดินไปใกล้สถานที่มากที่สุด ก่อนจะมองเศษเถ้าของตำราที่สลายไปอย่างเหม่อลอย ทำอย่างไรดี.. พลังเวทเธอจะมากพอที่จะเรียกมันกลับคืนมาอีกครั้งไหม.. แน่นอนว่าเธอหมายถึงสิ่งของ ไม่ใช่สิ่งที่เคยมีชีวิตอยู่ภายในนั้น สองมือบางยกมือปิดสองหูตนไปแผ่วเบาเมื่อเสียงหวีดร้องทรมานภายในนั้นยังไม่จางหายไปเลย..

"อย่าเพิ่งเข้าไปนะคะ รอให้มันสงบลงอีกหน่อยเถอะ" เธอเอ่ยกับซาช่า ตอนนี้เอสเม่เองก็หายไปแล้ว รวมทั้งประตูต่าง ๆ ด้วยเช่นกัน

Miller L. Alan

ไวเซ็น(นาก) | สนิฟเตอร์(ปลาหมึก) | คอร์เดีย (ไม้กวาด)

"เอาล่ะที่สุดท้ายต้องจุ๊ ๆ นะครับ" พ่อมดหนุ่มทำมือชู่วที่ริมฝีปากเป็นการบอกโครงกระดูกน้อยว่าการจะเข้าไปสถานที่แห่งนี้นั้นต้องงดใช้เสียงซึ่งเจ้ากระดูกน้อยก็ทำตามเป็นอย่างดี พ่อมดหนุ่มจึงว่าใจและพาเจ้ากระดูกน้อยเข้าไปยังหอสมุกเอลิเซียนที่สร้างขึ้นมาใหม่แม้จะแอบเม้มริมฝีปากอยู่นิดหน่อยแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดให้เด็กน้อยกังวลใจ

"ที่สุดท้ายที่นี่รึเปล่าครับ" พ่อมดหนุ่มกระซิบเบา ๆ เพราะถ้าทำผิดมารยาท้เสียเองมันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเลยนี่นะ

---

พาเด็กกลับบ้านคำใบ้ที่ 3  [1+2]

Take Me Home

โครงกระดูกตัวน้อยที่ถูกอุ้มยกมือกำรอบคอเสื้อของมิลเลอร์เบา ๆ ดวงหน้านั้นแข็งทื่อด้วยความเกร็งเล็ก ๆ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นอะไรด้วยกลัวจะรบกวนพี่ชายที่ช่วยอุ้ม กระทั่งทั้งสองเดินทางผ่านสถานที่ตามคำใบ้มาถึงที่ที่สาม ริมฝีปากเล็กที่เม้มแน่นเลียนแบบคนที่อุ้มอยู่นั้นของเจ้าโครงกระดูกจิ๋วที่หันมาสบตาแป๋วก็บอกได้เป็นอย่างดีว่ามีอะไรพลาดไป

ขาเล็ก ๆ นั้นดิ้นดุ๊กเล็กน้อยเหมือนอยากให้ปล่อยตนลง ก่อนดวงหน้าที่ทาสีเป็นโครงกระดูกทับนั้นจะพยักหน้าหงึกว่าจะไม่ใช้เสียงก่อนจะเดินดุ่มไปเอากล่องที่ซ่อนเอาไว้มากอดแนบตัวขณะเดินเข้าหามิลเลอร์ มือน้อยกวักให้พี่ชายก้มลงมาก่อนจะกระซุบกระซิบกลับไม่ต่างกัน

" พี่ชาย.. พาไปที่ที่ฉองผิดค่ะ ต้อง.. ต้องไปร้านพี่คี "

สิ้นเสียงกระซิบเล็กนั้น กล่องในอ้อมแขนของเจ้าโครงกระดูกน้อยก็ถูกยกมาบังครึ่งหน้าเอาไว้ด้วยกลัวจะโดนว่าอะไรไหมที่ต้องมาเฉลยว่าพี่ชายพาไปผิดที่หนึ่งแบบนั้น

" ถ้า... ถ้าไปถูก หนูจาให้.. ให้ก่องนะคะ.. " เสียงเล็กเอ่ยแผ่วอีกหน

ไม่ถูก 1 สถานที่

2 ; เหมือนต้องไปที่ที่เล่นเกมได้ก่อนนะคะ ร้านของพี่คี ที่นั่นก็มีของกินค่ะ

Zinnia A. Lewis

ร่างโปร่งของแม่มดสาวตำแหน่งควินติชาที่โหมงานอยู่หลายวันได้ปรากฏตัวขึ้นที่หอสมุดของเอลิเชียนที่ตอนนี้กลับมาอยู่ในสภาพที่ดีดังเดิมแล้ว แต่หากยังไม่มีวี่แววของประตูซึ่งเป็นทางเชื่อมสู่สถานที่ของพวกเธออยู่เลย วันนี้ก็เลยนัดหมายกันเพื่อจะมาตามหาประตูนั่น

" เหมือนว่า.. จะยังไม่มากันสินะ " เธอเอ่ยออกมาหลังจากที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเลื่อนมองไปทั่วบริเวณ รวมไปถึงการพยายามตามหาประตูที่ต้องการด้วย

---

เข้าร่วมอีเวนต์ ตามหาประตูสู่โถงแห่งเอสเม่

“อุ๊! เหมือนยังไม่มีใครมาเลยสิน้า~”

แม่มดตัวน้อยปรากฏตัวขึ้นที่ห้องสมุดของเอลิเชียนตามคำนัดแนะ ถึงจะแอบมาสายไปกว่าหลายนาที แต่ว่านะ คนอื่น ๆ ก็ยังไม่ยักมาเหมือนกัน ถือว่าเธอก็ไม่ได้มาสายนักหรอก รอก็ไม่เสียหายใช่ไหมนะ

“ยังไงดี หวังว่าคงไม่มีอะไรโพล่มาให้ตกใจหรอกนะ”

---

เข้าร่วมอีเวนต์ ตามหาประตูสู่โถงแห่งเอสเม่

Klaus Torben Lance

เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังขึ้นในตอนที่เขาเก็บไม้กวาดเข้ามิติไป ภาพในวันนั้นยังคงติดตา และคงจะเป็นสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจจนยากจะลืมเลือนไปชั่วชีวิต และทุกครั้งที่มาถึงที่นี่เขาคงจะยังวนเวียนคิดถึงเรื่องในครานั้นไม่มากก็น้อย

ดวงตาคมที่กวาดมองไปรอบๆไล่ดูตามส่วนต่างๆของหอสมุดที่ผ่านการซ่อมแซมด้วยเวทมนตร์โบราณจนกลับมาสมบูรณ์แล้วด้วยสายตาที่ซับซ้อน ดีใจ เสียใจ เศร้าใจ ผิดหวัง ไม่รู้ว่ามันจะต้องรู้สึกแบบไหนกันแน่ เขามาถึงเป็นคนแรกๆ แต่ไม่ใช่คนแรกที่ย่างเข้าไปด้านใน

คลอสรอจนกว่าจะมีพ่อมดแม่มดกลุ่มใหญ่มาถึงจึงเดินเข้าไปพร้อมกับพวกเขาเงียบๆ เขาไม่ได้กลัว หรือขยาดในสิ่งใด เพียงแต่ความรู้สึกมันอัดแน่นเกินไปจนยากที่จะยอมรับและเผชิญกับมันได้โดยเร็ว

---

เข้าร่วมอีเวนต์ ตามหาประตูสู่โถงแห่งเอสเม่

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 11-18-2023, 09:14 PM โดย Klaus T. Lance

Icarus V. Deluar

ไม้กวาดของพ่อมดหนุ่มร่อนลงมายังหอสมุด วันนี้พวกเขาจะไปตามหาหอเอสเม่กัน

"คาโซ ออกมาก่อน" อิคารัสไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ วันนี้แมวดำตนดันอินดี้อยากวาร์ปมาเองเสียอย่างนั้น

"โอ้โห! ซ่อมแล้วหรอ~" เสียงของคาโซพูดขึ้น อิคารัสมองมันก่อนที่จะเดินเข้าไปอุ้มเจ้าตัวน้อยไว้ เขามองหังหอสมุดที่เขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ไฟไหม้ แต่นั่นแหละ มันไม่ต่างจากเดิมเท่าไรนัก

---

เข้าร่วมอีเว้นท์ ตามหาประตูสู่โถงเอสเม่

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 11-18-2023, 09:15 PM โดย Icarus V. Deluar

ISHA

"หวาาา ตื่นเต้นจังงง เขาจะทำอะไรกันนะนัวร์"

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงตัวน้อยเอ้ยพร้อมกับร่างที่กำลังเดินต้อย ๆ เข้ามาภายในห้องสมุดโดยที่อ้อมแขนของเธอคือเจ้าแมวเธนัวร์หน้าดุไม่รับแขก แต่ไม่สำคัญหรอกเพราะเธนัวร์จะหน้าแบบไหนไอช่าก็ชอบทั้งนั้น

"อื้อ ๆ พี่สาวคนนั้นสวยจางงง อ๊ะ—ไอช่าอ่านหนังสือได้ไหมนะ?"

---

หมายเหตุ เข้าร่วมอีเว้นท์ตามหาประตูสู่โถงเอสเม่

A. Valdus

แม่มดสาวค่อย ๆ ร่อนไม้กวาดลงสู่พื้นดินเมื่อมาถึงหน้าหอสมุดเอลิเชียนของหมู่บ้านตามนัดที่เหล่าผู้วิเศษในหมู่บ้านได้นัดกันไว้ มือเรียวดีดนิ้วเพียงหนึ่งทีไม้กวาดก็ถูกเก็บเข้าที่ของตนเอง จากนั้นจึงเดินเข้ามายังจุดรวมพลที่มีคนหลายคนที่ไม่คุ้นหน้ายืนอยู่ก่อนแล้ว

“ โรเวียนคะ หนังสือเต็มเลย ” เอ่ยกระซิบกับสัตว์ภูตรับใช้ของตนเองเบา ๆ อย่างตื่นเต้นในขณะที่ผ่อนฝีเท้าลงเมื่อเข้าใกล้กับกลุ่มผู้วิเศษที่กำลังรวมตัว จากที่สัมผัสได้ คงจะมาถูกที่แล้วสินะ ?

---

เข้าร่วมอีเวนต์ ตามหาประตูสู่โถงแห่งเอสเม่

Miller  L.  Alan

พ่อมดหนุ่มค่อย ๆ ก้าวเข้ามายังหอสมุดท่าทางแล้ววันนี้จะมีคนมารวมตัวกันเยอะไม่เบา ไวเซ็นเองตอนนี้ก็แอบอยู่ในผ้าพันคอของเขาเพราะเขาไม่แน่ใจว่าจนกว่าจะเข้าร่วมพ่อมดแม่มดกันเองจะพาน้องออกมาดีรึเปล่าเขายังไม่อยากให้บรรณารักษ์จ้องเขาตาเขม็งเสียเท่าไหร่

"เซ็นไม่อึดอัดนะครับ" มิลเลอี์ก้มถามไวเซ็นที่อยู่ตรงคอของตนเจ้าตัวเล็กดิ้นนิดหน่อยก่อนส่งเสียงออกมาเล็ก ๆ และเบาจนแทบกระซิบ

"อึดอัดนิดหน่อยง่า "

---

หมายเหตุ : เข้าร่วมอีเว้นท์ตามหาประตูสู่โถงเอสเม่

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 11-18-2023, 09:46 PM โดย Miller L. Alan

Zinnia A. Lewis

" มากันแล้ว.. สวัสดีนะคะทุกคน ขอบคุณที่มากันวันนี้ค่ะ " เสียงทุ้มหวานของควินติชาเอ่ยทักทายเหล่าพ่อมดแม่มดที่มาอยู่ที่นี่กันแล้วพร้อมกับรอยยิ้มหวานอย่างเป็นปกติ

" อย่างที่รู้กัน ถึงหอสมุดจะกลับมาสู่สภาพเดิมแล้ว แต่ว่าประตูของพวกเรายังไม่ปรากฏออกมาเลยค่ะ เรามาช่วยกันตามหากันเถอะค่ะ " เธอเอ่ยเชิญชวนอย่างเป็นทางการอีกครั้งก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจะเลื่อนมองไปยังผนังโล่งซึ่งเป็นที่อยู่เดิมของประตูโถงเอสเม่

---

ตามหาประตูสู่โถงแห่งเอสเม่

ISHA

"ประตู?"

หัวทุยเอียงซ้ายขวาด้วยท่าทางขบคิด สองขาเดินเตาะแตะไปตามทางทั้งที่ยังไม่ปล่อยเธนัวร์ให้ได้เดิน เธอไม่รู้ว่าประตูที่พวกพี่สาวพี่ชายตามหาคืออะไร แต่ไอช่ามาเล่นด้วยเพราะว่ามันน่าสนุกดี

เมื่อคิดได้แล้วจึงวิ่งดุ๊ก ๆ ไปซ้ายทีขวาที จะมีบ้างที่ถูกกองหนังสือดึงดูดแต่ก็ยังไม่ลืมหรอกนะว่าต้องหาอะไร

"คุณประตู ออกมาหาไอช่าหน่อยเร็ววว"

---

หมายเหตุ ตามหาประตู

ดูเหมือนว่าประตูที่เคยอยู่ที่เดิมจะหายไปแล้ว
แต่พลังเวทของแต่ละคนยังสัมผัสถึงมันได้อยู่
โรลเพลย์ใช้วิธีการใดก็ได้เพื่อหาประตู คนละ 1 โรลเพลย์ จากนั้นแท็กระบบ 

Klaus Torben Lance

เมื่อเข้ามารวมกลุ่มกันด้านในแล้วคลอสก็เดินตามคนอื่นๆที่กำลังค้นหาประตูไปเรื่อยๆ บางครั้งก็แยกตัวออกมามองในจุดที่คับคล้ายคลับคราว่าน่าสงสัย แต่ก็ยังไม่รู้สึกถึงที่ใดเป็นพิเศษ

“ปกติมันอยู่ตรงไหนนะครับ” เขาเอ่ยถามหลายๆคนที่เดินอยู่ด้วยกัน เหมือนว่าจะใช่ตรงนี้ แต่ก็เหมือนว่าไม่ใช่ ไม่รู้ว่าการสร้างหอสมุดขึ้นมาใหม่นี้จะส่งผลต่อการเข้าถึงโถงของพวกเขาหรือไม่

---

ตามหาประตู

Icarus V. Deluar

ประตู... อิคารัสไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่ามันอยู่ตรงไหน มือของเขาคลำ ๆ ไปตามชั้นวางหนังสือ สายตาพยายามสอดส่องไปด้วย เขาไม่ได้คิดถึงพวกกลไกหรืออะไรพวกนั้น ก็พวกเขาไม่ใช่มนุษย์นี่

"ตรงนี้....." มือของพ่อมดหนุ่มลองคลำไปตามชั้นหนังสือที่สูงขึ้น เผื่อว่าตรงนั้นจะมีอยู่ ซึ่ง เขาคิดอะไรอยู่กันนะ ถ้ามีจริง ๆ ก็คงเปิดไปแล้วล่ะ

---

คลำไปตามชั้นหนังสือ