โรลเพลย์ หอสมุดเอลิเชียน

I just make vanilla world

LILY Marripearla Lily Sullivan ปมริเพิร์ลล่าเลิกเรียวคิ้วขึ้นมองดูแวมไพร์สาวด้วยสายตาที่คล้ายจะบอกว่าเจ้าหล่อนข่างไม่รู้อะไรเสียเลย หากคนที่กำลังกังวลว่าเธอจะมีรอยขีดข่วนคนนี้รู้เข้าว่าตนนั้นต้องกรีดเลือดเพื่อทำพิธีเป็นว่าเล่นจะทำหน้าอย่างไร แต่ก็เพียงปล่อยให้มันเป็นความคิดในหัวโดยที่ไม่เอ่ยเฉลยออกไป อย่างไร ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้นี่ ดวงตาหลุบมองการกระทำของหญิงสาวอย่างเงียบงัน เธอคิดว่าหยดโลหิตจะถูกกลืนกินไผจนหมดเสียอีก แต่เหมือนจะไม่ใช่ "ไม่ได้เล่นนี่คะ ก็ในเมื่อเทรโรเลียกำลังหิวฉันเลยให้ดื่มเลือดนี่ไง" อธิบายเสียงเจื้อยแจ้วก่อนจะหลุบสายตาลงมองบากแผล คงต้องไปเอายาสมานแผลที่ลานประลองมาใช้ แต่ว่าคงต้องประลองสักตาเพราะว่าจะให้หยิบมาใช้ฟรี ๆ น่าจะไม่เข้าที และคงทำไม่ได้ด้วย "ความอดทนต่ำจำเลยค่ะ รอให้มันไหลออกมาสิคะ หรือจะดูดก็ได้นี่นา" "เหมือนหลอดไงคะ ปกติไม่ทำกันเหรอ"

「R」

-Trerolia F. Lazarus-

ดูเหมือนเจ้าแมวขนฟูกำลังสนุกกับการนั่งเล่นอะไรที่ไม่ควรเล่นเสียได้ แต่ถึงอย่างนั้นเทรโรเลียก็สุดจะพูดอะไรออกไปอยู่ดี ดีแค่ไหนแล้วที่อีกฝ่ายยังมีน้ำใจ(?)ให้เธอลดอาการอยากไปได้บ้าง

อาศัยจังหวะนี้กลับบ้านเลยดีหรือไม่นะ แม้จะอยากทำแผลให้เพราะกลัวว่าจะไปลากเชื้อโรคอะไรเข้าแผล ทว่าติดตรงที่เธอทำแผลไม่เป็นนี่สิ

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นพร้อมเงยหน้ามองคู่สนทนา “อืม..ถ้าคนอื่นคงกัดไปแล้ว แต่ฉันไม่หรอกค่ะ”

พลางยกปลายนิ้วชี้มาที่บริเวณเขี้ยวตัวเอง เผยอริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อให้เห็นมันบ้างก่อนจะเอ่ยออกมาถึงเรื่องปัญหาที่ว่า เป็นแวมไพร์แต่ไม่เคยกัดใครสักทีนี่ คงถูกหยามหน้าไม่น้อยกระมัง

“จริงอยู่ที่ฉันดื่มเลือดจากในถุง แต่ปกติก็ใช้เขี้ยวเจาะแล้วกรอกปากมากกว่าดูดมันขึ้นมาทีละนิดน่ะค่ะ”

เอิ่ม ออกแนวตะกระตะกรามไปหน่อย แต่ในกรณีพวกนั้นจะเป็นเฉพาะที่ร่างกายต้านทานอาการกระหายไม่ไหว เพราะเทรโรเลียค่อนข้างดื้อดึงพอสมควร การรับถุงเลือดมาจากโรงพยายาลค่อนข้างมีข้อจำกัด เพราะเลือดที่เธอเอามายื้อชีวิตตัวเองก็สามารถช่วยชีวิตใครต่อใครได้หลายทอดทีเดียว

จรดสายตาลงมองบริเวณบาดแผลเจ้าตัวอีกครั้ง แต่เชื่อเถอะว่าอาการอยากกระหายไม่ได้จากไปไหน ความต้องการที่กู่ก้องอยู่ลึก ๆ ยังคงต้องการให้คมเขี้ยวทั้งสองฟากฝั่งนี้แทรกผ่านผิวกายเพื่อดูดกลืนของเหลวสด

แต่นั่นก็แค่ความคิด...เทรโรเลียเชื่อว่าเธอหลีกเลี่ยงการใช้สัญชาตญาณดิบของแวมไพร์ได้นะ แม้เมื่อครู่นี้จะพลาดท่าไปเสียหน่อยก็ตาม

“ถ้าคุณแค่อยากได้เลือดแวมไพร์ก็บอกฉันโดยไม่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรนั่นก็ได้มั้งคะ”

“ฉันไม่ติดหรอกถ้าแมรี่อยากได้ ฉันไม่ได้หวงเลือดตัวเองเท่าไหร่เสียด้วยสิ”

เพราะอีกเดี๋ยวก็มีเลือดสำรองทดแทนส่วนที่เสียไปอยู่แล้ว ติดที่ว่าตอนนี้มันไม่มีเลือดที่ว่านั่น อีกฝ่ายคงต้องรอเธอเสียหน่อยถึงจะรีดเลือดไปตามที่หล่อนต้องการ

I just make vanilla world

LILY Marripearla Lily Sullivan "หืม...เก่งนะคะที่อยู่มาได้ถึงป่านนี้" แม้น้ำเสียงจะฟังเูสบาย ๆ แถมยังประดับไปด้วยรอยยิ้ม แต่เชื่อสิว่านั่นไม่ใช่คำชมหรอก แต่ก็ไม่ใช่คำแดกดันหรือประชดประชันแต่อย่างใด แมริเพิร์ลล่าเพียงพูดออกไปอย่างที่ใจคิดก็เท่านั้นแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกในโลกที่การเข่นฆ่าคือความผิดปกติ กระนั้นก็เป็นเรื่องน่าฉงนทีเดียวที่หญิงสาวเบื้องหน้าของแมริเพิร์ลล่าช่างไร้ซึ่งสัญชาตญาณของแวมไพร์เสมือนเปลวเทียนที่ริบหรี่ได้ขนาดนี้ แต่ประโยคท้ายของเต้าหล่อน ฟังแล้วช่างชวนให้เจ้าแมวขนดำไม่สบอารมณ์เสียเหลือเกิน "ยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะเนี่ย" แมริเพิร์ลล่าพ่นลมหายใจออกมา ดวงตามองสบเข้าไปยังคู่นัยน์ตาเบื้องหน้า "ฉันไม่ได้ต้องการร้องขอ แต่กำลังแลกเปลี่ยนค่ะ ถ้าเทรโรเลียไม่ทำตามความต้องการนั้น ฉันก็คงต้องขอปฏิเสธเหมือนกัน" "ฉันไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร" ส่วนหนึ้สิน...อันนี้ไม่นับแล้วกัน

「R」

-Trerolia F. Lazarus-

“เอ…ฉันก็ไม่ได้คิดนะคะว่าคุณกำลังร้องขอฉันอยู่ แมรี่?”

เทรโรเลียเอ่ยกลับในขณะที่สายตาสบมองเห็นถึงความไม่พอใจที่เจ้าตัวแสดงออกมา พอเป็นแบบนี้แล้วก็นึกอยากจะขำขันเล็ก ๆ เพราะท่าทีไม่สบอารมณ์นั่นเหมือนแมวมากเกินไปจริง ๆ

แย่จัง แบบนี้เธอจะมองอีกฝ่ายเป็นแม่มดได้ไหมนะ?

“แต่ถ้าคุณต้องการแลกเปลี่ยน รอบหน้าก็ให้เลือดเยอะกว่านี้สิคะ ถ้าแบบนั้นฉันยอมให้คุณรีดเลือดจนหมดตัวเลยล่ะ”

หญิงสาวเริ่มกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง คลี่ยิ้มพลางเอียงศีรษะลง สบมองเข้าไปยังดวงตาจักรวาลเบื้องหน้าอีกครั้งก่อนจะปัดตกคำพูดก่อนหน้านี้ด้วยท่าทีสบาย

แน่นอนล่ะว่าไม่ เธอไม่ต้องการเลือดจากอีกฝ่ายสักเท่าไหร่นัก ไม่ใช่ว่ารสไม่ถูกปาก แต่เทรโรเลียกำลังกลัวตัวเองต่างหากถึงปฏิเสธ

“ล้อเล่นค่ะ อย่าลืมทำแผลนะคะ เลี่ยงโดนน้ำหรือสัมผัสสิ่งของ”

“ฉันต้องไปแล้วค่ะ เลือดคุณคงห้ามอาการหิวได้ไม่นาน”

เธอกล่าวบอกลาเพียงสั้น ก่อนจะรีบลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งและดิ่งตรงกลับไปทางเดิมที่ตนเคยมาในทันที

I just make vanilla world

LILY Marripearla Lily Sullivan "โลภจังเลยนะคะ" ถึงจะเอ่ยเช่นนั้นแต่แล้วอย่างไรล่ะ สุดท้ายแมริเพิร์ลล่าก็ชื่นชอบคนโลภมากกว่าคนที่ไร้ซึ่งความทะเยอทะยานอยู่ดี หากไม่มีความต้องการก็น่าเบื่อแย่และเธอหน่ายกับอะไรแบบนั้นที่สุดเลยนี่ ชำเลืองสายตาขึ้นมองเจ้าของคำพูดบอกให้ตนไปทำแผลแม้ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้ดูสนอกสนใจบาดแผลของตนนัก ทั้งที่คนเจ็บก็คือแมริเพิร์ลล่าเองไม่ใช่ตัวหล่อนสักหน่อย หรือจะบอกว่าแวมไพร์กลัวเลือดก็ฟังไม่เข้าทีเท่าใดนัก "ฉันจัเการตัวเองได้ค่ะ" "โชคดีนะคะ" เอ่ยตอบคนที่ขอตัวออกไปก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเลือดบนแผลพลางใช้คฑาด้ามเล็กโบกเก็บหนังสือที่ยังอ่านไม่จบให้ไปเข้าที่เพราะไม่อยากทำให้หยดเลือดเลอะเปื้อน คงได้้้วลากลับขิงเธอแล้วเหมือนกัน

「R」

Ostara Ostarie

ตึก ตึก เสียงการเดินของออสทารานั้นดังขึ้นมาหลังจากที่เธอเดินออกมาจากรถบัส เพราะว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังเดินทางมาที่หอสมุดเอลิเซียนอยู่นั้นเอง เป็นสถานที่ ที่ไม่เคยคิดจะมาเลย แต่เพราะว่าช่วงนี้เธอกำลังรู้สึกกังวนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างมาก เลยจำเป็นต้องมา หญิงสาวไม่ว่าเปล่า เธอเดินไปในโซนหนังสือที่เกี่ยวข้องกับแฟรี่ และพยายามตามหาอาการแบบนี้ออกไป หรือว่าต้องไปโซนหนังสืออาการทางจิตดี..

"อืม...ต้องหาหนังสือแบบไหนกันนะ ที่จะช่วยให้คำตอบกับเราได้" 

ออสทาราเอ่ยแบบนั้นออกไปเพราะว่าเธอไม่ค่อยกล้าที่จะทำอะไรเสียเท่าไรเลยเพราะแบบนี้ละมั้งเลยต้องมีอาการแบบนี้ หญิงสาวจับไปที่หัวใจของตัวเองที่ว่างเปล่าเป็นเวลานานแสนนาน และตอนนี้มันก็จะเป็นแบบนี้ต่อไป ออสทาราไม่ได้หนังสือที่เธอต้องการ หญิงสาวจึงเดินทางออกไปจากหอสมุดแห่งเอลิเซียนทันทีเพราะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ต่อแล้ว

 

Ostara Ostarie

ร่างของแฟรี่สาวชาวป่านามออสทาราเดินทางมาที่หอสมุดแห่งเอลิเซียนอีกครั้งแล้ว หญิงสาวมารอบนี้เธอไม่ได้มาด้วยอาการเหมือนเมื่อวานเพราะตอนนี้เธอได้รับรู้ถึงความหมายของการมีชีวิตที่ดีจากรูมเมทของเธอคุณมิกะแล้วเรียบร้อยหญิงสาวคิดก่อนที่จะเริ่มทำสิ่งที่เป็นไปได้สำหรับเธอคือการเดินไปหาหนังสือท่องเที่ยวซานฟรานซิสโกจากหมวกการท่องเที่ยวซึ่งน่าจะมีในหอสมุด เมื่อได้มาแล้วก็ทำการยืมหนังสือให้เรียบร้อย เธอกะว่าหากยืมไม่ได้จะมานั่งคัดลอกบางส่วนของสมุดโดยเฉพาะแผนที่ให้เรียบร้อยจากที่นี่

"เอาล่ะ ได้สิ่งที่ต้องการมาแล้ว เราไปกันเลยดีกว่าไหมนะ" หญิงสาวคิดแบบนั้นก่อนที่จะเดินทางไปยังสถานที่ที่เธอต้องไปอีกครั้งหนึ่ง เพราะตอนนี้คนที่อยู่ภายในนั้นเริ่มจะมองหน้าของเธอแล้วว่ามาทำอะไรที่นี่กันนักหนา

 

Ostara Ostarie

ออสทาราเดินทางมาจนถึงหอสมุดแห่งเอลิเซียน รอบนี้เธอมาเพื่อที่จะคืนหนังสือที่ยืมไปก่อนหน้านี้ เธอไปทำเรื่องกับบรรณารักษ์ของที่นี้ให้เรียบร้อยแล้วเดินทางออกมาจากบริเวณหอสมุดแห่งเอลิเซียนเพราะว่าตัวเองไม่มีธุระอะไรกับมันแล้ว เธอเดินไปรอที่ท่ารถอยู่อีกทีเพราะกะว่าจะไปนอนพักแถวทะเลสาบเสียหน่อย อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่ทำก็ได้นะเนี้ย หญิงสาวคิดสภาพทะเลสาบในช่วงพระจันทร์ครึ่งดวงมันคงสวยไปเลย...แต่รอเท่าไรรถบัสก็ไม่มาสักทีหญิงสาวจึงเริ่มที่จะลุกขึ้น

"หรือว่าเราจะบินไปดี" เสียงของเธอเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่จะพยักหน้ากับตัวเองเพราะว่าเธอต้องเดินทางไปยังทะเลสาบด้วยสิ่งที่เรียกว่าปีกแล้วล่ะ หลังจากนั้นเธอก็กระพือปีกของตัวเองให้ออกมาแล้วมุ่งหน้าสู่เส้นทางบนอากาศ

 

เพราะไม่มีอะไรทำสุดๆ และสุดท้าย เท้าของคาเดนพาตัวเขามาถึงหอสมุดเอลิเชียน สถานที่เขาเคยมาเพียงไม่กี่ครั้งและไม่ค่อยมาอ่านบ่อยด้วย

"เอาล่ะ หาอะไรอ่านสักเล่มแล้วกัน" คาเดนพยายามทำตัวให้เงียบแบบที่เวลามนุษย์ควรทำยามที่เข้าห้องสมุด แล้วมองหาหนังสืออ่านฆ่าเวลาไปก่อนระหว่างที่ไม่มีงานอะไรให้ทำแบบนี้

ลูซินพาตัวเองนั่งรถรางเดินทางมาจนถึงหอสมุดที่ตั้งอยู่ภายในหมู่บ้าน เขาสาวเท้าเดินเข้าภายในเคหะสถานในทันทีก่อนจะตรงเข้าสู่ด้านในโดยระมัดระวังการเดินไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนพื้นที่อันเงียบสงบ ถึงแม้ว่าผู้คนจะดูบางตามากก็ตาม หรือหากให้พูดตามตรง คือแทบจะไม่มีคนเลยเสียด้วยซ้ำ แต่ถามว่าแปลกใจไหมก็คงไม่ เพราะดูจากเข็มสั้นบนนาฬิกาที่ชี้บอกเวลาแล้ว คนที่แปลกควรจะเป็นตัวเขาเสียมากกว่า

หอสมุดถูกจู่โจม

ฝูงชนจากคาเฟ่ริมน้ำเดินทางมายังหอสมุดแห่งเอลิเชียนโดยพยายามพังประตูเข้าไป หนึ่งในนั้นหยิบเสียมที่ปักอยู่กับกองดินพยายามทุบทำลายประตู โดยคิดว่าจะมีอะไรอยู่ในนั้น และคงจะสำคัญกับพวกเขามากจนต้องทำถึงขนาดนี้ เสียงสัญญาณกันขโมยของหอสมุดเอลิเชียนดังไปทั่ว

---

Main Event เริ่มต้นขึ้น ต้องการผู้เข้าร่วมไม่เกิน 7 คน

โรลเพลย์มาถึงหอสมุดแห่งเอลิเชียน กรุณาเดินทางผ่านบริการคมนาคม

สงวนไว้สำหรับผู้ที่ไม่เคยเข้าร่วม Side Event หรือ Main Event วันนี้เลย

ต้องการชาวเงือกอย่างน้อย 2 คนในการเข้าร่วม Main Event ครั้งนี้

Lancelot Kalzer

00:00:02

ทว่ายังไม่ทันเยือนถึงอพาร์ตเมนต์ เสียงสัญญาณกันขโมยที่แว่วผ่านได้ยินทำให้เขาตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางมุ่งตรงมายังเขตหอสมุดเอลิเชียนแทนอย่างติดกังวล ครั้นมาถึงที่หมายก็รางกับเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งให้ชวนสงสัยก่อนจะก้าวเดินช้าลงเพื่อจับสังเกตกลุ่มคยเหล่านั้นเสียก่อนว่าทำอะไร

จะส่งเสียงทักก็ใช่ที่ เพราะสัญญาณกันขโมยมันดังเสียดหูเสียจนแลนสลอตต้องยกมือปิดกั้นเสียงเอาไว้จนหน้าบี้ไปหมด

ทำอะไรกันเนี่ย

---

/ เข้าร่วม

Olivia R. Dickerson

00:00:02

หลังจากที่ลิเวียวิ่งมาจนถึงหอสมุดแล้ว เธอจึงจะเดินเข้ามายังด้านในและยังเบิกตาโต เมื่อมองเห็นว่าสถานที่นี้ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย ทว่าเธอที่ยืนอึ้งอยู่กลับมองเห็นอะไรบางอย่างจึงได้รีบสาวเท้าเดินเข้าไปยืนมองดูดว้ยใบหน้าที่เปลี่ยนจากการอึ้ง เป็นหวาดวิตกกังวนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดแทนกับสิ่งที่เธอมองเห็นเวลานี้

---

หมายเหตุ : ตอบสนองเข้าร่วม

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 10-07-2023, 09:18 PM โดย Olivia R. Dickerson

โซราเรียขี่ไม้กวาดลงที่หน้าหอสมุดเอลิเชียนและเดินเข้ามาดูความผิดปกติที่รู้สึกได้ก่อนหน้านี้ เขาได้ยินเสียงสัญญาณกันขโมยดังลั่นไปทั่วจนไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงสัญญาณกันขโมยที่ดังขึ้น โซราเรียที่ได้ยินเแบบนั้นก็มองซ้ายมองขวาหาคนอื่น ๆ ที่คาดว่าน่าจะมาเพราะเสียงสัญญาณกันขโมยเช่นเดียวกันกับเขา

---

เข้าร่วม

สองเท้าค่อยๆเดินมายังหอสมุด ไม่ช้าและไม่เร็วมาก แต่ก็ดูแล้วไม่น่าจะมาสายหรอกนะ เด็กสาวหยุดอยู่ด้านหน้า 

" นี้อะไรเนี้ย " น่าจะเป็นประโยคยอดฮิตของเธอมากเลยใช่ช่งนี้ เพราะเเทบจะทุกๆรอบเธอจะพูดคำนี้ขึ้นมาเสมอๆ และนี้สินะที่เป็นต้นเหตุของสัญญาณที่ดังสั่นไปรอบๆ แบบนี้ ต้องใช่เเน่นๆ ลอร์ร่ามองอยูาไ่ใกล้ไม่ไกลมาก แต่เอายังไงต่อดี

ตอบสนอง - เข้าร่วม

การทุบทำลายประตูทางเข้าหอสมุดเป็นภาพที่เขาไม่คิดว่าจะได้พบห็นในวันนี้เลยแม้แต่น้อย ทำเอาเหงื่หลั่งตามฝ่ามือ นี่มันเหตุการณ์ประหลาดอะไรกันเนี่ย เหมือนกับในพวกหนังซอมบี้บุกโลกไม่มีผิด แตกต่างก็ตรงที่คนพวกนี้ดูจะไม่ใช่พวกที่โดนกินสมองไปแล้วแบบนั้น แถมยังหอบเอาจอบเสียมมาด้วยกันด้วย

“พวกคุนทำอะไรกันเนี่ย ทำลายทรัพย์สินของหมู่บ้านแบบนี้มันผิดกฎหมายนะครับ!” เขาตะโกนออกไปเพื่อหวังจะหยุดการกระทำอันอุกอาจพวกนั้น

---

เข้าร่วม

แฟรี่สาวที่คิกคิดจะแวะกินข้าวอยู่ ๆ ก็หยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงจากหอสมุดเอลิเชียน, เจ้าของปีกคู่สวยตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางเพื่อตรงไปยังสถานที่ที่ว่า พบเข้ากับคนกลุ่มนึงที่ทำอะไรสักอย่างจนสร้างความกังวลให้กับเธอเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรกันแน่จึงพยายามเดินตามไปจนมาหยุดอยู่ที่หน้าหอสมุด และมีใครหลาย ๆ คนกำลังเดินตามเสียงมาเช่นกัน

ทำอะไรกันเนี่ย . . โจรเหรอ !

ผ่านมาเจ๋ย ๆ

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 10-07-2023, 09:22 PM โดย Angelynn Z. Monique

ทันทีที่ประตูปิดลงเงือกหนุ่มก็มาโผล่อยู่ที่หอสมุดเสียแล้ว เสียงสัญญาณกันขโมยดังก้อวงไปทั่ว ทำเอาเขาปวดหูไม่น้อยเลย ดูจากสถานการณ์แล้ว ฝูงชนแปลกหน้าถือเสียมทำลายประตูไม่หยุด หากไม่มีใครหยุดพวกนั้น ประตูหอสมุดมีหวังพังเป็นแน่ ดาเชียนตกใจไม่น้อยทว่าเขาไม่อาจรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฝูงชนพวกนี้

---

เข้าร่วม

เงือกสาวเดินมาจนถึงที่หอสมุด เดิมทีเธอคิดว่าจะออกไปหาซื้อของกินมาเก็บไว้ที่ห้องเสียหน่อย แต่ระหว่างทางที่เดินออกจากอพาร์ตเม้นท์กลับได้ยินเสียงดังโหวกเหวกโวยวายพร้อมกับเสียงสัญญาณกันขโมยมาจากทางหอสมุดจึงใจดีสู้เสื้อเปลี่ยนเส้นทางมาดูว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันนชแน่ เมื่อไปถึงกลับพบคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังทุบประตูหอสมุดราวกับพยายามจะพังเข้าไปพร้อมกับชาวบ้านส่วนหนึ่งที่น่าจะมาตามเสียงดังโหวกเหวกนี้เหมือนกัน

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย..

ตอบสนอง - เข้าร่วม

หอสมุดถูกจู่โจม

เพราะเสียงสัญญาณกันขโมยเลยทำให้หลายคนเลือกที่จะมารวมตัวกันที่หอสมุดเอลิเชียน ฝูงชนเหล่านั้นยังคงพังเข้าไปในหอสมุดอย่างไม่ลดละ ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงกระจกแตกดังมาจากอีกฝั่งของหอสมุดด้วย คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของใครสักคนเช่นกัน ปลายเสียมนั้นกะเทาะที่แม่กุญแจจนแตกหัก แล้วพากันกรูเข้าไปข้างในทันที

"หนังสือ ไปเอาหนังสือมาให้หมด ความรู้ พวกเราต้องการความรู้มากกว่านี้" คนเหล่านั้นพยายามคว้าเอาหนังสือ บ้างก็เขย่าชั้นให้ร่วงลงมา

---

คำสั่ง

โรลเพลย์ตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายใน 7 นาที

โปรดทราบ พวกเขายังคงเป็นมนุษย์อยู่ ดังนั้นห้ามทำอะไรให้พวกเขาตายเด็ดขาด

ผู้เข้าร่วม: Lancelot, Olivia, Soraria, Klaus, Laura, Dacian และ Violette