ตำรา เรื่องเล่าของแม่มดชราแอมเซล

เรื่องเล่าของแม่มดชราแอมเซล

   
   

สงครามเผ่าพันธุ์ดำเนินไปอย่างยาวนานจนกระทั่งการลงนามในสัญญาสงบศึกและการก่อตั้งของหมู่บ้านเอลิเชียนในปี 1850 เรื่องนั้นทุกคนทราบดี แต่สิ่งที่ไม่กี่คนเท่านั้นจะรู้คือเรื่องเล่าก่อนการความสงบสุขที่เล่าขานต่อกันจากปากสู่ปาก คล้ายกับตำนานท้องถิ่นที่เมื่อถึงจุดหนึ่งทุกชีวิตในหมู่บ้านจะต้องเคยได้ยินมาก่อน

หนึ่งในตำนานเหล่านั้นคงไม่พ้นเรื่องเล่าของแม่มดชราแอมเซล ในช่วงที่การสู้รบยังดำเนินอยู่อย่างต่อเนื่อง พื้นที่ของหมู่บ้านเอลิเชียนเคยเป็นที่รวมตัวของมนุษย์และพ่อมดแม่มดที่ร่วมมือกันในสงคราม เมื่อใดที่กองทหารเคลื่อนตัวไปยังสนามรบ ผู้วิเศษที่ร่างกายโรยราไปตามอายุทว่าคับคั่งด้วยประสบการณ์จะถูกมอบหมายหน้าที่ให้คอยดูแลชาวบ้านที่หลงเหลืออยู่ซึ่งเป็นเด็กเสียส่วนมาก และในช่วงใหญ่ ๆ ช่วงหนึ่ง ดิเซนทรา คือบุคคลที่คอยทำหน้าที่นั้นอยู่เสมอ

ดิเซนทราเป็นแม่มดจากแอมเซล ตระกูลศักดิ์สิทธิ์ที่เลื่องชื่อในฐานะครอบครัวผู้วิเศษระดับวีรชนที่เก่าแก่ และแน่นอน การเกิดมาพร้อมกับนามสกุลดังกล่าวและประสบการณ์ที่สั่งสมมาตลอดชีวิตจนกลายเป็นแม่มดขั้นสูง เธอผ่านการทำพิธีเปลี่ยนตัวเองให้เป็นอมตะแล้วเรียบร้อย ทว่าความอมตะนั้นเองที่ช่างน่าท้าทายสำหรับพวกที่เย่อหยิ่งและแสวงหาการยอมรับผ่านการนองเลือด

แอตติคัส บาสเตียน เอลป์ เป็นคนจำพวกดังกล่าวทุกประการ ฝูงหมาป่าของเขาบุกโจมตีหมู่บ้านในช่วงเวลาที่เปราะบางที่สุด ดิเซนทรารู้ทันทีว่าแม้พลังเวทของตนจะมากมายเพียงใด การจะปกป้องทุกคนในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่ทั้งยังไร้ซึ่งการปกป้องจากกองกำลังทหารจากมนุษย์หมาป่าจำนวนมากที่กำลังคลุ้มคลั่งนั้นแทบจะเรียกได้ว่าเป็นไปไม่ได้ เมื่อนั้นแอตติคัสยื่นข้อเสนอ: เด็กทุกคนในหมู่บ้านจะปลอดภัยจากการโจมตีครั้งนี้ หากดิเซนทรายอมตาย เมื่อนั้นเขาจะถูกจารึกเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ว่าฆ่าผู้เป็นอมตะได้สำเร็จ

แอมเซลยอม เธอเผยว่าสิ่งเดียวที่จะปลิดชีวิตของเธอได้คือกริชประจำตระกูล ในทางกลับกัน เธอขอให้แอตติคัสรองเลือดของตนด้วยถ้วยทองคำขาวเท่านั้นเพื่อเป็นการรักษาไว้ซึ่งเกียรติของแอมเซลและตัวเธอเอง และในลมหายใจสุดท้ายนั้นเองที่ได้รู้ซึ้งถึงคำเล่าอ้าง “อย่าแสวงหาสัจจะในฝูงของเอลป์”

แอตติคัสปล่อยให้หยดเลือดของแม่มดชราซึมสู่ผืนดินและออกคำสั่งให้การไล่ล่าและเข่นฆ่าทุกชีวิตไม่เว้นแม้คนเดียว เวทมนตร์ที่ยังหลงเหลืออยู่ในเลือดสดของดิเซนทราระอุร้อนด้วยความรู้สึกสุดท้ายในใจ — เกรี้ยวโกรธ และคับแค้น — มันแผดเผามนุษย์หมาป่าในฝูงเอลป์ทุกตัวที่เหยียบผืนดินเปื้อนเลือดให้มอดไหม้เป็นจุล ไม่เหลือไว้แม้เถ้าถ่าน แน่นอน แอตติคัสและสมาชิกในฝูงบางส่วนโชคดีที่หนีไปได้ ทว่าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหตุการณ์ดังกล่าวสร้างความเสียหายให้กับทั้งเผ่าพ่อมดแม่มด มนุษย์ และโดยอย่างยิ่งมนุษย์หมาป่าซึ่งต้องใช้เวลาฟื้นตัวอีกหลายปี

ว่ากันว่าเลือดของดิเซนทราซึมลึกไปสู่ชั้นหินของโลก มันย้อมหินฮาวไลท์ที่เคยเป็นสีขาวจนแปรเปลี่ยนเป็นแดงสด เสียงลือเล่าอ้างบอกต่อกัน: เมื่อใดที่พกฮาวไลท์แดงเลือดจากเอลิเชียนติดตัว มันจะคอยปกป้องและนำพาชัยชนะให้กับผู้ใดก็ตามที่มีใจรักดินแดนแห่งนี้อย่างแท้จริง ไม่เว้นแม้แต่อัศวินเผ่ามนุษย์อย่าง ‘อีสตัน’ ที่ลือกันว่าได้รับชัยชนะครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะสวมกำไลฮาวไลท์แดงยามออกรบเสมอ