โรลเพลย์ หอสมุดเอลิเชียน

ELYSIAN LIBRARY 

Rudiger, Grethe

ดูหน้าก็รู้ว่าจำกันไม่ได้แหง เงือกสาวทดไว้ในใจถึงปฏิกิริยาอันแปลกประหลาดของคาเลนเทียหนุ่ม ทว่าเธอยังคงไม่เลิกทำหน้าทำตาเหมือนตกใจอย่างนั้นอยู่ได้อีกอึดใจ ก่อนจะรีบปรับท่าทีให้เข้าท่ากว่านั้นด้วยการเบือนหน้าหนีเพื่อดันหนังสือกลับเข้าชั้น กระแอมไอแก้เก้อเล็ก ๆ อย่างไม่รู้จะต่อบทสนทนาอย่างไรเมื่อเผลอทักเขาออกหน้าออกตาไปเช่นนั้น ก็ใช่ว่าเธอจะจำเด็กชายตัวเล็กคนนั้นได้ดีอะไรขนาดเขาโตก็ยังไม่ลืม แต่ไม่เจอกันราวสามสิบสี่สิบปี ปกติแล้วพวกมนุษย์เอง ตั้งหลายทศวรรษอย่างนี้แต่ยังหน้าเด็กเหมือนเดิมเนี่ย... ปกติหรอ ? 

"หน้าเด็กเกินไปหรือเปล่าน่ะ หรือเทคโนโลยีมนุษย์เดี๋ยวนี้พัฒนาแล้ว" ด้วยความสงสัย จึงเอ่ยปากไปด้วยความระมัดระวังในท่าที ว่าไปแล้ว กลิ่นของเขาก็ไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนอย่างสิ้นเชิง ไม่เหมือนคนที่เคยมีชีวิตเลยหากไม่ได้ใช้สายตามอง เกรเธ่ลืมไปเสียสนิทว่าอีกฝ่ายจำกันไม่ได้ จึงไม่ได้แนะนำตัวใหม่และทำเป็นง่วนกับการเขย่งลากนิ้วดูหนังสือในหมวดประวัติศาสตร์จนตัวซวนเซไปมาไม่มั่นคง

NOW PLAYING "us" BY Gracie Abrams

© auxbetty 2024

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 07-15-2024, 10:36 AM โดย Grethe Rudiger

                                                                                                                             แม้อีกฝ่ายจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางแล้ว แต่คู่ตาสีเทาซีดยังคงไม่ละไปจากเสี้ยวใบหน้าของเจ้าหล่อนเลยแม้แต่น้อย ยิ่งมองเขายิ่งคุ้นตา ผนวกกับท่าทางงุ่นง่วนแก้เก้อนั่นแล้วดูเหมือนว่าจะมีใครสักคนที่เขาเคยรู้จักปรากฏขึ้นมาอย่างเลือนรางในความทรงจำทีละน้อย แอรอนทิ้งความสนใจที่มีต่อเหล่าหนังสือบนชั้นไปเสียหมด แม้สิ่งที่ตามหาอยู่ก่อนหน้านี้จะถูกวางกลับขึ้นชั้นอยู่ตรงหน้า ทว่าแอรอนกลับไม่ทันระมัดระวังการกระทำที่อาจเป็นการเสียมารยาทอย่างการเคลื่อนใบหน้าขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว ใกล้กว่าเดิม ใกล้เสียจนปลายจมูกอยู่ห่างจากเสี้ยวหน้านั้นไม่ถึงคืบ

         นาทีนั้น กลิ่นทะเลแตะกระทบนาสิกประสาท 
         เหมือนจะพัดผ่านพาภาพอดีตให้กลับคืนด้วยจนน่าฉงน

         และนาทีนั้น หัวใจที่ควรหยุดเต้นไปแล้วของคาเลนเทียก็เหมือนจะทำงานขึ้นมา
          ทั้งสั่นรัว ร้องประท้วง อื้ออึงไปหมดจนเขานึกตกใจ

         "เกรเธ่ รูดิกอร์?" ชื่อที่ติดอยู่ในความทรงจำเมื่อครั้งวันวานถูกเอ่ยขึ้นในรอบหลายปี ไม่สิ หลายสิบปีเห็นจะได้ ประโยคคำถามที่เงือกสาวถามขึ้นเมื่อครู่จึงถูกละไปโดยสิ้นเชิง

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 07-15-2024, 11:20 AM โดย Aeron Calentia

ELYSIAN LIBRARY

Rudiger, Grethe

ความใกล้ชิดเกินจำเป็นควรจะทำให้เกรเธ่แตกตื่นเสียยิ่งกว่ากลิ่นแซนดัลวู้ดที่สัมผัสได้จากเขาเสียอีก ทว่าเงือกสาวกลับหมกมุ่นอยู่กับการหาคำตอบที่ไม่มีที่ใดนอกจากจากปากคนข้างกาย ความคิดในหัววนเวียนตีกันยุ่งให้ครุ่นทบทวนว่าตนเองพลาดอะไรไปหรือไม่ เช่นนั้นแล้วเธอจึงไม่ได้สังเกตท่าทีตระหนกที่ซ่อนอยู่ในบรรยากาศรายล้อมตัวอีกฝ่ายแม้แต่น้อย กระทั่งเขาเอ่ยทักเธอด้วยชื่อแทนที่จะเป็นคำตอบในประเด็นคำถามราวกับจะบ่ายเบี่ยงโดยไม่เจตนา นัยน์ตากลมของเจ้าหล่อนจึงเหลือบเบนมาสำรวจใบหน้าเยาว์วัยเกินอายุของแอรอนได้ถนัดตาขึ้น

"นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว ก็นะ พี่แก่ลงตั้งเยอะ ไม่ได้หน้าเด็กเกินวัยเหมือนนายนี่" 

เธอไม่คลายความสงสัยโดยง่าย ข้อสังเกตย้ำกับปาก สายตาจับผิดกวาดสำรวจโครงหน้าอันคุ้นเคยนั้นโดยไม่ผละหนีสร้างระยะห่าง

NOW PLAYING "us" BY Gracie Abrams

© auxbetty 2024

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 07-15-2024, 10:37 AM โดย Grethe Rudiger

"เหมือนเดิมเลยต่างหาก" แอรอนแย้งขึ้นทันควัน แม้จะยังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของความตื่นตะลึง นัยน์สีเทาเข้มยังคงหลุกหลิกเคลื่อนไปมาไล่จรดมองใบหน้าอ่อนหวานตรงหน้าที่ดูแล้วไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ได้ตั้งใจเมินเฉยต่อการพยายามทักท้วงเรื่องรูปลักษณ์ที่ดูอ่อนวัยกว่าความเป็นจริงซึ่งเกรเธ่กำลังให้ความสนใจตั้งแต่เมื่อครู่ แต่เป็นเพราะความตื่นเต้นที่ได้เจอคนคุ้นเคยในอดีตทำให้ความคิดของคาเลนเทียแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนานเกือบหลายนาทีได้

             กระทั่งเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง แวมไพร์หนุ่มถึงได้เริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังทำเรื่องที่เสียมารยาทอยู่ไม่น้อยต่อหญิงสาวตรงหน้า จึงเป็นคราวของเขาบ้างที่หลุดกระแอมแก้เก้อ ก่อนจะค่อย ๆ ถอนตัวพร้อมกับถอยใบหน้าออกมายืดตัวเต็มความสูง ข้อแตกต่างทางร่างกายที่เปลี่ยนไประหว่างเราจึงยิ่งเห็นได้ชัด สำหรับอมนุษย์อย่างเขาที่กาลเวลาหยุดนิ่งเสมือนไม่มีอยู่จริงมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่ทราบ การได้เผชิญหน้ากับเกรเธ่ รูดิกอร์ในเวลานี้ทำให้เขาตระหนักได้ว่าวันเวลาที่หมุนไปข้างหน้าอยู่ตลอดช่างยาวนานแค่ไหนนับตั้งแต่วันที่เขายังหายใจในฐานะมนุษย์

             "พี่เหมือนเดิมจริง ๆ รูธ" มีคำถามมากมายผุดขึ้นในความคิด เขาอยากรู้เรื่องราวมากมายเกี่ยวกับอีกฝ่ายตลอดช่วงเวลาที่ไม่ได้พบหน้ากัน กระทั่งเหตุผลที่บังเอิญทำให้เราได้พบกันอีกในคราวนี้ แต่แอรอนรู้ดี เขายังคงติดค้างคำถามของอีกฝ่ายอยู่หลายเรื่อง

             "ส่วนเรื่องหน้าเด็กอะไรนั่นก็ -" ก็อย่างที่พี่คิด เขาจะตอบไปแบบนั้นได้หรือเปล่า

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 07-15-2024, 11:20 AM โดย Aeron Calentia

ELYSIAN LIBRARY

Rudiger, Grethe

คนโตกว่าปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายกักเก็บพลังงานความกระอักกระอ่วนระหว่างคำถามและคำตอบกลับไปพร้อมกับระยะความต่างของสรีระที่เพิ่มขึ้นเมื่อเขายืดตัวเต็มความสูง นัยน์ตาสีสวยยังคงจับมองตาม ไหวไหล่เชิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดคาเลนเทียหนุ่มที่ว่าเธอไม่ได้แก่ลงแม้เขาจะอุตส่าห์ย้ำคำอีกรอบ นานแล้วทีเดียวที่ไม่ได้ยินเขาเรียกตนเองแบบนั้น คิดพลางเขย่งตัวไปหยิบหนังสือเล่มเดิมที่ตนเพิ่งอ่านมายัดใส่มือราวกับเดาได้ว่าเขาคงจะมาตามหาเล่มนี้เหมือนกัน

"ไปทำอะไรมา" เสียงอ่อนใจของเกรเธ่ดังขึ้นในอึดใจต่อมาเพื่อทลายช่องว่างที่อีกฝ่ายอึกอักไม่เลิก เธอใจอ่อนจนได้ ถึงจะทำทีเป็นจะดุก็ตาม มันก็ยังเป็นน้ำเสียงที่แฝงความเป็นกังวล

NOW PLAYING "us" BY Gracie Abrams

© auxbetty 2024

น่าแปลกไม่น้อยที่คำถามกว้าง ๆ ของหล่อน กลับเจาะจงชัดเจนในความคิดของแอรอนในคราวเดียว เขารู้ทันทีว่าคำตอบที่อีกฝ่ายต้องการคือคำอธิบายในเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเขาเมื่อหลายสิบปีก่อน มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะตอบคำถามนั้นด้วยความจริงที่เกิดขึ้น ทว่าชั่ววูบหนึ่ง ซอกหลืบเล็ก ๆ ในความนึกคิดของตัวเขาก็เกิดรู้สึกกลัวขึ้นมา มันไม่ใช่อาการหวาดกลัวจากการถูกประทุษร้าย ใกล้เคียงกับความกลัวเมื่อถูกจับได้ว่าทำความผิด หรือถ้าหากพิจารณาดูอีกทีคงเห็นว่าเด็กหนุ่มตัวเล็กในวันนั้นกลัวว่าพี่สาวคนสนิทจะไม่ชอบใจจนไม่ยอมมาพบกันอีก อะไรแบบนั้นล่ะมั้ง

             "ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร..." เขาลากเสียงตอบ ไหวไหล่น้อย ๆ ด้วยท่าทีผ่อนคลายที่ไม่เป็นธรรมชาตินัก ราวกับต้องการสำทับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรจริง ๆ 

             เขาแค่ไม่ได้หายใจแล้วเท่านั้นเอง

             "ก็แค่ - ป่วยใกล้ตาย" แวมไพร์หนุ่มคนเดิมว่าต่อก่อนจะละสายตาจากร่างเพรียวบางข้างกาย กลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ชั้นไม้ที่อัดแน่นด้วยหนังสือ และ ประวัติความเป็นมาของ Elysian Memorial Day เล่มที่เขาตามหา แอรอนหยิบมันออกมาจับพลิกอ่านผ่าน ๆ ระหว่างที่เงียบคิดคำตอบประโยคถัดไป ซึ่งสามารถอธิบายพฤติกรรมทั้งหมดที่ว่ามาได้โดยง่ายว่าเขากำลังหลบตา 

             "แต่ยังไม่อยากตาย" คนเด็กกว่าเอ่ยตอบจนครบประโยคในที่สุด

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 07-15-2024, 01:14 PM โดย Aeron Calentia

ELYSIAN LIBRARY 

Rudiger, Grethe

 
ทั้งที่โตเป็นหนุ่มตัวสูงจนเธอแทบเอื้อมไปยีหัวเล่นอย่างแต่ก่อนแล้วแท้ ๆ แอรอน คาเลนเทียก็ยังเป็นเด็กชายคนนั้นในความทรงจำของรูดิเกอร์สาวอยู่วันยังค่ำ เธอได้แต่ทอดสายตามอง เลิกคิ้ว แต่ไม่พยายามเอียงหน้าคล้ายบังคับให้เขาสบตาเหมือนที่มักจะทำตอนเด็ก

มันก็ดีอยู่หรอกที่ได้พบกัน มันเป็นหนึ่งในเรื่องบังเอิญที่หาเกิดได้ยาก หากเกรเธ่ไม่ขึ้นมาอยู่บนบก หากเขาไม่ได้ย้ายมาอาศัยที่นี่ หากว่าเขาไม่ได้บังเอิญแวะมา — หากว่าเขาไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่ต่อแบบไม่เลือกวิธี 

"มันเจ็บไหม" คิ้วเรียวขมวดมุ่นถาม แม้จะห่วงก็ดี แต่อีกใจเมื่อคิดไปถึงผลลัพธ์ที่อาจตามมากับสภาพจิตใจของมนุษย์ที่ถูกเปลี่ยนเผ่าพันธุ์แต่กำเนิด เธอไม่นึกว่าตัวเองจะจินตนาการออกว่ามันจะเจ็บปวดถึงเพียงไหน ไม่นับการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายที่ต่างไปอีก

แน่นอนว่ามันมีอีกหลายคำถาม แต่เกรเธ่ไม่อยากเร่งเร้าอีกฝ่ายเท่าไรนัก เมื่อสังเกตเห็นกระเป๋าที่พาดไหล่อยู่รวมถึงท่าทางประดักประเดิดเล็ก ๆ อย่างที่เธอรู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เขาคุ้นเคยแน่นอนจากการวางตัว "ยืมกลับไปอ่านสิ เดี๋ยวพี่จะไปทำธุระที่ทะเลสาบทาโฮ ไปด้วยกันไหม"

NOW PLAYING "us" BY Gracie Abrams

© auxbetty 2024

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 07-15-2024, 01:54 PM โดย Grethe Rudiger

"จำไม่ได้แล้ว" คนเด็กกว่าเลือกการโกหกแทนคำตอบ แม้ความจริงแล้วความรู้สึกในวันนั้นจะไม่เคยเลือนหายไปเลยก็ตามถึงกาลเวลาจะล่วงเลยผ่านมาร่วมหลายสิบปี แอรอนไม่ใช่ประเภทที่โกหกได้อย่างแนบเนียน เขารู้ในข้อนั้นดี ดวงตาสีเทาซีดจึงไม่ละไปจากตัวอักษรบนหน้ากระดาษเก่า ๆ ที่ถืออยู่ในมือเลยสักวินาที ถึงจะทำเพียงพลิกผ่านไปมา แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับเทศกาลเอลิเชียนรำลึก และเขายังไม่อยากวางมันลง ดังนั้นคำแนะนำจากอีกฝ่ายที่ว่าให้เขายืมมันไปอ่านต่อจึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าสนใจ

            "แต่ถึงเจ็บมาก ๆ มันก็คุ้มอยู่ดี...ใช่ไหม?" ปกหนังสือถูกปิดลงพร้อมกับใบหน้าของคาเลนเทียหนุ่มที่เงยขึ้นมา บนริมฝีปากได้รูปนั่น เหมือนจะเปื้อนด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ ยามที่เขาเอ่ยพูดต่อ

            "ไม่อย่างนั้นวันนี้ก็คงไม่ได้เจอพี่ รูธ"

            ทั้งสองยังคงพูดคุยกันอยู่ภายในหอสมุดตลอดทั้งเช้า แน่นอนว่าแอรอนตอบรับคำเชิญชวนให้ไปเยือนทะเลสาบทาโฮพร้อมกันกับอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่าก่อนหน้านั้นแวมไพร์หนุ่มจะต้องจัดการกับปัญหาส่วนตัวที่ว่าตัวเขาเองยังไม่มีที่พักเป็นหลักเป็นแหล่งให้ได้เสียก่อน

ELYSIAN LIBRARY

Rudiger, Grethe

เกรเธ่ชะงักไปกับคำตอบของคาเลนเทียหนุ่ม เธอไม่ได้พยายามเซ้าซี้อะไรอีกทั้งที่ความรู้สึกข้างในมันแปรปรวนไปหมดราวกับเธอสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาดื้อ ๆ เงือกสาวปล่อยบทสนทนาไหลเลยตามเลยไปพักใหญ่ กลายเป็นแพลนที่ตั้งใจไว้ว่าจะไปจัดการก็เป็นอันต้องเลื่อนไปก่อน เพราะความที่อยู่ในตำแหน่งของคนเป็นพี่ เธอไม่อยากปล่อยให้แอรอนเดินไปเดินมาอยู่ข้างนอกนี่แน่นอน ระหว่างที่เขาต้องจัดการธุระเรื่องที่อยู่อาศัย เกรเธ่อาสาแบ่งพื้นที่ห้องที่อพาร์ตเมนท์ให้เขาได้พักเป็นการชั่วคราวไปก่อน เมื่อคุยกันจนได้ข้อตกลงแล้ว เธอก็นำทางเขาไปรอรถรางด้วยกันด้านนอกทันทีที่ฟ้ามืด เพื่อที่ว่าในวันต่อไปเธอจะได้วางแผนใหม่เรื่องการไปทะเลสาบทาโฮ

หรือแม้แต่เรื่องที่เขาปิดบังบางอย่างจากเธออยู่ดื้อ ๆ อย่างนี้น่ะนะ

NOW PLAYING "us" BY Gracie Abrams

© auxbetty 2024

Hans

อีกชั่วโมงเขาควรกลับ มันดึกมากแล้วดูจากตัวเลขเด่นหราบนหน้าจอสมาร์ทโฟน ทว่าทางผ่านคือหอสมุดเอลิเชียนคงนึกเสียดายเอาทีหลังแน่หากกลับไปเฉย ๆ เวลานี้ไร้เงาผู้คนตามโต๊ะอ่านหนังสือ มีเพียงแสงไฟส่องสว่างและบรรยากาศน่าสบาย กลิ่นกระดาษเคล้ากลิ่นไม้จาง ๆ แตะจมูก ฮันส์ชอบกลิ่นนี้ ในห้องนอนของเขาจึงเต็มไปด้วยหนังสือเรียงแน่นบนชั้น

ป้ายระบุชั้นหนังสือหมวดประวัติศาสตร์อยู่ทางซ้าย ฮันส์วางถุงดอกไม้ไว้ตรงทางเข้า มุ่งหน้าหาหนังสือประวัติความเป็นมาของวันเอลิเชียนรำลึก ใช้เวลาเพียงไม่นานก็พบ ฮันส์ยืนพิงชั้นหนังสือ พลิกเปิดหน้ากระดาษสายตาจดจ่อ ข้อมูลบางส่วนเขาทราบดีอยู่แล้ว จะมีก็แต่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งตกหล่นไปจากความทรงจำ

วันที่ 7 เดือน 7… จุดเทียน งานเลี้ยงอาหารค่ำ… ธรรมเนียมที่เหลือคือเต้นรำ กำหนดการตามประกาศระบุว่าจะเริ่มในสัปดาห์หน้า ฮันส์เก็บหนังสือหลังจากอ่านจบบรรทัดสุดท้าย ยังมีหนังสือในหมวดเดียวกันรอให้เขาเปิดอ่านอีก

ไว้คราวหน้า ตอนนี้เขาต้องกลับจริง ๆ แล้ว

---

อ่านศึกษาข้อมูลที่หอสมุด 1/10

Pinkberry Perlman
witches in the woods

รสชาติของไอศกรีมสตรอว์เบอร์รี่ยังไม่ละลายหายไปจากความรู้สึก พิงค์เบอร์รี่ก็พาตัวเองมาถึงยังห้องสมุดของเมืองก่อนแล้ว ทั้ง ๆ ที่สามารถหายตัวไปที่โถงแห่งเอสเม่โดยไม่จำเป็นต้องผ่านที่นี่ก็ได้ แต่เพราะอยากจะตรวจดูอะไรให้แน่ใจสักหน่อย การใช้ห้องสมุดเป็นทางผ่านไปยังประตูเข้าโถงก็เป็นทางเลือกที่น่าสนใจอยู่พอสมควร

เพราะรอบบริเวณเงียบสนิทเสียงรองเท้าบู๊ทส้นสูงของแม่มดตัวน้อยเลยดังเป็นจังหวะทุกคราที่เธอขยับก้าว ดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนไล่กวาดมองรอบ ๆ บริเวณหาจุดผิดปกติ ไม่ใช่สำรวจหรือจับผิดอะไรเพียงแค่ทางผ่านไปประตูโถงก็มีอะไรที่น่ามองอยู่มากมาย เช่น หนังสือ(?)

"อืม —"

เสียงครางดังขึ้นในลำคอเป็นจังหวะเดียวกับที่หยุดฝีเท้ายืนนิ่ง เบื้องหน้าคือประตูโถงแห่งเอสเม่ แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตากลับเป็นหนังสือเล่มหน้าที่ซ่อนตัวอยู่ตามชั้น พิงค์เบอร์รี่หมุนตัวกวาดมองรอบบริเวณอีกทีจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรที่ผิดปกติถึงได้ยอมเดินตรงเข้าไปที่บานประตูโถง เปิดมันออกพาตัวเองเข้าไปด้านในแทน งานก็ยังไม่เสร็จเเท้ ๆ มัวแต่มาคิดอะไรก็ไม่รู้

Blair V.

นอนไม่หลับ จะว่าอย่างนั้นก็ได้หลังจากที่แบลร์ปลูกต้นลิลลี่หุบเขาไปพร้อมกับใช้พลังไปด้วย มันไม่ได้หนักหนาขนาดนั้นเธอจึงไม่ได้ใช้แรงอะไรไปเยอะเลยนอกจากขุดดิน

แฟรี่สาวเก็บปีกแล้วเข้ามายังหอสมุด คนยังน้อยเพราะอาจจะเข้านอนกันเกือบหมดแล้วมีเพียงแบลร์ที่แปลก

ร่างเล็กหยิบหนังสือเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ ในหมู่บ้านออกมาแล้วนั่งอ่านเงียบ ๆ ที่มุมปลอดคน

---

หมายเหตุ: อ่านศึกษาข้อมูล 1/10

Hans

ฮันส์คิดจะไปนำใบเฟิร์นจากโถงธรรมชาติซึ่งแน่นอนว่าก่อนถึงเขาต้องผ่านหอสมุดเอลิเชียน เช่นเคยฮันส์ตัดสินใจแวะที่นี่สักครึ่งชั่วโมง บรรยากาศเงียบสงัดอย่างที่เมื่อคืนเขาประสบ สองเท้าตรงดิ่งพาร่างสูงไปหาชั้นหนังสือหมวดประวัติศาสตร์ คราวนี้คือประวัติและข้อมูลแต่ละเผ่าพันธุ์

เริ่มด้วยมนุษย์ ฮันส์ไล่สายตาตามตัวอักษรเรียงร้อยเป็นบรรทัด ผ่อนหลังพิงตู้ไม้และอ่านเรื่องราวเหล่านั้นอย่างใจเย็น วันนี้เขาไม่เร่งรีบ เวลาเหลือเฟือสำหรับค่ำคืนแสนสงบ

---

ศึกษาข้อมูลที่หอสมุด 2/10

Hans

ทิวลิปสีขาวในถุงย่ามเปรอะคราบดินจาง ๆ ถูกวางนิ่งบนพื้นข้างชั้นหนังสือหมวดประวัติศาสตร์ เจ้าของถุงนั้นหันหลังยืนพิงทิ้งน้ำหนักกับชั้นไม้ พร้อมตำราเอลิเชียนที่กางหน้าประวัติเผ่าพันธุ์แวมไพร์ในมือ คืนก่อนฮันส์ได้อ่านประวัติมนุษย์ไปแล้วยังเหลืออีกห้าเผ่าพันธุ์

เขาทำเวลาได้ดี ตอนนี้ไม่ดึกมากเท่าไรความง่วงยังไม่ก่อตัวถ่วงหนังตา ฮันส์ไล่อ่านทุกตัวอักษรอย่างตั้งใจ เสียงพลิกหน้ากระดาษเป็นเสียงเดียวท่ามกลางความเงียบภายในหอสมุด จบบทนี้เขาก็ไปแล้ว

---

ศึกษาข้อมูลที่หอสมุด 3/10

เทศกาลเอลิเชียนรำลึก

Elysian Memorial Day

LUCINE

ลูซินเดินทางมายังหอสมุดเอลิเชียนหลังจากที่เขาพึ่งกลับจากงานเทศกาลที่จัดขึ้นบริเวณลานกลางเมือง มือเรียวเล็กของเด็กหนุ่มที่พึ่งเดินมาถึงจับเข้าบริเวณด้ามจับของประตู ก่อนจะเปิดมันออกและเดินตรงเข้าด้านใน

เท้าทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มย่ำไปตามช่องทางเดินที่อยู่ระหว่างชั้นหนังสือ ปลายนิ้วมือไล่เรียงและจรดลงบนสันของมันทีละเล่มทั่วทั้งแถบชั้น ก่อนจะพบหนังสือที่ตามหาและเอื้อมมือหยิบเอาหนังสือเล่มสุดท้ายบนชั้นวางลงมา มันเป็นหนังสือที่มีหน้าปกเปลือยเปล่า ราบเรียบ ทว่ามีตัวอักษรปรากฎขึ้นตรงกลางของหนังสือ 'Elysian Memorial Day'

ลูซินกระชับหนังสือในมือขึ้นก่อนจะย่ำตรงไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด เขาทิ้งสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ เปิดหน้าหนังสือพลิกไปมาจนพบความจริงที่ว่าจุดมุ่งหมายสำคัญของมันคือการที่ได้ทำให้ผู้คนต่างเผ่าพันธุ์ได้ใช้เวลาร่วมกัน และนั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้งาน Irenic Dinner Party ของทุกปีจำเป็นจะต้องลงชื่อเพื่อสุ่มที่นั่ง ไม่ใช่การจับกลุ่มรวมกับเพื่อนเหมือนงานอื่นที่จัดขึ้น

สืบค้นประวัติของ Elysian Memorial Day (1/2)

เทศกาลเอลิเชียนรำลึก

Elysian Memorial Day

LUCINE

ลูซินใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงกับการเปิดอ่านหนังสือเล่มหนาและศึกษาความเป็นมาของเทศกาลที่กำลังจัดอยู่ในขณะนี้ ทว่ามากกว่าสองในสาม แทนที่เขาจะหมดเวลาไปกับการตั้งใจอ่าน กลับกลายเป็นการฟุบหน้าลงกับโต๊ะหนังสือและหลับไหลอยู่ในห้วงนิทราจนกระทั่งเสียงกระแทกของอะไรสักอย่างดังขึ้นจนทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตัวตื่น

ดวงตาปรือพยายามลืมขึ้นสู้แสงหลังจากที่เผลองีบหลับไปพักใหญ่ ลูซินไม่รู้ว่าเขาเผลอหลับไปนานแค่ไหน แต่กว่าจะรู้ตัวอีกทีดวงหน้ากลมของเด็กหนุ่มที่หันมองลอดผืนผ้าม่านกลับเห็นท้องนภาจากเดิมที่เคยเป็นสีสว่างกลับกลายเปลี่ยนเป็นสีเข้ม

มือไม้ยกสูงบิดเอาความขี้เกียจและเมื่อยล้าให้สลัดหลุดออกจากตัว ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจกับเรื่องราวในหนังสือที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ลูซินไล่อ่านมันทีละบรรทัดก่อนจะสะดุดเข้ากับภาพประกอบเป็นดอกไม้ที่เขาเคยพบเมื่อครั้งที่ได้แวะเวียนเข้าไปจุดเทียนในอนุสรณ์สถาน

'ดอกลิลลี่หุบเขา' ชื่อภาษาไทยของดอกไม้ที่มีรูปร่างใกล้เคียงกันกับกระดิ่ง มันจะโค้งเอนลงต่ำราวกับกำลังทำความเคารพ ทั้งนี้การที่มันถูกหลวมรวมอยู่ในเทียนที่ใช้ในงาน ทำให้มันมาพร้อมกับความเชื่อที่ว่าแสงสว่างจากเทียนจะคอยส่องสว่างนำทางให้เหล่าวิญญาณได้กลับมาพานพบเจอกับผู้คนอันเป็นที่รักอีกครั้ง

สืบค้นประวัติของ Elysian Memorial Day (2/2)

Hans

ฮันส์มีเวลาว่างมากพอสำหรับแวะหอสมุดเอลิเชียน กลิ่นไม้และกระดาษอวลทั่วห้องพร้อมบรรยากาศสงบเงียบ แสงไฟสีเหลืองนวลสบายตาส่องสว่างอาบไล้ทุกพื้นที่ ฮันส์ตรงไปทางชั้นหนังสือหมวดประวัติศาสตร์ ตำราเอลิเชียนเล่มเดิมถูกนำติดมือถึงโต๊ะ ฮันส์เลื่อนเก้าอี้ แทรกตัวนั่งในท่าทางผ่อนคลาย

เรียวนิ้วเปิดหาหน้าที่อ่านค้างไว้ บทต่อไปคือประวัติเผ่าพ่อมดและแม่มด เขานึกถึงเพื่อนบางคน และเหตุการณ์ที่ลืมไม่ลง สายตาค่อย ๆ ไล่อ่านเนื้อหาอย่างใจเย็น ที่มาของพวกเขาน่าสนใจไม่แพ้กับเผ่าพันธุ์อื่น

ฮันส์นั่งอ่านจนจบแล้วจึงลุกไปหาหนังสือเกี่ยวกับการจัดดอกไม้ต่อ

---

ศึกษาข้อมูลที่ห้องสมุด 4/10

Hans

ความชื้นเมื่อเจอกับเหงื่อทำให้เหนียวตัวไปหมดราวกับเขากำลังอยู่ในกาวหนืดข้น ใจโหยหาอ่างอาบน้ำและหวนนึกถึงความสดชื่นหลังตัวแห้ง แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ยอมปล่อยเวลาให้เปล่าประโยชน์ หอสมุดเอลิเชียนจึงมีแขกเข้าเยี่ยมชมหนึ่งราย

หมวดประวัติศาสตร์กลายเป็นที่แวะประจำ ฮันส์เดินผ่านจุดเดิมรวมรอบนี้ก็เป็นครั้งที่ห้าแล้ว เขาทราบทันทีว่าตำราเอลิเชียนวางอยู่แถวไหน ฮันส์หยิบหนังสือเล่มหนาเปิดอ่านหน้าที่ค้างไว้ ประวัติของมนุษย์หมาป่า เขาเพิ่งเจอเดเร็ค เบนส์เมื่อกี้ น่าทึ่งจริง ๆ ที่มีเผ่าพันธ์ุสุดแข็งแกร่งแบบนั้นอยู่ร่วมหมู่บ้าน

---

ศึกษาข้อมูลที่หอสมุด 5/10

Valeska Ivrea Howard

หลังจากบินสำรวจบริเวณเชิงเขาเซียร์ร่าจนเสร็จสิ้นเธอก็บินกลับมาภายในหมู่บ้านตอนแรกเกือบเผลอบินกลับไปที่อพาร์ทเมนท์ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตนนั้นย้ายออกมาเสียแล้ว เธอจึงบินกลับมาบริเวณใจกลางหมู่บ้าน

ฝูงค้างคาวร่อนลงบริเวณหน้าหอสมุด ตอนแรกเธอจะไปที่หอศิลป์ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตนนั้นยังไม่เคยเข้าไปในห้องสมุดของหมู่บ้านแม้แต่ครั้งเดียว วาเลสก้าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน เธอไม่รู้ว่าควรจะอ่านอะไรจึงเดินเข้าไปที่หมวดประวัติศาสตร์แล้วด้วยเลือกหาหนังสือที่น่าสนใจ

---

เข้าหอสมุดอ่านหนังสือ 1

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 07-19-2024, 10:05 PM โดย Valeska I. Lorentzen

Hey 

Daddy 

It's ME 

or 

YOUR PS5? 

Come

on

my BODY

Silvia

Ningxin

Velaqueous

ในเมื่อมีเวลาให้ทำกิจกรรมอื่นๆ แล้ว แน่นอนว่าซิลเวียเลือกที่จะใช้ทักษะการเึคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงจากเทือกเขาเซียร์ร่ามายังหอสมุดเอลิเชียนต่อ เพราะเธอจำได้ว่าตัวเองได้อ่านเรื่องราวประวัติศาสตร์ของหมู่บ้านค้างไว้เยอะมาก และทันทีที่มาถึงยังจุดหมายปลายทาง เรือนร่างแน่งน้อยก็ตรงไปยังมุมหนังสือที่ตัวเองสนใจก่อนที่จะเดินมายังโต๊ะที่ยังว่างอยู่ ก่อนจะทำการทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้เพื่ออ่านมัน

อ่านเรื่องราวในหอสมุด 3/5